ΡΩΜΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Συντονιστής: kostas

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
Dhmellhn
Επίτιμος
Επίτιμος
Δημοσιεύσεις: 4046
Εγγραφή: Τετ 18 Απρ 2007, 15:16
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: ΕΛ-ΛΑΣ
Έδωσε Likes: 27 φορές
Έλαβε Likes: 71 φορές

ΡΩΜΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Δημοσίευση από Dhmellhn » Σάβ 10 Δεκ 2011, 22:40

Οι αλλαγές στη ρωμαϊκή κοινωνία κατά τον 2ο π.Χ αιώνα μετά τη θεμελίωση του Ρωμαϊκού Imperium και η σύγκρισή τους με την κατάσταση της σημερινής κοινωνίας

Εικόνα

Uploaded with ImageShack.us

Η καταστροφή της Μεσαίας Τάξεως

Οι ρωμαϊκές κατακτήσεις κατά τον 2ο π.Χ αιώνα επέφεραν βαθειά οικονομική, κοινωνική και πολιτική μεταβολή. Η ρωμαϊκή κοινωνία μεταλλάχθη σε μεγάλο βαθμό. Επειδή η Ιστορία κάνει κύκλους, οι ίδιες καταστάσεις, με αυτά που θα εξιστορηθούν, συμβαίνουν τη σημερινή εποχή στις δυτικές κοινωνίες, και κατ’ επέκταση στην Ελλάδα. Ο θρίαμβος του οικονομικού φιλελευθερισμού σε βάρος του υπαρκτού σοσιαλισμού (αν και προδιαγεγραμμένος εκ των πραγμάτων, λόγωι του αδιεξόδου στο οποίο ωδηγήθηκε το κομμουνιστικό μοντέλο), καίτοι προοιώνιζε μία εποχή ανάπτυξης, εν τούτοις, είκοσι έτη μετά, ωδήγησε στο σημερινό παγκόσμιο οικονομικό ναυάγιο. Η κρίση που ξεκίνησε το 2008 είναι η βαθύτερη που βιώνουν οι αστικές κοινωνίες από την εποχή της βιομηχανικής επαναστάσεως. Έμπροσθεν της τωρινής κρίσης, εκείνη του 1929 φαντάζει παιδικό παραμύθι. Και τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμη.

Αλλά, ας επανέλθουμε στην εξέταση εκείνης της εποχής.

Οι μακροχρόνιοι πόλεμοι της ρωμαϊκής Res Publica είχαν ως αποτέλεσμα την καταστροφή της μεσαίας τάξης. Όταν γράφουμε για μεσαία τάξη στη Ρώμη εννοούμε τους ιδιοκτήτες των μικρών κτημάτων εις την ύπαιθρον χώραν. Τους μεγάλους πολέμους διεξήγαγε, κυρίως, η μεσαία τάξις. Πολλοί έπεσαν στα πεδία των μαχών ή πέθαναν από τις κακουχίες και όσοι επανήλθαν, βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη οικονομική θέση. Ο αγρός τους είχε μείνει ακαλλιέργητος, η οικογένειά τους είχε χρεωθεί για να συντηρηθεί, ενώ και οι ίδιοι άρχισαν να δανείζονται. Τότε ήταν που τους κατέστρεψε η τοκογλυφία. Συγχρόνως είχε καταντήσει αδύνατη η καλλιέργεια και η συντήρησις μικρών κτημάτων, από τη στιγμή, μάλιστα, που άνοιξαν οι μεγάλες σιταγορές της Σικελίας, της Σαρδηνίας, και, ιδίως, της Αφρικής. Η εισαγωγή άφθονων σιτηρών από εκείνες τις περιοχές συνετέλεσε στην ελαχιστοποίηση έως την παύση της παραγωγής αυτών στην Ιταλική χερσόνησο, καθόσον η υπερπροσφορά αυτή έριξε τις τιμές. Οι εισαγωγείς σιτέμποροι κυριάρχησαν στη ρωμαϊκή αγορά, εκτοπίζοντας με αυτόν τον τρόπο τα προϊόντα των γηγενών μικροκαλλιεργητών, οι οποίοι, μετά από αυτή την εξέλιξη, αναγκάσθηκαν να πουλήσουν τα κτήματά τους, να εγκαταλείψουν την ύπαιθρο και να μεταναστεύσουν στη Ρώμη (μήπως σας θυμίζει αυτό το γεγονός τη σημερινή κατάσταση με την εξαθλίωση των αγροτών, την εγκατάλειψη της ελληνικής υπαίθρου, τον συνωστισμό αυτών στα μεγάλα αστικά κέντρα, με τον παράλληλο κατακλυσμό της ελληνικής αγοράς από πάμφθηνα εισαγόμενα αγροτικά είδη, όπως πατάτες, κρεμμύδια, στάρι, λεμόνια, σκόρδα, κ.ά τα οποία διακινούν επιτήδειοι εισαγωγείς;).

Στη συνέχεια, οι μεγάλοι γαιοκτήμονες αγόρασαν τους αγρούς των μικροϊδιοκτητών, τα ένωσαν και σχημάτισαν τις μεγάλες ιδιοκτησίες, τα λεγόμενα latifundia. Στα κτήματα αυτά εγκατέστησαν δούλους, σταμάτησαν την καλλιέργεια δημητριακών, φύτευσαν αμπέλια και ελιές, επειδή την εποχή εκείνη ήταν περισσότερο προσοδοφόρα και ανέπτυξαν την κτηνοτροφία. Το αποτέλεσμα ήταν, αφενός μεν να ελαττωθεί στο μέγιστο η ιταλική παραγωγή δημητριακών, αφετέρου δε να αλλάξει η δημογραφική σύνθεσις της υπαίθρου (παρόμοια αντιστοίχησις με την εποχή μας όπου η αγροτική παραγωγή έχει συρρικνωθεί, ενώ ταυτόχρονα εργάζονται στα χωράφια, ως επί το πλείστον λαθρομετανάστες), διότι τη θέση των ρωμαίων καλλιεργητών να λάβουν δούλοι από την Ασία. Κατά συνέπεια, είχαν δίκιο εκείνοι που υποστήριζαν ότι τα μεγάλα κτήματα κατέστρεψαν τη Ρώμη (αυτό θα συμβεί, πολλούς αιώνες μετά με τους Δυνατούς στο Βυζάντιο).

Ανάλογη εξέλιξη έλαβε χώρα και στις πόλεις. Ενώ το εμπόριο και η βιομηχανία γνώρισαν μεγάλη ανάπτυξη, ταυτόχρονα οι ελεύθεροι μικροτεχνίτες καταστράφηκαν, γιατί δεν άντεχαν το συναγωνισμό των μεγάλων εργαστηρίων τα οποία χρησιμοποιούσαν, κυρίως, δούλους (το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα, αλλά και στη Δυτική Ευρώπη, όπου χρησιμοποιούνται είτε αφγανοπακιστανοί με φθηνά ή και ανασφάλιστα ημερομίσθια, είτε φθηνοί ανατολικοευρωπαίοι εργάτες, μάλιστα, για να το προχωρήσουμε περισσότερο, οι μεγαλοβιομήχανοι μεταφέρουν τις βιομηχανικές τους μονάδες είτε στην Ανατολική Ευρώπη, είτε στην Ασία για περαιτέρω περιορισμό τόσο των εργατικών, όσο και εν γένει του λειτουργικού κόστους). Τοιουτοτρόπως, αυτοί οι μικροτεχνίτες, όπως και οι μικροκαλλιεργητές πιο πάνω, οι οποίοι συνέθεταν τη μεσαία τάξη, τη ραχοκοκαλιά δηλαδή της ρωμαϊκής κοινωνίας, περιήλθαν σε μεγάλη ένδεια και κατήντησαν πένητες. Αυτό είχε σοβαρότατες συνέπειες.

Η ανάδυσις των νέων κοινωνικών τάξεων

Τα παραπάνω φαινόμενα είχαν ως αποτέλεσμα η κοινωνική ειρήνη και η ισότης, οι οποίες είχαν επιτευχθεί στη Ρώμη μετά από πλείστους όσους αγώνες των Πληβείων, να διαταραχθούν και να δημιουργηθεί ένα τεράστιο κοινωνικό χάσμα που εγκυμονούσε μεγάλους κινδύνους για την ρωμαϊκή κοινωνική συνοχή. Κατά τον 2ο π.Χ αιώνα στη Ρώμη υπήρχαν δύο κοινωνικές τάξεις` Μία μειοψηφία πλουσίων και ένα πλήθος ακτημόνων και νεοπτώχων. Στην πρώτη ανήκουν οι Συγκλητικοί και οι Ιππείς, ενώ στη δεύτερη ο λεγόμενος Αστικός όχλος.

Ι. Οι Συγκλητικοί, της οποίας ο πλούτος συνίστατο, κυρίως, στη μεγάλη γαιοκτησία, έχουν ως αποκλειστικό έργο τη διακυβέρνηση του ρωμαϊκού κράτους. Από εκείνους εκλέγονται οι άρχοντες, οι οποίοι πολλές φορές είναι ανίκανοι ή κάνουν κακή χρήση της δύναμής τους, περιφρονούν τους νόμους, διαφθείρουν τη συνείδηση των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων και δεν κυβερνούν σωστά τις επαρχίες.

ΙΙ. Οι Ιππείς είναι οι πλούσιοι του χρήματος. Στην ουσία πρόκειται για τους νεόπλουτους αστούς, οι οποίοι αντί των πολιτικών αξιωμάτων προτιμούν το εμπόριο, τις τραπεζικές εργασίες και τις προμήθειες στο δημόσιο (σημερινή αντιστοίχισις των νεόπλουτων, αριστερής κοπής, αποκλειστικών δημοσίων εργολάβων οι οποίοι δήθεν κόπτονται για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα). Εμπορεύονται κυρίως τα σιτηρά, τα οποία εισάγουν σε μεγάλες ποσότητες από την Αίγυπτο και τη Σικελία, ενώ συγχρόνως επιδίδονται στην τοκογλυφία. Η βασικότερη, όμως, πηγή του πλούτου τους προέρχεται από τις προμήθειες του δημοσίου (αντιστοιχήστε τους σημερινούς διαγωνισμούς για τα μεγάλα δημόσια έργα και την τροφοδοσία των δημοσίων υπηρεσιών), καθώς και από την ενοικίασιν των φόρων. Είναι δηλαδή Δημοσιώναι (φέρτε στο νου σας την ανάθεσιν των χρονιζόντων φορολογικών υποθέσεων σε διεθνή και σε ελληνικά δικηγορικά γραφεία, σε διεθνείς ή ελληνικές ελεγκτικές και λογιστικές εταιρείες με αμοιβή επί των βεβαιωμένων). Οι ιππείς καταρτίζουν εταιρικά σχήματα, μέσω των οποίων αναλαμβάνουν την κατασκευή δημοσίων έργων. Επιπλέον, προμηθεύουν τον εξοπλισμό του ρωμαϊκού στρατού, και, το κυριώτερο, ενοικιάζουν τους φόρους. Αγοράζουν δηλαδή από την πολιτείαν τους φόρους μεγάλων περιφερειών, προκαταβάλλουν το αντίτιμο εις το δημόσιον και μετά τους πωλούν τμηματικώς στις επαρχίες σε μικρότερους ιδιώτες-επιχειρηματίες, τους λεγόμενους και Τελώνες. Εκείνοι, με τη σειρά τους, επιδίδονται στην είσπραξη αυτών των φόρων χρησιμοποιώντας σκληρά και απάνθρωπα μέσα.

