ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΥΦΟΠΕΔΙΟΥ (ΚΟΣΟΒΟ)

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
TEUTAMOS
Σούπερ Ιδεογραφίτης
Σούπερ Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 1697
Εγγραφή: Σάβ 21 Απρ 2007, 20:35

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΥΦΟΠΕΔΙΟΥ (ΚΟΣΟΒΟ)

Δημοσίευση από TEUTAMOS » Πέμ 28 Φεβ 2008, 17:40

Η πραγμάτευση του θέματος ξεκινά από τη διερεύνηση της γεωγραφικής θέσης του Κοσσυφοπεδίου, θέσης στρατηγικής που αποτελεί και την αιτία της διεκδίκησής του. Καθ' όλην την μακράν ιστορίαν της Βαλκανικής η κατοχή του Κοσσυφοπεδίου εξησφάλιζε την επιτυχία είτε των από Βορρά προς Νότον στρατιωτικών επιχειρήσεων είτε τουμπαλιν. Επιπλέον ήτο περιοχή πλούσια σε ορυκτά (και δή σε άργυρο και μόλυβδο) και είχε αποκτήσει οικονομικό ενδιαφέρον ήδη από την εποχή των Ρωμαίων. Το Κοσσυφοπέδιο βρίσκεται στο κέντρο της Βαλκανικής χερσονήσου, αποτελεί το «γεωπολιτικό υπογάστριο» της χερσονήσου του Αίμου. Στην αρχαιότητα κατωικείτο από Ιλλυριούς, λαό των δυτικών Βαλκανίων, από τους οποίους υποτίθεται πως κατάγονται οι σημερινοί Αλβανοί. Οι Σέρβοι άρχισαν να εγκαθίστανται στην περιοχή περίπου τον 8ο μ.Χ. αιώνα, αλλά η περιοχή ανηκε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μέχρι τον 12ο μ.Χ αιώνα. Ο ιδρυτής του πρώτου σερβικού βασιλείου, Στέφανος Νέμανια, και εν συνεχεία ο υιος του Στέφανος ο Πρωτοστέφανος, αφήιρεσαν το Κόσοβο από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και το κατέστησαν βαθμηδόν κέντρο ενός ισχυρού σερβικού κράτους, που έφθασε στην ακμή του στα μέσα του 14ου μ.Χ. αιώνα επί τσάρου Στεφάνου Ντουσάν. Ωσαύτως το Κόσοβο κατέστη κέντρο της διοικητικής, πνευματικής και θρησκευτικής ζωής της Σερβίας. Εκεί εδόθη στις 28 Ιουνίου του 1389 και η πολύνεκρος μάχη του Κοσσυφοπεδίου που έκρινε και την τύχη της βαλκανικής χερσονήσου.
Η θυσία των Σέρβων στη μάχη του Κοσσυφοπεδίου άφησε ανεξιτηλο το στιγμα στην εθνική τους μνήμη κι απέτρεψε τον εξισλαμισμό τους. Για να γίνει σαφές το μέγεθος της σημασίας αυτής της μάχης στην ιστορία του σέρβικου λαού, απλά θα χωρίσουμε την ιστορία τους σε προ και μετά τη μάχη του Κοσσυφοπεδίου (1389). Με αυτή τη μάχη ο σέρβικος λαός ταύτισε απόλυτα την επιλογή του χριστιανικού «Ουράνιου Βασίλειου» με τη θυσία του γι αυτό. Στην εθνική συνείδηση των Σέρβων το «ιερό Κόσοβο» συνδέθηκε με τα Ιεροσόλυμα και τους Αγίους Τόπους. Πολλοί δε μάλιστα παρέβαλαν αυτή τη μάχη με τη σταύρωση του Χριστού (υποταγή των Σέρβων στους Οθωμανούς), όπερ έδινε επί αιώνες την ελπίδα στο λαό για την επικείμενη «Ανάσταση» του σερβικού κράτους.
Η μάχη του Κοσσυφοπεδίου, που ταχέως απέκτησε μυθώδεις διαστάσεις, δημιούργησε στο σέρβικο λαό μια τεράστια επική παράδοση που έμεινε γνωστή ως «Κύκλος του Κοσσυφοπεδίου». Ζώντες σε αυτή τη λαϊκή επική παράδοση οι επερχόμενες γενιές των Σέρβων δεν έπαυσαν ποτέ να βλέπουν το Κόσοβο ως λίκνο του πολιτισμού τους κι ως ηρωική αρένα των εθνικών τους αγώνων.
Ωστόσο το Κόσοβο δεν έχει μόνον τεράστια συναισθηματική αξία για τους Σέρβους, μόνο και μόνο για το γεγονός ότι εκεί επέλεξαν να γίνουν «επουράνιος», δηλαδή μαρτυρικός λαός, δημιουργώντας έτσι το μύθο της «επουράνιας Σερβίας» (Nebeska Srbija). Το Κόσοβο θεωρείται και επίκεντρο της «Ιερής Γεωγραφίας» της Σερβίας, με το Πατριαρχείο του Πετς να θεωρείται «μυστικιστική μήτρα» του σέρβικου λαού.
