Τάλως έγραψε:6. “ Αιρεύνται έν αντί απάντων οι άριστοι, κλέος άέναον θνητών, οι δε πολλοί κεκόρηνται όκωσπερ κτήνεα ”.
Από όσα (αγαθά) υπάρχουν εν ζωή, οι άριστοι (αξιόλογοι) επιλέγουν (να απολαύσουν) το ένα: να μείνη αιώνια στη μνήμη των ανθρώπων η δόξα του όνοματός τους. Οι υπόλοιποι των ανθρώπων, οι πλειονότητα, αρκείται στο να χορταίνει σαν τα κτήνη.
οπως λεει και ο Σαραντος Καργακος : "πρεπει να ειμαστε αριστοκρατες" (το ασπαζομαι και εγω)
αναθεμα κι αν ξερει το 1% του πληθυσμου τι θα πει αριστοκρατης πραγματικα
Πρέπει πρώτα να δούμε τι ακριβώς σημαίνει κλέος φίλτατε (γράφω από μνήμης, νομίζω ότι το έχω διαβάσει στο εν τη λέξει λόγος, το οποίο δεν το έχω εδώ, ελπίζω να θυμάμαι σωστά, οι ειδικοί της γλωσσολογίας παρακαλούνται να διορθώσουν αν κάνω λάθος).
Η λέξη κλεός στη νέα Ελληνική αποδίδεται συνήθως ως "δόξα". Το πρόβλημα είναι ότι στην αρχαία Ελληνική έχουμε τρεις λέξεις που αποδίδονται ως δόξα: είναι οι λέξεις κύδος, κλέος και δόξα.
Όλες τους έχουν τη σημασία της αναγνωρίσεως και της φήμης. Γνωρίζουμε όμως ότι στην Ελληνική δεν υπάρχουν ακριβή συνώνυμα. Ποια είναι λοιπόν η ειδική τους σημασία (και μάλιστα στα χρόνια που έχουν γραφεί);
Δόξα: Καθολική (δλδ απ'όλους) φήμη/αναγνώριση.
Κύδος: Αναγνώριση/φήμη λόγω ανδραγαθήματος.
Κλέος: Αναγνώριση από τους ανωτέρους (ή τους αρίστους που λέει και η αρχική παράθεση)
Παράλληλα, το κύδος και το κλέος έχουν και μία περισσότερο διαχρονική διάσταση από την (απλή) δόξα, που μπορεί να είναι εφήμερη.
Δεν αναφέρεται λοιπόν σε μία οποιαδήποτε αναγνώριση/φήμη, αλλά στην διαχρονική αναγνώριση από αυτούς που πραγματικά έχει σημασία. Σε πολλές περιπτώσεις, το να χαίρεις αναγνωρίσεως (και) από "την κουτσή Μαρία" μόνο καλό δεν είναι... δε νομίζω ότι χρειάζονται παραδείγματα οι περαιτέρω εξηγήσεις
Και μετά το πολύ ειδικό, να πω και κάτι πολύ γενικό (τόσο γενικό που είναι ελαφρώς οφ τόπικ):
Ζώντας εδώ και κάποια χρόνια σε ένα ξένο περιβάλλον, και μάλιστα ανάμεσα σε ιθαγενείς που δείχνουν ακόμα υπεροψία προς τους "κατώτερους" ξένους (και δει βαλκάνιους), μαζί φυσικά με την ξιπασιά του άξεστου αυτοκράτορα, κι ας είναι εντελώς ξεπεσμένοι γεωπολιτικά (πολιτισμικά δεν νομίζω ήταν και ποτέ στην πρωτοπορεία, τεχνολογικά μόνο ήταν), συχνά ολοκληρώνω επίτηδες σύντομες αγορεύσεις μου με μία φράση κάποιου αρχαίου Έλληνα, με την προσθήκη "εικοσικάτι αιώνες μετά, έχει αλλάξει κάτι;".
Η μία από αυτές είναι το τμήμα του Θουκ Α20 που έχω και στην υπογραφή μου, ενώ πολύ συχνά λέω και του Σόλωνα το "Ο Νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Πιάνει μόνο μικρά έντομα" (συνήθως με το σχόλιο "και απ'όσο ξέρω και η φορολογία μέρος του νομικού πλαισίου είναι").
Οι αρχαίοι (ιδιαίτερα οι προσωκρατικοί και ο Θουκυδίδης) ήταν οι πρώτοι που μελέτησαν σε τόσο βάθος και κατέγραψαν με τόση ακρίβεια την ανθρώπινη φύση. Ακριβώς επειδή αυτή δεν έχει αλλάξει, ούτε και πρόκειται, είναι και θα παραμένουν πάντοτε (ενοχλητικά πολλές φορές) επίκαιροι.
Οι ιθαγενείς που συναναστρέφομαι απλώς πρέπει να συνηθίσουν τον nationalist rude sexist Greek... αλλιώς τι σκατά πολυπολιτισμική κοινωνία είναι;
(rude γιατί έχουν πλέον ακούσει όλα τα κλασσικά ανέκδοτα με τον Τοτό και sexist γιατί πολίτικαλυ κορρέκτ δεν ήμουν ποτέ)