Συνεπώς, από τη μία μεριά τα μέλη της Συγκλήτου ως κυβερνήτες της Res publica, και από την άλλη οι Ιππείς είτε με την επιχειρηματική ιδιότητα, είτε, προπάντων, με την ιδιότητά τους ως δημοσιώνες, ρήμαξαν τις επαρχίες και κατήντησαν αληθινή πληγή.

ΙΙΙ. Εκτός, όμως, της τάξης των συγκλητικών και των ιππέων, το μεγαλύτερο κομμάτι της ρωμαϊκής κοινωνίας αποτελούσε ο Αστικός όχλος. Η θέσις όλων εκείνων που συγκροτούσαν αυτό το τεράστιο πλήθος είναι τραγική. Αδυνατούν να βρουν εργασία, διότι στα κτήματα και στα μεγάλα εργαστήρια προτιμώνται οι δούλοι (η σημερινή ανεργία των Ελλήνων, εκτός των τραγικών κυβερνητικών επιλογών, οφείλεται, σε μεγάλο ποσοστό, στην παράνομη απασχόληση φθηνών αλλοδαπών εργατικών χεριών). Ο κόσμος αυτός διαβιεί κάτω από δύσκολες συνθήκες σε μικρές και ανθυγιεινές κατοικίες, ενώ παράλληλα εξαρτώνται από τον οίκτο της πολιτείας και των πλουσίων, οι οποίοι, ενίοτε, προβαίνουν σε προσφορά ενδύσεως και τροφίμων, με σκοπό να τους πάρουν με το μέρος τους (όρα τις φιλανθρωπίες των σημερινών μεγιστάνων, οι οποίοι πετούν ορισμένα ψίχουλα με σκοπό να εξωραΐσουν την εικόνα τους στο ευρύ κοινό).

Επιπρόσθετα, και αυτό είναι το μεγάλο δράμα, για ένα πιάτο φαγητό η μάζα των νεοπτώχων προβαίνει στην πώληση της ψήφου των στις εκλογές. Το μόνον που τους έχει απομείνει είναι ο τίτλος του Ρωμαίου Πολίτου, τα μεγάλα θεάματα και οι διάφορες γιορτές (ας αναλογιστούμε τη σημερινή κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας με την αγορά ψήφων μέσωι ρουσφετολογικών προσλήψεων στο δημόσιο ή διαφόρων διευκολύνσεων, την αποχαύνωση του φιλοθεάμονος κοινού με άξονα τη ρηχή διασκέδαση, την trash tv, την αποκτήνωση των νέων με το άφθονο αλκοόλ, τα ναρκωτικά και τον αχαλίνωτο και ανεξέλεγκτο ηδονισμό, απότοκο του οποίου είναι η εμφάνιση ιδιορρύθμων μειοψηφιών με ιδιαίτερους σεξουαλικούς προσανατολισμούς, την ασύδοτη δήθεν ελευθεριακή κουλτούρα και την αποδοχή του δυτικού μαζικού καταναλωτικού προτύπου υποπροϊόντων της δυτικής υποκουλτούρας).
Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους ούτε διηνεκείς εχθρούς. Τα συμφέροντά μας είναι αιώνια και διηνεκή. Αυτά έχουμε καθήκον να τα προασπίσουμε. (ΛΟΡΔΟΣ ΠΑΛΜΕΡΣΤΟΝ)
Άβαταρ μέλους
Divine Sinner

Re: ΡΩΜΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Δημοσίευση από Divine Sinner » Σάβ 10 Δεκ 2011, 23:10

Πάντα εύστοχος. πειράζει να το κλέψω;
Άβαταρ μέλους
Dhmellhn
Επίτιμος
Επίτιμος
Δημοσιεύσεις: 4046
Εγγραφή: Τετ 18 Απρ 2007, 15:16
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: ΕΛ-ΛΑΣ
Έδωσε Likes: 27 φορές
Έλαβε Likes: 71 φορές

Re: ΡΩΜΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Δημοσίευση από Dhmellhn » Σάβ 10 Δεκ 2011, 23:55

Όχι, δεν υπάρχει πρόβλημα. Άλλωστε το έχει δημοσιεύσει το Ολυμπία, τα Ιστορικά Θέματα, το Greek Alert και άλλοι.

Αν θέλεις, μάλιστα, να σχολιάσεις πάνω στο θέμα, ακόμη καλλίτερα.

Γεγονός, πάντως είναι ότι η Ιστορία κάνει κύκλους και δεν ακολουθεί γραμμική πορεία. Κατά συνέπεια, η γνώση της αποτελεί σημαντικό εργαλείο. Άλλο αν οι περισσότεροι αδιαφορούμε γι' αυτήν θεωρώντας την νεκρό γράμμα.
Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους ούτε διηνεκείς εχθρούς. Τα συμφέροντά μας είναι αιώνια και διηνεκή. Αυτά έχουμε καθήκον να τα προασπίσουμε. (ΛΟΡΔΟΣ ΠΑΛΜΕΡΣΤΟΝ)
Άβαταρ μέλους
freeromios

Re: ΡΩΜΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Δημοσίευση από freeromios » Κυρ 11 Δεκ 2011, 00:44

Το πόσταρα ήδη στο
http://www.unconventionalnews.eu

ΤΕΛΕΙΟ...
Άβαταρ μέλους
Dhmellhn
Επίτιμος
Επίτιμος
Δημοσιεύσεις: 4046
Εγγραφή: Τετ 18 Απρ 2007, 15:16
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: ΕΛ-ΛΑΣ
Έδωσε Likes: 27 φορές
Έλαβε Likes: 71 φορές

Re: ΡΩΜΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Δημοσίευση από Dhmellhn » Πέμ 09 Φεβ 2012, 16:08

ΟΚΤΑΒΙΑΝΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Ο Οκταβιανός Αύγουστος ήταν ο θεμελιωτής της αυτοκρατορικής εξουσίας στη Ρώμη. Να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι η διακήρυξη του Imperium Romanum είχε προηγηθεί πριν μερικές δεκαετίες. Μετά τη λήξη των εμφυλίων συγκρούσεων ο Οκταβιανός μετέβη στη Ρώμη όπου έκλεισε τις πύλες του Ιανού, πράξη η οποία συμβόλιζε την οριστική λήξη των πολέμων μεταξύ των ισχυρών Ρωμαίων ανδρών.

Σε αντίθεση με τον Ιούλιο Καίσαρα ο Οκταβιανός επέλεξε να μην προκαλέσει τη Σύγκλητο και τον λαό. Ο ίδιος έθεσε την παραίτησή του μπροστά στη Σύγκλητο και κήρυξε την παλινόρθωση της Res Publica το 27 π.Χ. Πρόκειται ομολογουμένως για μία ευφυέστατη κίνηση η οποία τον ανέβασε στα μάτια των Ρωμαίων. Με τον τρόπο του οδήγησε την ίδια τη Σύγκλητο να του προσφέρει την εξουσία στο πιάτο. Οι συγκλητικοί -ανέτοιμοι όντες και εξαντλημένοι από τους συνεχείς πολέμους, αλλά και μη διαθέτοντες την εξουσία του στρατού- του ζήτησαν να παραμείνει ως «εγγυητής» του πολιτεύματος. Έτσι οι εξουσίες του Οκταβιανού ενισχύθηκαν. Ο ίδιος κατέβαινε τα πρώτα χρόνια ως υποψήφιος ύπατος. Μετά την παρέλευση ορισμένων ετών διορίσθηκε ισόβιος ανθύπατος των εξωτερικών επαρχιών που γειτνίαζαν με τον εξωρωμαϊκό κόσμο και αποτελούσαν το όριο αμύνης της αυτοκρατορίας. Σε αυτές εγκατέστησε τον Ρωμαϊκό στρατό, ενώ, παράλληλα, συνταξιοδότησε τους παλαιμάχους στρατιωτικούς.

Εκτός, όμως, από ανώτατος διοικητής του στρατού διορίσθηκε και ισόβιος Δήμαρχος –όπως είχε διορισθεί και ο Ιούλιος Καίσαρ άλλωστε-, ενώ του απενεμήθη ο τίτλος Αύγουστος (Augustus), που σήμαινε σεβαστός. Με αυτόν τον τίτλο ξεπεράστηκαν τα όποια προβλήματα, τα οποία πιθανότατα θα αναφύονταν στην υποψία και μόνο της επαναφοράς της Βασιλείας στη Ρώμη. Επρόκειτο για απαγορευμένο θεσμό από το 509 π.Χ όταν εξεδιώχθει ο τελευταίος βασιλιάς ο Ετρούσκος Ταρκύνιος ο Υπερήφανος. Οι Ρωμαίοι απεχθάνονταν τη Βασιλεία και η απόπειρα του Ιουλίου Καίσαρα για την κατάληψη της εξουσίας, έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι περιφρόνησε εξώφθαλμα τους θεσμούς, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί ύποπτος για εγκατάσταση μοναρχικού πολιτεύματος.

Ο Οκταβιανός, από την άλλη, σοφά ποιούμενος, απέφυγε τις υπερβολές του θείου του, καθοδηγώντας τα τεκταινόμενα προς την κατεύθυνση που επιθυμούσε, δίχως φανερή δική του επέμβαση. Έπειτα, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Rostovtzeff, ο Οκταβιανός ακολούθησε διαφορετικό δρόμο προς την εξουσία από εκείνον που είχε χαράξει ο Ιούλιος Καίσαρας και ο συνεχιστής των ιδεών του Μάρκος Αντώνιος. Συγκεκριμένα, ο Ιούλιος Καίσαρας είχε προτάξει την ιδέα της εγκαθίδρυσης μίας στρατιωτικού τύπου μοναρχίας, η οποία θα βασιζόταν στην υποστήριξη του πληθυσμού όλης της Ρωμαϊκής επικράτειας. Πρέσβευε την άποψη που προέκρινε τη συγχώνευση των κατοίκων της Ιταλίας με εκείνους των επαρχιών σε ένα ενιαίο σύνολο υπηκόων, το οποίο θα ορκίζονταν πίστη στον ηγεμόνα της Ρώμης.