Το 14ο μ.Χ. αιώνα το Κόσοβο κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς. Η οθωμανική κατάκτηση οδήγησε σε πρωτοφανείς λεηλασίες, καταστροφές κι εκτοπίσεις των σερβικών πληθυσμών από το Κόσοβο. Το 1688 όταν, ως αποτέλεσμα των Αυστρο-τουρκικών πολέμων, οι Σέρβοι του Κόσοβο (ακόμη και ο Πατριάρχης τους) ηναγκάσθησαν να καταφύφουν κατά χιλιάδες στα εδάφη της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Το πληθυσμιακό κενό στο Κόσοβο εκαλύφθη από μουσουλμανικούς πληθυσμούς του αλβανικού βορρά, που κατέλαβαν τα χωριά και τις περιουσίες των ορθόδοξων Σέρβων που μετανάστευσαν πέραν του Δουνάβεως.
Το 1912, κατά την διάρκειαν του Α’ Βαλκανικού Πολέμου, ο Σέρβικος Στρατός απελευθέρωσε το Κόσοβο, μετά πέντε αιώνες τουρκικής κατάκτησης. Το αυτό έτος Σέρβοι και Αλβανοί διενεμοντο έκαστοι ένα 45% του πληθυσμού της επαρχίας. Από το 1941 εως το 1944 το Κόσοβο γνώρισε μια σκληρή ιταλο-αλβανική κατοχή και χιλιάδες Σέρβοι κάτοικοι του βρήκαν τον θάνατο, ενώ δεκάδες χιλιάδες κατέφυγαν στην κυρίως Σερβία εγκαταλείποντας τις περιουσίες τους στους Αλβανούς καταπατητές. Ακόμη και μετά την απελευθέρωση της περιοχής ο Τίτο, που ήσκησε εξ αρχής μια αντισερβική πολιτική, απηγόρευσε την επιστροφή των Σέρβων προσφύγων από το Κόσοβο στα σπίτια τους, τα οποία και παραχώρησε στους Αλβανούς που τα κατέλαβαν. Άφησε μάλιστα ως το 1948 τα εκτεταμένα σύνορα με την Αλβανία αφύλακτα, διευκολύνοντας έτσι την παράνομη είσοδο 100.000 Αλβανών από την πένητα βόρεια Αλβανία στα πλούσια οροπέδια του Κοσόβου, οι οποίοι και προσετέθησαν στον γηγενή αλβανικό πληθυσμό ανατρέποντας κατ' αυτόν τον τρόπον μοιραιως τη δημογραφική ισορροπία εις βάρος των Σέρβων. Το 1948, έπειτα από εκδιώξεις χιλιάδων Σέρβων κατά την διάρκειαν του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την εγκατάσταση τουλάχιστον 100.000 Αλβανών εποίκων από τη βόρειο Αλβανία, το αλβανικό στοιχείο στο Κόσοβο έφτασε το 65% του συνολικού πληθυσμού. Τις επόμενες δεκαετίες ο Γιουγκοσλάβος ηγέτης Τίτο, δίνοντας στο Κόσοβο το καθεστώς της αυτόνομης επαρχίας (αλλά υπεσχέθη κρυφίως ότι μελλοντικώς θα γίνει η 7η γιουγκοσλαβική δημοκρατία), επέδειξε μια αξιοζήλευτη εύνοια στους Αλβανοκοσοβάρους, οι οποίοι από 500.000 το 1948 εκτινάχθηκαν στα 1,6 εκατομμύρια το 1991.

Εικόνα

Εικόνα

Την ίδια περίοδο ο σερβικός πληθυσμός της επαρχίας παρέμενε στάσιμός γύρω στις 250.000 (από 24% το 1961 έπεσαν στο 10% το 1991). Μάλιστα, μετά τους βομβαρδισμούς του 1999, την απομάκρυνση των σερβικών δυνάμεων και την εγκατάσταση της διεθνούς στρατιωτικής και αστυνομικής δύναμης (KFOR και UNMIK), οι περισσότεροι Σέρβοι εγκατέλειψαν τις εστίες τους στο Κόσοβο. Απέμειναν γύρω στις 80.000-100.000, που αποτελούν πλέον μια μειονότητα της τάξεως του 5-8%, και μάλιστα περιορισμένη σε προστατευόμενους θύλακες και στο βόρειο Κόσοβο.
ΕΛΛΗΝΩΝΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣΑΘΗΝΑΙΟΙΜΑΡΑΘΩΝΙ
ΧΡΥΣΟΦΟΡΩΝΜΗΔΩΝΕΣΤΟΡΕΣΑΝΔΥΝΑΜΙΝ


...ΓΙΑ ΤΑ 2500 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΧΗΝ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ευρωπαϊκή Ιστορία”