Δυστυχώς για τον Καίσαρα η Ρώμη δεν ήταν ακόμη έτοιμη να δεχθεί την πολιτική εξομοίωση των κατοίκων της, καθώς και της υπόλοιπης Ιταλίας με εκείνους των επαρχιών. Να μην ξεχνάμε ότι μόλις πριν μερικές δεκαετίες είχαν ενταχθεί στο καθεστώς του Ρωμαίου Πολίτου οι υπόλοιποι Ιταλιώτες, μετά από τον ιδιαίτερα σκληρό Συμμαχικό Πόλεμο που είχε προηγηθεί, στον οποίο είχαν επιβληθεί με δυσκολία οι Ρωμαίοι. Θα έπρεπε να περιμένουμε τουλάχιστον 240 έτη μέχρι το 212 μ.Χ, όπου ο αυτοκράτορας Καρακάλλας θα απέδιδε την ιδιότητα του Ρωμαίου Πολίτη σε όλους τους ελεύθερους κατοίκους της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με την Constitutio Antoniniana.

Κατά συνέπεια, ο Οκταβιανός είχε πιάσει τον πολιτικό σφυγμό της εποχής του, γιατί τάχθηκε, αυθίς εξ αρχής, με την άποψη ότι οι Ρωμαίοι πολίτες δικαιούτο κυριαρχική θέση στο σύνολο της αυτοκρατορίας, με τα αντίστοιχα προνόμια φυσικά. Για παράδειγμα ολόκληρη η Ιταλία εξαιρείτο από τη φορολογία. Ήταν αυτό το Εθνικό συναίσθημα, το οποίο εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο ο Οκταβιανός στην καθοριστικής σημασίας αντιπαράθεσή του με τον Μάρκο Αντώνιο, αλλά και μεταγενέστερα στην πορεία του προς την εγκαθίδρυση του θεσμού του αυτοκράτορος.

Επομένως, ο αυτοκρατορικός θεσμός, με τον επιδέξιο τρόπο που τον προέκρινε ο Οκταβιανός, δεν ήρθε για να αντικαταστήσει τη Res Publica, αλλά για να τη συμπληρώσει και να την ενισχύσει. Ο αυτοκράτωρ δεν ήταν ηγεμόνας αλλά ο «Πρώτος Πολίτης» (Princeps), ο οποίος «εγγυάτο» το πολίτευμα. Εξάλλου, ο πλήρης τίτλος του Οκταβιανού δηλοί τις ιδιότητες του και τις εξουσίες του. Αλλά ας τον δούμε για να εξάγουμε τα κατάλληλα συμπεράσματα: Imperator Caesar Divi Filious Augustus Princeps. Μάλιστα, από τον τελευταίο του τίτλο (Princeps) ονομάσθηκε η νέα αυτή μορφή διακυβέρνησης του ρωμαϊκού κράτους, το λεγόμενο principatus. Στην ελληνική απόδοση δίδεται ο όρος: «Ηγεμονία». Το principatus θα διατηρηθεί μέχρι τον 4ο αιώνα, κατά τη διάρκεια του οποίου μετασχηματίζεται η ρωμαϊκή αυτοκρατορία στο μεταγενέστερο σχήμα της Βυζαντινής, η οποία χαρακτηριζόταν από τη λεγόμενη δεσποτεία: το Dominatus.
Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους ούτε διηνεκείς εχθρούς. Τα συμφέροντά μας είναι αιώνια και διηνεκή. Αυτά έχουμε καθήκον να τα προασπίσουμε. (ΛΟΡΔΟΣ ΠΑΛΜΕΡΣΤΟΝ)
Άβαταρ μέλους
Dhmellhn
Επίτιμος
Επίτιμος
Δημοσιεύσεις: 4046
Εγγραφή: Τετ 18 Απρ 2007, 15:16
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: ΕΛ-ΛΑΣ
Έδωσε Likes: 27 φορές
Έλαβε Likes: 71 φορές

Re: ΡΩΜΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Δημοσίευση από Dhmellhn » Παρ 28 Σεπ 2012, 18:52

Με αφορμή την αναφορά του Αδώνιδος πριν μερικές εβδομάδες στο ρωμαϊκό σύστημα συγκεντρώσεως φόρων, το οποίο μάλιστα εξήρε, του απήντησα επισημαίνοντας κάποια βασικά στοιχεία, τα οποία συνηγορούν ως προς το αντίθετο:

Η αρχαία Ρώμη, για πολλούς αιώνες, δεν είχε οργανώσει κρατική υπηρεσία για την είσπραξη των φόρων. Εκμίσθωνε αυτή την υπηρεσία σε εταιρείες Ρωμαίων, τους Publicens. Μέχρι εδώ καλά. Το πρόβλημα, όμως, που προέκυψε ήταν πως αυτοί οι φοροεισπράκτορες, με την αλληλεγγύη του εκάστοτε διοικητή, ζητούσαν να βγάλουν αρκετά περισσότερα από εκείνα που έπρεπε να αποδώσουν στο κρατικό ταμείο. Και δεν αναφέρομαι στην όποια αμοιβή τους, αλλά για την ύπαρξη καταχρήσης του δικαιώματός τους να εισπράττουν τους φόρους.

Ειδικά από τον 2ο π.Χ αιώνα και μετά, με την εδαφική επέκταση του ρωμαϊκού κράτους, η σκληρότητα αυτών των φοροενοικιαστών έφθανε στο σημείο να υποδουλώσουν ολόκληρες επαρχίες γιατί δεν μπορούσαν να πληρώσουν, εγκαινιάζοντας έτσι ένα σύστημα ποινικού δικαίου που είχε καταργηθεί στην Ιταλία. Ο Λικίνιος Κράσσους έλεγε: "Να αφαιρέσετε τη δικαστική εξουσία από τους φοροενοικιαστές." συνεχίζοντας: "Να αφαιρέσουμε την σκληρή εξουσία από αυτούς που δεν μπορούν να σβήσουν από μέσα τους τη δίψα του αίματος." ενώ ο Κικέρων στηλίτευσε με ακόμη πιο σκληρά λόγια αυτή την τακτική:

"Δεν υπάρχει Έθνος που να μην το έχουμε ξεζουμίσει ως το σημείο να εξαντληθεί ή να μην το έχουμε σκληρά δαμάσει σε σημείο που να θεωρή τον εαυτό του ευτυχισμένο από τους θριάμβους μας και από τη διοίκησή μας. Παραχωρώντας στους φοροενοικιαστές ελευθερία δράσεως, καταστρέφουμε τον λαό που έχουμε καθήκον να τον προστατεύσουμε. Από τους ίδιους τους συμπολίτες μας μάθαμε τι υποφέρουν οι επαρχιώτες από τους φοροεισπράκτορες. Όταν επρόκειτο να καταργηθούν μερικά διόδια στην Ιταλία, σημειώσαμε τότε ότι τα παράπονα δεν στρέφονταν εναντίον της φύσεως του φόρου, αλλά εναντίον των καταχρήσεων των εντεταλμένων για την είσπραξη ανθρώπων και οι κραυγές του πόνου των Ρωμαίων πολιτών στην Ιταλία μας πληροφόρησαν, με έναν τρόπο πολύ εύγλωττο, για την άθλια τύχη των συμμάχων που βρίσκονται στα σύνορα της αυτοκρατορίας."

Αλλά και ο Τίτος Λίβιος είπε: "Παντού, όπου μπαίνει ένας φοροεισπράκτορας, φεύγει κάθε ιδέα του δημοσίου δικαίου, κάθε ελευθερία για τους συμμάχους."

Κατά συνέπεια το παράδειγμα της Ρώμης παρουσιάζει μεγάλα κενά, ως προς το να φαίνεται τέλειο. Αν σε ένα τόσο οργανωμένο κράτος οργιάζει η ιδιωτική ασυδοσία, απουσιάζοντας ταυτόχρονα η αντίστοιχη φροντίδα για τους υπηκόους του, τότε τι θα πρέπει να περιμένουμε από ένα κράτος, όπως το ελληνικό -το οποίο, στην ουσία, δεν είναι κράτος αλλά κάτι άλλο...- εάν εφαρμόσει αυτή την πρακτική? Αλλά και στην περίπτωση που οργανωθεί το κράτος πως θα μπορούσαμε να βρούμε εκείνες τις δικλείδες ασφαλείας ώστε να μην παρατηρηθούν φαινόμενα ασυδοσίας, εκ μέρους των ιδιωτών φοροεισπρακτόρων? Η εκχώρηση εισπράξεως δημοσίων εσόδων αποτελεί ένα μεγάλο αλλά ταυτόχρονα αβέβαιο βήμα, ως προς την τελική του έκβαση. Στην ουσία μιλάμε για βουτιά σε αχαρτογράφητα ύδατα.
Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους ούτε διηνεκείς εχθρούς. Τα συμφέροντά μας είναι αιώνια και διηνεκή. Αυτά έχουμε καθήκον να τα προασπίσουμε. (ΛΟΡΔΟΣ ΠΑΛΜΕΡΣΤΟΝ)
Άβαταρ μέλους
Dhmellhn
Επίτιμος
Επίτιμος
Δημοσιεύσεις: 4046
Εγγραφή: Τετ 18 Απρ 2007, 15:16
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: ΕΛ-ΛΑΣ
Έδωσε Likes: 27 φορές
Έλαβε Likes: 71 φορές

Re: ΡΩΜΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Δημοσίευση από Dhmellhn » Πέμ 28 Φεβ 2013, 22:38

Σπάρτακος

Εικόνα

Uploaded with ImageShack.us

Σπάρτακος του Denis Foyatier, 1830

Ο Σπάρτακος ήταν μονομάχος θρακικής καταγωγής, που ηγήθηκε μεγάλης επανάστασης δούλων και άλλων κοινωνικώς καταπιεσμένων ατόμων εναντίον των Ρωμαίων. Σχεδόν όλες οι γνώσεις μας για τον Σπάρτακο περιορίζονται στα γεγονότα της επανάστασης που ηγήθηκε (73 π.Χ. – 71 π.Χ.), γνωστής και ως Επανάσταση του Σπάρτακου ή Επανάσταση των Μονομάχων.[1]

Η επανάσταση του Σπάρτακου είναι μία από τις μεγαλύτερες και μαζικότερες της αρχαιότητας. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την τραγική της κατάληξη, ενέπνευσε πολλά κινήματα αλλά και διανοούμενους και καλλιτέχνες κατά τη διάρκεια των αιώνων, πολλοί εκ των οποίων ερμήνευσαν ποικιλοτρόπως το χαρακτήρα της επανάστασης, άλλοι δε χρησιμοποίησαν και το όνομα του Σπάρτακου για να δηλώσουν τη ριζοσπαστικότητα των ενεργειών τους.

Καταγωγή

Πηγές για τον Σπάρτακο και την επανάσταση αποτελούν ο Πλούταρχος στον βίο «Μάρκος Κράσσος», ο Γάιος Κρίσπος Σαλλούστιος στα περισωθέντα τμήματα του έργου του Historia, το έργο Rerum Romanorum libri IV (ή Epitome de Gestis Romanorum) του Γάιου Ανναίου Ιούλιου Φλώρου, και του Αππιανού το Εμφυλίων Α΄-Ε΄.[2]

Για τον πρότερο βίο τού Σπάρτακου ελάχιστα είναι γνωστά. Οι λίγες πληροφορίες που αντλούμε από τις πηγές είναι συχνά αντιφατικές. Όσον αφορά στην καταγωγή του, οι περισσότεροι ιστορικοί υιοθετούν την πληροφορία του Πλουτάρχου που προσδίδει στον Σπάρτακο θρακική καταγωγή από το γένος των Μαιδών (ή Μαίδων ή Μαιδοβιθυνών, θρακικής φυλής στις όχθες του Στρυμόνα).[3] Επίσης έχει διατυπωθεί η άποψη ότι ο ηγέτης των σκλάβων ήταν αριστοκρατικής καταγωγής επειδή αρκετοί Θράκες βασιλείς έφεραν το όνομα Σπάρτακος ή Σπάρτοκος.[4] Αμφίβολο παραμένει επίσης το πώς βρέθηκε στην κατάσταση του μονομάχου. Οι επικρατέστερες απόψεις τον θέλουν είτε αιχμάλωτο πολέμου από τη σύγκρουση των Ρωμαίων με τη θρακική δυναστεία των Σπαρτακιδών, αρχικά δούλο σε ορυχείο ο οποίος κατόπιν πουλήθηκε σε ιδιοκτήτη σχολής μονομάχων, είτε μισθοφόρο στον ρωμαϊκό στρατό, απ’ όπου λιποτάκτησε, αλλά τελικά συνελήφθη και κατέληξε στη σχολή μονομάχων του Γναίου Λέντουλου Βατιάτου (Gnaeus Lentulus Batiatus) στην Καπύη της Καμπανίας.[5]


Η Επανάσταση των Σκλάβων

Έναρξη της Επανάστασης


Η πόλη της Καπύης ήταν περίφημη για τις σχολές μονομάχων που φιλοξενούσε, οι περισσότεροι των οποίων ήταν γαλατικής και θρακικής καταγωγής. 200 σκλάβοι, μεταξύ αυτών και ο Σπάρτακος, κατέστρωσαν ένα σχέδιο απόδρασης που όμως διέρρευσε. Ωστόσο μερικές δεκάδες μονομάχων (78 κατά τον Πλούταρχο, 70 κατά τον Αππιανό, 50 κατά τον Κικέρωνα, περί τους 30 κατά τον Φλώρο) κατάφεραν να δραπετεύσουν (73 π.Χ.), χρησιμοποιώντας ως όπλα μαγειρικά σκεύη. Στο δρόμο λήστεψαν μια εφοδιοπομπή που μετέφερε οπλισμό μονομάχων σε κάποια άλλη πόλη. Έπειτα κατέφυγαν στις πλαγιές του Βεζούβιου, απ’ όπου διενεργούσαν επιδρομές λεηλατώντας τα γειτονικά κτήματα. Ο Σπάρτακος αναδείχθηκε σε αρχηγό τους, ενώ από τους υπόλοιπους ξεχώρισαν οι Γαλάτες Κρίξος και Οινόμαος.

Ο αριθμός των επαναστατών άρχισε να μεγαλώνει καθώς στις τάξεις τους προσχωρούσαν δούλοι, άποροι και κατατρεγμένοι, μεταξύ αυτών και πλήθος γυναικοπαίδων. Ο Σπάρτακος και οι μονομάχοι-σύντροφοί του ανέλαβαν να εκπαιδεύσουν τους οπαδούς τους κι έτσι γύρω από τον πυρήνα τον μονομάχων δημιουργήθηκε, σε λίγες εβδομάδες, ένας μικρός στρατός. Οι πρώην δούλοι εκτελούσαν επιδρομές και επιθέσεις εναντίον ολιγομελών ομάδων ταξιδιωτών, αποκομίζοντας στρατιωτικό οπλισμό με τον οποίο αντικαθιστούσαν τον οπλισμό των μονομάχων που τον θεωρούσαν υποτιμητικό[6].

Οι Ρωμαίοι αρχικά αντέδρασαν με νωθρότητα, θεωρώντας ότι πρόκειται για ακόμα μία από τις πολλές μικροεξεγέρσεις δούλων. Έτσι έστειλαν εναντίον τους έναν στρατό 3.000 βιαστικά στρατολογημένων και ανεπαρκώς εκπαιδευμένων ανδρών υπό τον πραίτορα Γάιο Κλαύδιο Γλάβρο ή Πούλχρο (Gaius Claudius Glaber). Εξάλλου ο κύριος όγκος των δυνάμεών τους ήταν απασχολημένος σε μέτωπα μακριά από την Ιταλία. Ο Πομπήιος (Gnaeus ή Cnaeus Pompeius Magnus) προσπαθούσε να καταστείλει την επανάσταση του Σερτώριου στην Ισπανία και ο Λούκουλος (Marcus Terentius Varro Lucullus) μαχόταν εναντίον τού βασιλιά τού Πόντου Μιθριδάτη στην ανατολή.[7] Ο στρατός του πραίτορα εγκλώβισε τους επαναστάτες σε μια απότομη πλαγιά του Βεζούβιου. Αυτοί όμως με μια παράτολμη ενέργεια καταρριχήθηκαν από την απόκρημνη και αφύλαχτη πλευρά με τη βοήθεια αυτοσχέδιων σχοινιών από κλήματα. Ακολούθως αιφνιδίασαν και εξολόθρευσαν το σύνολο σχεδόν των Ρωμαίων μαζί με τον διοικητή τους. Παρόμοια τύχη είχε και μια μεγαλύτερη δύναμη υπό τον πραίτορα Πόπλιο Βαρίνιο (Publius Varinius). Οι υποδιοικητές του έπεσαν στο πεδίο της μάχης, ο ίδιος μόλις και μετά βίας διέφυγε και το ρωμαϊκό στρατόπεδο λεηλατήθηκε. Από αυτές τις νίκες ο στρατός των εξεγερμένων αποκόμισε πλήθος λαφύρων και κυρίως στρατιωτικό οπλισμό. Μέχρι την άνοιξη του επόμενου χρόνου (72 π.Χ.) ο Σπάρτακος είχε καταστεί κύριος της Καμπανίας, λεηλατώντας παραλιακές πόλεις της περιοχής. Μάλιστα το Μεταπόντιο καταστράφηκε ολοσχερώς. Οι τάξεις των δούλων τώρα πυκνώνουν με μεγαλύτερο ρυθμό, φτάνοντας τις 70.000 κατά τον Αππιανό [8]. Μάλιστα συγκροτείται και πολυάριθμο ιππικό από τους βοσκούς και τους ζωοκλέφτες της Λευκανίας[9].

Γενίκευση της Επανάστασης - Πορεία προς τις Άλπεις

Κατόπιν τούτου οι Ρωμαίοι αντελήφθησαν ότι είχαν να αντιμετωπίσουν έναν καλά εκπαιδευμένο και εξοπλισμένο στρατό και έστειλαν εναντίον των δούλων τους υπάτους Γέλλιο Ποπλικόλα (Lucius Gellius Publicola) και Λέντουλο Κλαυδιανό (Gnaeus Cornelius Lentulus Clodianus) με δυνάμεις δύο λεγεώνων έκαστος, καθώς και ένα ισχυρό επικουρικό σώμα υπό τον Κόιντο Άρριο. Εν τω μεταξύ, ο μεγάλος αριθμός των επαναστατών οδήγησε αναπόφευκτα σε διάσπαση. Επίσης ο Σπάρτακος ήθελε να αποφύγει ανοιχτή μάχη με τα σαφώς πιο οργανωμένα και πειθαρχημένα ρωμαϊκά στρατεύματα και να οδηγήσει τους οπαδούς του σε τμήματα προς τον Βορρά απ’ όπου θα μπορούσαν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους (Γαλατία, Γερμανία, Βαλκάνια κ.α.). Ήξερε ότι ο στρατός του δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τις ρωμαϊκές λεγεώνες επί ίσοις όροις και πως όταν η Ρώμη, μετά την αρχική της νωθρότητα και απραξία, αποφάσιζε να αντιδράσει, η αντίδρασή της θα ήταν αστραπιαία και αμείλικτη.[10] Έτσι βιαζόταν να εξέλθει από τη ρωμαϊκή επικράτεια. Δεν συμμερίζονταν όμως όλοι οι επαναστάτες τις ανησυχίες του Σπάρτακου. Ένα μεγάλο τμήμα 30.000 ανδρών, κυρίως κελτικής και γερμανικής καταγωγής ακολούθησε εντελώς δική του πορεία υπό τον Κρίξο λεηλατώντας μικρές πόλεις και αγροκτήματα της Απουλίας χωρίς να δείχνει διάθεση να απομακρυνθεί από την Ιταλία. Ο Γέλλιος έσπευσε να τους αντιμετωπίσει σε ανοικτή μάχη κοντά στη σημερινή Foggia και παραδόξως αρχικά ηττήθηκε χάνοντας μάλιστα και το στρατόπεδό του, που έπεσε στα χέρια των αντιπάλων του. «Μεθυσμένοι» από την επιτυχία τους οι πρώην σκλάβοι επιδόθηκαν σε ένα όργιο κάθε είδους απολαύσεων και καταχρήσεων με αποτέλεσμα σύντομα να καταστούν ανίκανοι να πολεμήσουν. Όταν λοιπόν ο Γέλλιος αντεπιτέθηκε, η μάχη μετατράπηκε σύντομα σε σφαγή στην οποία εξοντώθηκαν τα δύο τρίτα των σκλάβων, μεταξύ των οποίων και ο Κρίξος [11].

Η επιτυχία των Ρωμαίων δεν διήρκεσε πολύ. Θέλοντας να παγιδεύσουν τον κύριο όγκο των εξεγερθέντων, που υπό τον Σπάρτακο βάδιζε προς τη Βόρειο Ιταλία μέσω των Απεννίνων, οι δύο ύπατοι χώρισαν τις δυνάμεις τους, αλλά συνετρίβησαν διαδοχικά. Οι μανιασμένοι επαναστάτες καταδίωξαν ανηλεώς τους ηττημένους Ρωμαίους σκοτώνοντας πολλούς, εκδικούμενοι τον θάνατο του Κρίξου. Ίδια τύχη είχαν και οι Ρωμαίοι αιχμάλωτοι που εκτελέστηκαν αμέσως μετά τη μάχη. Η νικηφόρα πορεία του Σπάρτακου συνεχίστηκε καθώς ο στρατός του εισερχόταν στην εντεύθεν των Άλπεων Γαλατία. Ο πραίτορας Μάντιος ηττήθηκε με τη σειρά του και ακολούθως ο τακτικός στρατός (10.000 άνδρες) τού διοικητή της περιοχής Γάιου Κάσσιου Λογγίνου (Gaius Cassius Longinus) διαλύθηκε από την ορμή των φυγάδων κοντά στη Mutina (σημερινή Μόντενα). Για άλλη μια φορά Ρωμαίος διοικητής διέφευγε την τελευταία στιγμή από την οργή των σκλάβων, τους οποίους οι περισσότεροι Ρωμαίοι στρατηγοί θεωρούσαν υποτιμητικό να πολεμήσουν αναζητώντας δόξα από νίκες ενάντια σε ελεύθερους λαούς.[12] Οι πρώην σκλάβοι είχαν πλέον φτάσει στον Πάδο ποταμό και σε λίγο θα εξέρχονταν από τα όρια της ρωμαϊκής εξουσίας.

Τότε συνέβη ένα παράδοξο γεγονός. Υπό την πίεση των οπαδών του που είχαν εθιστεί στη λαφυραγωγία, ο Σπάρτακος δεν διέβη τις Άλπεις όπως ήθελε, αλλά επέστρεψε στην Ιταλία. Σύμφωνα με κάποιες θεωρίες, ένας αριθμός αμάχων κυρίως που ακολουθούσε τον στρατό του Σπάρτακου, πέρασαν τις Άλπεις και επέστρεψαν στις πατρίδες τους (χειμώνας 72-71 π.Χ.).[13] Πάντως, οι περισσότεροι επέστρεψαν στην Ιταλία. Οι συνεχείς νίκες τούς οδήγησαν στο να υπερεκτιμήσουν τις δυνατότητές τους.[14] Επίσης, υπολόγιζαν να περάσουν στην πλούσια Σικελία, η οποία είχε τεράστιο αριθμό σκλάβων και μετρούσε δύο μεγάλες επαναστάσεις σκλάβων κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Για το σκοπό αυτό ήρθε σε συνεννόηση με Κίλικες πειρατές.[15]

Αντιμέτωπος με τον Κράσσο

Οι εξελίξεις αυτές προκάλεσαν δέος στη Ρώμη. Ο Σπάρτακος κατευθυνόμενος νότια βρισκόταν πολύ κοντά στην Αιώνια Πόλη. Διέλυσε και το σώμα του Κόιντου Άρριου και πλέον η Ρώμη έμοιαζε απροστάτευτη. Αλλά ο ηγέτης των μονομάχων προσπέρασε την πόλη και συνέχισε την πορεία του προς τον νότο. Εν τω μεταξύ, οργισμένη η Σύγκλητος ανακάλεσε τους δύο υπάτους και ανέθεσε την πάταξη της εξέγερσης στον πραίτορα και έμπειρο στρατηγό Μάρκο Λικίνιο Κράσσο (Marcus Licinius Crassus) στον οποίο παραχώρησε αυξημένες εξουσίες. Παράλληλα ανακάλεσε εσπευσμένα τους Πομπήιο (Gnaeus ή Cnaeus Pompeius Magnus) και Λούκουλο από τις εκστρατείες τους στην Ισπανία και στη Μικρά Ασία αντίστοιχα.

Με νέες δυνάμεις (40.000 άνδρες) ο Κράσσος έσπευσε προς την Καμπανία όπου υπολόγιζε ότι θα κατευθυνόταν και ο Σπάρτακος για να διεκπεραιωθεί στη Σικελία. Μήνυσε στον Μόμμιο (διοικητή των υπολειμμάτων του υπατικού στρατού που στρατοπέδευε κοντά στην Ανκόνα) να κινηθεί νότια και όταν οι δύο στρατοί ενώθηκαν ανέθεσε στον υπαρχηγό του πλέον Μόμμιο να επιτηρεί τις κινήσεις των αντιπάλων χωρίς, όμως, να δώσει μάχη.

Σκόπευε να παγιδεύσει τους επαναστάτες και να τους αναγκάσει να δώσουν μάχη σε ευνοϊκή για τους Ρωμαίους θέση. Ο Μόμμιος, ωστόσο, παράκουσε τις εντολές που είχε λάβει με συνέπεια να δεχτεί ταπεινωτική ήττα. Ο Κράσσος όμως δεν απογοητεύτηκε. Αποκατέστησε την πειθαρχεία επιβάλλοντας σκληρές ποινές στους επιζώντες λεγεωνάριους του Μόμμιου και επέμεινε στην καταδίωξη του Σπάρτακου, που βρέθηκε εγκλωβισμένος κοντά στο Ρήγιον (αρχές του 71 π.Χ.) καθώς οι πειρατές αφού εισέπραξαν τα ναύλα αθέτησαν τη συμφωνία. Εκεί ο Ρωμαίος στρατηγός έβαλε τους στρατιώτες του να σκάψουν μία τάφρο και να κατασκευάσουν ένα τείχος μήκους 53 χιλιομέτρων.[16] Και πάλι οι επαναστάτες υπό την καθοδήγηση του Σπάρτακου κατάφεραν και ξέφυγαν από την παγίδα. Μέσα σε μια νύχτα γέμισαν με χώμα και ξύλα ένα σημείο της τάφρου και από το πέρασμα αυτό διέφυγαν προς το Βρινδήσιο (σημερινό Mπρίντιζι).

Ωστόσο η έλλειψη συνοχής μεταξύ των επαναστατών οδήγησε εκ νέου σε διάσπαση των δυνάμεών τους. Ένα τμήμα περί τις 12.000 άνδρες υπό την ηγεσία δύο Γαλατών (Γάνικος και Κέστος) αποκόπηκε από το κυρίως σώμα και επιδόθηκε σε λεηλασίες, κατά το παράδειγμα του Κρίξου. Ο Κράσσος εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση εναντίον τους και μολονότι οι πρώην δούλοι πολέμησαν με τη γνωστή γενναιότητα και αυτοθυσία επιφέροντας μεγάλες απώλειες στους διώκτες τους, εξοντώθηκαν σχεδόν μέχρι ενός. Χαρακτηριστικό της σφοδρότητας της σύγκρουσης είναι η μαρτυρία ότι μόνον δύο από τους νεκρούς σκλάβους έφεραν θανατηφόρα τραύματα στην πλάτη[17] Στην συνέχεια ο Κράσσος προσπάθησε να εμπλέξει και τον κύριο όγκο των εχθρών του. Οι τελευταίοι υπό την καθοδήγηση του Σπάρτακου κατέφυγαν στα βουνά Πετέλια (σημ. Στρόμπολι) καταδιωκόμενοι από τους διοικητές του Κράσσου Σκρόφα (Gnaeus Tremellius Scrofa) και Ρούφο (Quintus Marcius Rufus). Για άλλη μια φορά ο Θράκας μονομάχος απέδειξε την στρατηγική ιδιοφυΐα του. Στράφηκε απότομα εναντίον των διωκτών με το σύνολο των δυνάμεών του. Οι έκπληκτοι Ρωμαίοι διαλύθηκαν και αποσύρθηκαν ντροπιασμένοι στο στρατόπεδό τους[18]

Τελική μάχη – Θάνατος του Σπάρτακου

Η τελευταία αυτή επιτυχία των δούλων ήταν μοιραία για την τύχη τους, όπως παρατηρεί ο Πλούταρχος [19]. Τυφλωμένοι από τις διαδοχικές επιτυχίες τους, αγνόησαν ακόμα μία φορά τις υποδείξεις του Σπάρτακου και αποφάσισαν να ξαναπροσπαθήσουν να διεκπεραιωθούν στη Σικελία. Στην περιοχή όμως είχε καταφθάσει ο Λούκουλος, ενώ αναμενόταν και ο Πομπήιος. Παγιδευμένος ακόμη μία φορά ο Σπάρτακος προσπάθησε να έρθει σε κάποια συμφωνία με τον Κράσσο. Οι σύντροφοί του, όμως, αρνούνταν πλέον να αποφεύγουν τη μάχη. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο υποχρέωσαν με τα ξίφη τον αρχηγό τους να τους οδηγήσει στη μάχη.[20] Από την άλλη ο Ρωμαίος στρατηγός δεν είχε καμιά διάθεση να διαπραγματευτεί με τους σκλάβους. Ακόμη περισσότερο, επιδίωκε να δώσει την τελική μάχη (και φυσικά να νικήσει) χωρίς τη συμβολή του Λούκουλου και του Πομπήιου, ώστε να καρπωθεί μόνον ο ίδιος την επικείμενη νίκη. Παράλληλα, η Σύγκλητος πίεζε για την όσο το δυνατόν ταχύτερη καταστολή της επανάστασης και κατηγορούσε τον Κράσσο για το ότι ο πόλεμος διαρκούσε ήδη πολύ.[21]

Η τελική μάχη έγινε στα Βασιλικάτα της Λουκανίας κοντά στις όχθες του ποταμού Σιλάρου (Νότιος Ιταλία) την άνοιξη του 71 π.Χ. Υπήρξε πολύωρη και αιματηρή. Οι επαναστάτες (περί τις 35.000 τον αριθμό) πολέμησαν με απίστευτη γενναιότητα κι αυταπάρνηση αλλά τελικά η συνοχή και η πειθαρχία των ρωμαϊκών στρατευμάτων έγειρε την πλάστιγγα υπέρ τους. Ο Σπάρτακος σκοτώθηκε ενώ προσπαθούσε να βρει τον Κράσσο στο πεδίο της μάχης. Το σώμα του δεν αναγνωρίστηκε ποτέ. Οι αιχμάλωτοι δούλοι, περίπου 6.000 τον αριθμό, σταυρώθηκαν κατά μήκος της Αππίας Οδού, ενώ εκτιμάται ότι οι νεκροί στο πεδίο της μάχης ήταν πολύ περισσότεροι. Οι σταυροί με τα αποσυντιθέμενα πτώματα «κοσμούσαν» επί χρόνια την Αππία Οδό, προς παραδειγματισμό.[13] Από την καταστροφή κατάφερε να διαφύγει ένα τμήμα 5.000 δούλων περίπου και κατευθύνθηκε βόρεια, αλλά διαλύθηκε από τον Πομπήιο, που εν τω μεταξύ είχε επιστρέψει στη Ιταλία. Προς μεγάλη απογοήτευση του Κράσσου, οι Ρωμαίοι επεφύλαξαν για αυτόν μόνον κάποιες επευφημίες ενώ η οριστική πάταξη της εξέγερσης χρεώθηκε στον Πομπήιο ο οποίος είχε επιπλέον το δικαίωμα να τελέσει θρίαμβο για τις επιτυχίες του στην Ισπανία.[22]

Συνέπειες και χαρακτήρας της Επανάστασης του Σπάρτακου

Η επανάσταση του Σπάρτακου θεωρείται η μεγαλύτερη επανάσταση δούλων της ρωμαϊκής Ιστορίας. Αν και εν τέλει πνίγηκε στο αίμα, η έκταση που έλαβε και η αναστάτωση που προκάλεσε στην καρδιά, μάλιστα, της ρωμαϊκής επικράτειας, προβλημάτισε τη ρωμαϊκή άρχουσα τάξη που έλαβε κάποια μέτρα για την αποφυγή παρόμοιων καταστάσεων στο μέλλον. Πιο συγκεκριμένα περιορίστηκε ο αριθμός των δούλων που προέρχονταν από αιχμαλώτους πολέμου και αυξήθηκε ο αριθμός των δούλων που γεννιόντουσαν από δούλους γονείς. Και αυτό, επειδή οι αιχμάλωτοι πολέμου έχοντας εμπειρία ελεύθερης ζωής ήταν πιο απείθαρχοι και επιρρεπείς σε ανταρσίες και στάσεις. Από την άλλη, αποφεύγονταν οι μεγάλες συγκεντρώσεις σκλάβων στην ύπαιθρο.

Επίσης μια έμμεση συνέπεια ήταν μια σχετική έκτοτε βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των δούλων. Πολλοί από τους αιχμαλώτους πολέμου, που ήταν μορφωμένοι ή κατείχαν αξιώματα στον τόπο καταγωγής τους, αξιοποιούνταν σε ανάλογα πόστα, κάποιες φορές απελευθερώνονταν και γενικά τύγχαναν καλύτερης μεταχείρισης συγκριτικά με τους υπόλοιπους. Βέβαια δεν μειώθηκε ο αριθμός των σκλάβων, απλώς βρέθηκαν κάποιοι τρόποι για μία πιο ακίνδυνη (για τους Ρωμαίους) εκμετάλλευσή τους. [23]

Η εξέγερση και οι στόχοι τού Σπάρτακου έχουν αναλυθεί και ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως από ιστορικούς και διανοούμενους. Πολλοί είδαν στην επανάσταση αυτή μια προσπάθεια ανατροπής του κοινωνικού κατεστημένου και τον Σπάρτακο ως έναν κοινωνικό επαναστάτη, κυρίως λόγω της μεγάλης προσχώρησης Ρωμαίων πολιτών των κατώτερων στρωμάτων στην επανάσταση.[24] Πάντως η πορεία της εξέγερσης και οι ενέργειες του Σπάρτακου δεν φαίνεται να υποδηλώνουν κάτι τέτοιο. Αρχική επιδίωξη ήταν η έξοδος από την ρωμαϊκή επικράτεια και η επιστροφή των επαναστατών στις πατρίδες τους και αργότερα η διεκπεραίωση στη Σικελία, δηλαδή μακριά από την ρωμαϊκή εξουσία. Ουδέποτε διατυπώθηκαν από τον Σπάρτακο κάποια αιτήματα (οποιασδήποτε φύσης) προς την ρωμαϊκή άρχουσα τάξη, ούτε πάλι φαίνεται κάποια πρόθεση αλλαγής της δεδομένης κοινωνικής κατάστασης, και πολύ περισσότερο κατάργησης της δουλείας, από πλευράς των πρώην σκλάβων. Ως εκ τούτου η κρατούσα άποψη σήμερα αντιμετωπίζει την επανάσταση αυτή ως μια προσπάθεια καταπιεσμένων ατόμων να ανακτήσουν με οποιονδήποτε τρόπο την προσωπική τους ελευθερία.[25]

Η προσωπικότητα του Σπάρτακου – Υστεροφημία

Από το σύνολο σχεδόν των αρχαίων πηγών, ο Σπάρτακος παρουσιάζεται ως ληστής και εγκληματίας, χειρότερος ακόμη και από τον Αννίβα.[26] Εξαίρεση αποτελούν οι Βάρρος (Marcus Terentius Varro) και Πλούταρχος. Ο πρώτος αναφέρει ότι ο Σπάρτακος καταδικάστηκε άδικα να μονομαχεί, ενώ ο δεύτερος σκιαγραφεί μια ιδιαίτερα ευγενική προσωπικότητα για τον Θράκα μονομάχο. Τον χαρακτηρίζει «ελληνικότερο», ανδρείο, πράο, συνετό με υψηλό φρόνημα[27] και περιγράφει πολλά περιστατικά που δικαιολογούν τον ισχυρισμό αυτό. Βέβαια, η αντιμετώπιση αυτή αποτελούσε στερεότυπο για τον ελληνορωμαϊκό κόσμο, αφού κάθε μη Ρωμαίος ή μη Έλληνας που επιτύγχανε κάτι σπουδαίο, παρουσιαζόταν ως εξυπνότερος από τους υπόλοιπους βαρβάρους.[28] Αν ληφθεί υπόψιν και η αντιπάθεια του Πλουτάρχου προς τον Κράσσο, οι εκτιμήσεις αυτές τίθενται υπό αμφισβήτηση.[29] Στον Αππιανό ο Σπάρτακος έχει την εικόνα του σκληρού και βάναυσου. Εδώ οι αναφορές σε εκτελέσεις αιχμαλώτων είναι πολλές, όπως για παράδειγμα μετά την νίκη του Σπάρτακου επί των υπάτων Γέλλιου Ποπλικόλα και Λέντουλου Κλαυδιανού οπότε θυσιάστηκαν 300 Ρωμαίοι αιχμάλωτοι προς τιμήν του νεκρού Κρίξου. Επίσης πριν την τελική μάχη εναντίον του Κράσσου, ο Σπάρτακος σταύρωσε έναν αιχμάλωτο ώστε να δουν οι σύντροφοί του τη μοίρα που τους περίμενε σε περίπτωση ήττας.[30] Γενικά για την ρωμαϊκή άρχουσα τάξη η μορφή του Σπάρτακου συνδέθηκε και παρομοιάστηκε με τις χειρότερες συμφορές σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε το όνομα του Θράκα επαναστάτη να μετατραπεί σε ύβρη. «Σπάρτακο» αποκάλεσε ο Μάρκος Αντώνιος τον νεαρό Οκταβιανό για να στρέψει εναντίον του του μεγαλοϊδιοκτήτες δούλων, ενώ με τον ίδιο χαρακτηρισμό ο Κικέρων καταφερόταν εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων.[31]

Πάντως στους αρχαίους συγγραφείς υπάρχουν και αναφορές που έρχονται σε αντίθεση με την γενικά αρνητική εικόνα του ηγέτη των μονομάχων. Ο Αππιανός εξηγεί την αθρόα προσχώρηση ετερόκλητων στοιχείων στις τάξεις των πρώην σκλάβων ως συνέπεια της ισοκατανομής των λαφύρων μεταξύ των επαναστατών. Σύμφωνα με τον Γάιο Κρίσπο Σαλλούστιο, ο Σπάρτακος ήταν αντίθετος προς την κακοποίηση των αιχμαλώτων, καθώς και με κάθε καταστροφή κατοικημένης περιοχής.[32] Επίσης από τις περιγραφές, φαίνεται ότι ο Σπάρτακος διέθετε αξιοσημείωτη στρατηγική αντίληψη και ευφυΐα. Κατανίκησε επανειλημμένως και με διάφορα τεχνάσματα όσους στρατούς, υπό διάφορους διοικητές, έστειλε εναντίον του η Σύγκλητος. Ακόμη και για τον έμπειρο Κράσσο η πάταξη της επανάστασης δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Καθώς φαίνεται όμως, κυρίως από τις περιγραφές του Πλουτάρχου, δεν ασκούσε ισχυρό έλεγχο επί των συντρόφων του με αποτέλεσμα την τελική ήττα. Αν αληθεύουν οι προαναφερθείσες περιγραφές, τότε η αξία του ως στρατηγού ενδεχομένως να είναι ακόμη μεγαλύτερη. Οι στρατιωτικές και διοικητικές αρετές του αποδίδονται από άλλες πηγές στην υπηρεσία του στις τάξεις του ρωμαϊκού στρατού.[28]

Η αρνητική εικόνα του Σπάρτακου παρέμεινε απαράλλαχτη καθ’ όλο τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση. Μόνον από τον 18ο αιώνα κι έπειτα άλλαξε αυτή η οπτική. Συγκεκριμένα το 1760 ο Γάλλος Bernard-Joseph Saurin, βασιζόμενος στην ιστορία του Πλουτάρχου παρουσιάζει τον Σπάρτακο στην ομώνυμη τραγωδία του ως ευγενή ήρωα. Το έργο αυτό αποτέλεσε την απαρχή στην αλλαγή της αντιμετώπισης του Σπάρτακου και της επανάστασής του.

Έτσι η μορφή του Σπάρτακου πέρασε στον θρύλο και ενέπνευσε πολλά κινήματα, οργανώσεις και καλλιτέχνες κατά τους νεότερους χρόνους. Ενδεικτικά αναφέρονται οι αριστεροί Σπαρτακιστές της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης που δραστηριοποιήθηκαν έντονα κατά τη Γερμανική Επανάσταση του 1918. Γενικά, ο Σπάρτακος έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης από αριστερού πολιτικού προσανατολισμού οργανώσεις, κόμματα, καθεστώτα, λόγιους κλπ. Γνωστή επίσης είναι η επική χολλιγουντιανή ταινία Σπάρτακος (1960) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ με τον Κερκ Ντάγκλας στην παραγωγή και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ταινία αποτελεί μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του ομώνυμου ιστορικού μυθιστορήματος του Αμερικανού συγγραφέα Χάουαρντ Φαστ.

wikipedia.gr

Σημειώσεις-Παραπομπές

1. ↑ Οι περισσότεροι Ρωμαίοι αποκαλούσαν την επανάσταση «Σπαρτάκειο Πόλεμο» κατά τον Πλούταρχο (Βίοι Παράλληλοι, Κράσσος 8,1)
2. ↑ όπως αναφέρονται στην Εγκυκλοπαίδεια ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ, τόμος 47, σελ. 546
3. ↑ Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Κράσσος 8,3
4. ↑ Βλ. Οι Μεγάλοι Επαναστάτες, σελ. 10 και 19. Επίσης Εγκυκλοπαίδεια ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ, τόμος 47, λήμμα «Σπάρτακος», σελ.559
5. ↑ Οι Μεγάλοι Επαναστάτες, σελ. 10-11
6. ↑ Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Κράσσος 9,1-2
7. ↑ about.com
8. ↑ Αππιανός, Εμφυλίων Α΄ 116
9. ↑ Οι Μεγάλοι Επαναστάτες, σελ. 11. Επίσης livius.org και Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ 33, σελ. 61
10. ↑ Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ 33, σελ. 61
11. ↑ Αππιανός, Εμφυλίων Α΄,117
12. ↑ Ρίγκομπερτ Γκίντερ, σελ 21: «Σύμφωνα με τη ρωμαϊκή αριστοκρατική αντίληψη ένας πόλεμος ενάντια σε εξεγερμένους δούλους θεωρούνταν, βέβαια, απαραίτητος, όχι όμως και αξιοπρεπής. Ο νικητής δεν απολάμβανε στη Ρώμη τον λεγόμενο μεγάλο θρίαμβο, αλλά τη λιγότερο πανηγυρική πεζή είσοδο, τη λεγόμενη ovatio.»
13. ↑ 13,0 13,1 livius.org
14. ↑ Πλουτάρχου Κράσσος, 9,8
15. ↑ Πλουτάρχου Κράσσος, 10,6-7
16. ↑ Οι Μεγάλοι Επαναστάτες, σελ 15. Επίσης ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ, τόμος 47, σελ 547 και livius.org
17. ↑ Οι Μεγάλοι Επαναστάτες, σελ 15. Επίσης livius.org
18. ↑ Οι Μεγάλοι Επαναστάτες, σελ 15
19. ↑ Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Κράσσος 11,7-8
20. ↑ Πλουτάρχου Κράσσος 11,7-8
21. ↑ Ρίγκομπερτ Γκίντερ, σελ 30
22. ↑ Περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ 33, σελ. 60
23. ↑ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμος ΣΤ' (Ελληνισμός και Ρώμη), Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1979 σελ. 87
24. ↑ Οι Μεγάλοι Επαναστάτες, σελ 16-17 και Ρίγκομπερτ Γκίντερ, σελ 37. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι οπαδοί του Σπάρτακου, είτε ελεύθεροι είτε πρώην δούλοι, προέρχονταν κυρίως από αγροτικούς πληθυσμούς. Αντίθετα, τα αστικά πτωχά στρώματα ελάχιστα υποστήριξαν την εξέγερση. Ακόμη και οι δούλοι των πόλεων ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικοί απέναντι στους επαναστάτες. Βλ. Géza Alföldy, «Ιστορία της ρωμαϊκής κοινωνίας», σελ. 132
25. ↑ Οι Μεγάλοι Επαναστάτες, σελ. 16-17. Επίσης Εγκυκλοπαίδεια ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ, τόμος 47, σελ. 547 και SPARTACUS: HISTORICAL BACKGROUND παράγραφος Significance of Spartacus
26. ↑ Ο ιστορικός Ευτρόπιος (4ος αι. μ.Χ.) συνέκρινε την εξέγερση του Σπάρτακου με τις εκστρατείες του Αννίβα στην Ιταλία. Βλ. Ρίγκομπερτ Γκίντερ, σελ 18
27. ↑ [..] ἀνὴρ Θρᾷξ τοῦ Μαιδικοῦ γένους, οὐ μόνον φρόνημα μέγα καὶ ῥώμην ἔχων, ἀλλὰ καὶ συνέσει καὶ πρᾳότητι τῆς τύχης ἀμείνων καὶ τοῦ γένους ἑλληνικώτερος. Πλουτάρχου Κράσσος 8,3
28. ↑ 28,0 28,1 livius.org
29. ↑ Οι Μεγάλοι Επαναστάτες, σελ. 10
30. ↑ Αππιανός, Εμφυλίων Α΄ 119
31. ↑ Ρίγκομπερτ Γκίντερ, σελ. 43, όπου αναφέρονται ακόμη μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.
32. ↑ Οι Μεγάλοι Επαναστάτες, σελ. 11


Βασικές Πηγές και Βιβλιογραφία

• Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Κράσσος στη Βικιθήκη (στο πρωτότυπο)
• Αππιανού Εμφυλίων Α΄ (σε αγγλική μετάφραση)
• Γάιου Ανναίου Ιούλιου Φλώρου, Epitome de Gestis Romanorum 2.8 (σε αγγλική μετάφραση)
• Pietro Bianchi, Η Επανάστασις του Σπάρτακου, περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ 33, Μάρτιος 1971
• Λήμμα «Σπάρτακος» στις Εγκυκλοπαίδειες ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ ΜΠΡΙΤΑΝΝΙΚΑ, τόμος 47, Αθήνα 2007, σελ. 546-547 και ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ, τόμος 9Α', Εκδοτική Αθηνών
• Οι Μεγάλοι Επαναστάτες (συλλογικό), Εκδόσεις Περισκόπιο, Αθήνα 2007, ISBN 978-960-6740-09-1
• Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμος ΣΤ' (Ελληνισμός και Ρώμη), Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1979
• Ρίγκομπερτ Γκίντερ, «Η Εξέγερση του Σπάρτακου», εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1988
• Géza Alföldy, «Ιστορία της ρωμαϊκής κοινωνίας», εκδόσεις Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1988, ISBN 960-250-240-1
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
• Άρθρο Σπάρτακος στο http://www.livius.org, με εκτενή αποσπάσματα ρωμαϊκών και ελληνικών πηγών. (αγγλικά)
• Χάρτης με την καθ' έτος πορεία του στρατού του Σπάρτακου
• Ιστορικό υπόβαθρο και σύντομη επισκόπηση της Επανάστασης του Σπάρτακου στο ancienthistory.about.com (αγγλικά)
• Δέσποινας Ιωσήφ, «Σπάρτακος, ο σκλάβος που κλόνισε τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία», περιοδικό ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, εκδόσεις Περισκόπιο, τχ 57 στη live-pedia
Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους ούτε διηνεκείς εχθρούς. Τα συμφέροντά μας είναι αιώνια και διηνεκή. Αυτά έχουμε καθήκον να τα προασπίσουμε. (ΛΟΡΔΟΣ ΠΑΛΜΕΡΣΤΟΝ)
Άβαταρ μέλους
Dhmellhn
Επίτιμος
Επίτιμος
Δημοσιεύσεις: 4046
Εγγραφή: Τετ 18 Απρ 2007, 15:16
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: ΕΛ-ΛΑΣ
Έδωσε Likes: 27 φορές
Έλαβε Likes: 71 φορές

Re: ΡΩΜΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Δημοσίευση από Dhmellhn » Σάβ 05 Μαρ 2016, 14:05

Με αφορμή τον αθρόο λαθρεποικισμό της χώρας από ασύμβατους πολιτισμικά μουσουλαμνικούς πληθυσμούς, παραθέτω το απόσπσμα του Αμμιανού Μαρκελλίνου για έναν αντίστοιχο εποικισμό στην Θράκη από τους Τερβίγκους (Βησιγότθοι). Κάτι ανάλογο μας περιμένει στο άμεσο μέλλον:

Ο εποικισμός της Θράκης από τους Τερβίγκους (Βησιγότθους) το 376 μ.Χ

Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος ήταν ιστορικός ελληνικής καταγωγής που έζησε τον 4ο μ.Χ αιώνα. Είναι γνωστός για το έργο του "Res Gestae" (Πράξεις), το οποίο είναι γραμμένο στην Λατινική.

Η διήγηση του Αμμιανού Μαρκελλίνου, για το πως επετράπη το 376 μ.Χ στους Τερβίγκους Γότθους να περάσουν ειρηνικά στα νότια του Δουνάβεως και να εγκατασταθούν στα ρωμαϊκά εδάφη, συγκλονίζει. Προβλέπει τα δεινά που θα φέρουν στην αυτοκρατορία και όντως το 378 μ.Χ ο στρατός του αυτοκράτορος Βάλη, που τους επέτρεψε να εισέλθουν ειρηνικά, υπέστη τρομακτική ήττα στην Αδριανούπολη από τους Γότθους. Στη συνέχεια η πάλη για την επικράτηση, μεταξύ των Τερβίγκων Γότθων (Βησιγότθων) και των ανατολικορωμαίων στο Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος θα αποδειχτεί λυσσαλέα και αιματηρή. Στο απόσπασμα που παρατίθεται ο Αμμιανός Μαρκελλίνος γράφει για την συμφωνία μετεγκατάστασης και τις πρώτες τριβές.

Το κείμενο είναι από Αγγλική μετάφραση:

A.D. 376.

§ 1. ACCORDINGLY, under the command of their leader Alavivus, they occupied the banks of the Danube; and having sent ambassadors to Valens, they humbly entreated to be received by him as his subjects, promising to live quietly, and to furnish a body of auxiliary troops if any necessity for such a force should arise.2. While these events were passing in foreign countries, a terrible rumour arose that the tribes of the north were planning new and unprecedented attacks upon us: and that over the whole region which extends from the country of the Marcomanni and Quadi to Pontus, a barbarian host composed of different distant nations, which had suddenly been driven by force from their own country, was now, with all their families, wandering about in different directions on the banks of the river Danube.3. At first this intelligence was lightly treated by our people, because they were not in the habit of hearing of any wars in those remote districts till they were terminated either by victory or by treaty.4. But presently, as the belief in these occurrences grew stronger, being confirmed, too, by the arrival of the foreign ambassadors, who, with prayers and earnest entreaties, begged that the people thus driven from their homes and now encamped on the other side of the river, might be kindly received by us, the affair seemed a cause of joy rather than of fear, according to the skilful flatterers who were always extolling and exaggerating the good fortune[Pg 586] of the emperor; congratulating him that an embassy had come from the furthest corners of the earth unexpectedly, offering him a large body of recruits; and that, by combining the strength of his own nation with these foreign forces, he would have an army absolutely invincible; observing further that, by the yearly payment for military reinforcements which came in every year from the provinces, a vast treasure of gold might be accumulated in his coffers.5. Full of this hope he sent forth several officers to bring this ferocious people and their waggons into our territory. And such great pains were taken to gratify this nation which was destined to overthrow the empire of Rome, that not one was left behind, not even of those who were stricken with mortal disease. Moreover, having obtained permission of the emperor to cross the Danube and to cultivate some districts in Thrace, they crossed the stream day and night, without ceasing, embarking in troops on board ships and rafts, and canoes made of the hollow trunks of trees, in which enterprise, as the Danube is the most difficult of all rivers to navigate, and was at that time swollen with continual rains, a great many were drowned, who, because they were too numerous for the vessels, tried to swim across, and in spite of all their exertions were swept away by the stream.6. In this way, through the turbulent zeal of violent people, the ruin of the Roman empire was brought on. This, at all events, is neither obscure nor uncertain, that the unhappy officers who were intrusted with the charge of conducting the multitude of the barbarians across the river, though they repeatedly endeavoured to calculate their numbers, at last abandoned the attempt as hopeless: and the man who would wish to ascertain the number might as well (as the most illustrious of poets[190] says) attempt to count the waves in the African sea, or the grains of sand tossed about by the zephyr.7. Let, however, the ancient annals be accredited which record that the Persian host which was led into Greece, was, while encamped on the shores of the Hellespont, and making a new and artificial sea,[191] numbered in battalions[Pg 587] at Doriscus; a computation which has been unanimously regarded by all posterity as fabulous.8. But after the innumerable multitudes of different nations, diffused over all our provinces, and spreading themselves over the vast expanse of our plains, who filled all the champaign country and all the mountain ranges, are considered, the credibility of the ancient accounts is confirmed by this modern instance. And first of all Fritigern was received with Alavivus; and the emperor assigned them a temporary provision for their immediate support, and ordered lands to be assigned them to cultivate.9. At that time the defences of our provinces were much exposed, and the armies of barbarians spread over them like the lava of Mount Etna. The imminence of our danger manifestly called for generals already illustrious for their past achievements in war: but nevertheless, as if some unpropitious deity had made the selection, the men who were sought out for the chief military appointments were of tainted character. The chief among them were Lupicinus and Maximus, the one being Count of Thrace, the other a leader notoriously wicked—and both men of great ignorance and rashness.10. And their treacherous covetousness was the cause of all our disasters. For (to pass over other matters in which the officers aforesaid, or others with their unblushing connivance, displayed the greatest profligacy in their injurious treatment of the foreigners dwelling in our territory, against whom no crime could be alleged) this one melancholy and unprecedented piece of conduct (which, even if they were to choose their own judges, must appear wholly unpardonable) must be mentioned.11. When the barbarians who had been conducted across the river were in great distress from want of provisions, those detested generals conceived the idea of a most disgraceful traffic: and having collected hounds from all quarters with the most insatiable rapacity, they exchanged them for an equal number of slaves, among whom were several sons of men of noble birth.12. About this time also, Vitheric, the king of the Gruthungi, with Alatheus and Saphrax, by whose influence he was mainly guided, and also with Farnobius, approached the bank of the Danube, and sent envoys to the emperor[Pg 588] to entreat that he also might be received with the same kindness that Alavivus and Fritigern had experienced.13. But when, as seemed best for the interests of the state, these ambassadors had been rejected, and were in great anxiety as to what they should do, Athanaric, fearing similar treatment, departed; recollecting that long ago when he was discussing a treaty of alliance with Valens, he had treated that emperor with contempt, in affirming that he was bound by a religious obligation never to set his foot on the Roman territory; and that by this excuse he had compelled the emperor to conclude a peace in the middle of the war. And he, fearing that the grudge which Valens bore him for this conduct was still lasting, withdrew with all his forces to Caucalandes, a place which, from the height of its mountains and the thickness of its woods, is completely inaccessible; and from which he had lately driven out the Sarmatians.V.§ 1. BUT the Thuringians, though they had some time since received permission to cross the river, were still wandering up and down the banks, being hindered by a twofold obstacle; first, that in consequence of the mischievous dissimulation of the said generals they were not supplied with the necessary provisions; and also because they were designedly detained that they might the more easily be plundered under the wicked semblance of traffic.2. And when they ascertained these facts, they began to grumble, and proposed to resist the evils which they apprehended from the treachery of these men by open force; and Lupicinus, who feared that they would resist, brought up his troops close to them, in order to compel them to be gone with all possible rapidity.3. The Gruthungi seized this as a favourable opportunity, and seeing that the Roman soldiers were occupied in another quarter, and that the vessels which used to go up and down, to prevent them from crossing, were now stationary, crossed the river on roughly-made rafts, and pitched their camp at a great distance from Fritigern.4. But he, by his innate foresight, provided against[Pg 589] everything that could happen, and marching on slowly as well in obedience to the commands he had received as to allow time for other powerful kings to join him, came by slow marches to Marcianopolis, arriving later than he was expected. And here another atrocious occurrence took place, which kindled the torches of the Furies for general calamity.5. Alavivus and Fritigern were invited to a banquet; while Lupicinus drew up his soldiers against the chief host of the barbarians, and so kept them at a distance from the walls of the town; though they with humble perseverance implored admission in order so to procure necessary provisions, professing themselves loyal and obedient subjects. At last a serious strife arose between the citizens and the strangers who were thus refused admittance, which gradually led to a regular battle. And the barbarians, being excited to an unusual pitch of ferocity when they saw their relations treated as enemies, began to plunder the soldiers whom they had slain.
Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους ούτε διηνεκείς εχθρούς. Τα συμφέροντά μας είναι αιώνια και διηνεκή. Αυτά έχουμε καθήκον να τα προασπίσουμε. (ΛΟΡΔΟΣ ΠΑΛΜΕΡΣΤΟΝ)
Άβαταρ μέλους
Dhmellhn
Επίτιμος
Επίτιμος
Δημοσιεύσεις: 4046
Εγγραφή: Τετ 18 Απρ 2007, 15:16
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: ΕΛ-ΛΑΣ
Έδωσε Likes: 27 φορές
Έλαβε Likes: 71 φορές

Re: ΡΩΜΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Δημοσίευση από Dhmellhn » Δευ 07 Μαρ 2016, 00:14

Χρονογραφία από τον Bar Hebraeus

Aπό το: http://istorias-alitheia.blogspot.gr

O Γρηγόριος Bar Hebraeus (1226 - 30 Ιουλίου 1286), παλαιότερα γνωστός από του λατινική ονομασία ως Abulpharagius (στα συριακά: ܓܪܝܓܘܪܝܘܣ‎ Grigorios, Ġrīġūriyūs), ήταν ένας Καθολικός (επίσκοπος) της Συριακής Ορθοδόξου Εκκλησίας τον 13ο αιώνα. Είναι γνωστός για τα έργα του σχετικά με τη φιλοσοφία, την ποίηση, τη γλώσσα, την ιστορία και τη θεολογία και έχει αποκληθεί «ένας από τους πιο ευρυμαθείς άνδρες από τη Συριακή Ορθόδοξη Εκκλησία» (Δρ. William Wright).

Στα έργα του συγκαταλλέγονται πολλές και περίτεχνες πραγματείες, τα αποτελέσματα της έρευνάς του στη θεολογία, τη φιλοσοφία, την επιστήμη και την ιστορία. Τα περισσότερα από τα έργα του γράφτηκαν στα Συριακά. Ωστόσο, ο ίδιος έγραψε και στην αραβική, η οποία είχε γίνει η κοινή γλώσσα στην εποχή του. (wikipedia)

Εδώ παραθέτουμε απόσπασμα από την Χρονογραφία του σχετικά με τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, έως το 238 μ.Χ:

Bar Hebraeus' ChronographyThe Roman Emperors
Translated from Syriac by Ernest A. Wallis Budge
Oxford University PressLondon 1932


VIII

Here beginneth the Eighth Series, which passeth from the Kings of the pagan Greeks to the Kings of the Rhomaye.
THE sovereignty of the PTOLEMIES, that is to say GREEKS, having come to an end in EGYPT also, the whole of EGYPT and the whole of SYRIA came under the dominion of the RHOMAYE.
AUGUSTUS CAESAR
After CLEOPATRA [came] AUGUSTUS CAESAR, and whilst reigning over EGYPT he was named 'SEBASTUS'; and also [the month] of SEKSTILIS was called 'AUGUSTUS'. And in [his] eighteenth year AUGUSTUS sent TIBERIUS, the captain of [his] host, to ARMENIA, and he subjugated it. And HEROD built SHAMRIN (SAMARIA), and in honour of SEBASTUS called it 'SEBASTIA'. And he also built the Tower of 'ESTRATON (TURRIS STRATONIS)and named it 'CAESAREA', and he also built GABHALA in GALILEE. And in the forty-third year of AUGUSTUS, which is the thirty-third year of HEROD, and the three hundred and ninth year of the GREEKS, on the twenty-fifth day of the month of the FIRST KANON (DECEMBER), on the night of the dawn of the third [day of the week], our Lord JESUS CHRIST, the Son of God, was born in the flesh of the VIRGIN MARY, the daughter of DAVID; and that year entered (i.e. began) on the second day of the week. And in that year KEURINOS (CYRENIUS), the governor, was sent by the Senate of ROME to levy poll-tax of the JEWS because GALILEAN JUDAH had rebelled, and many of the JEWS said, [46] 'It is not right to pay poll-tax to Caesar', and, 'to make for ourselves lords who are mortal'.
And thirty years after this, on the fourth day of the week, on the sixth day of the LATTER KANON (JANUARY), Christ was baptized by JOHN in the JORDAN. And when our Lord in the flesh was two years old, and JOSEPH and MARY were going up from NAZARETH to JERUSALEM and they came to BETHLEHEM, the MAGI came, and there they bowed down in homage to Him. And by night they departed to Egypt, and they lived there for two years, until HEROD died, and then they returned. Now when the Holy Virgin gave birth to Him she was thirteen (or, fifteen) years old, and she died when she was fifty-one (or. sixty-three) years old. LONGINUS, the Roman sage, wrote to CAESAR concerning the coming of the MAGI, saying, 'PERSIANS from the east have travelled and come to thy kingdom, and they have brought offerings to a child who hath been born in JUDAH, but who he is, and whose Son he is, we have not yet heard'. And AUGUSTUS sent [an answer saying], 'HEROD, the Satrap, whom we have left there, shall make known to us who he is'. And as for the year of the birth of our Lord, although writers (or, historians) have stated it differently, we find that it was only the three hundred and ninth year of the GREEKS (1), which began on the second day of the week--besides the other things which they wrote. And HEROD having slain the children of BETHLEHEM and the borders thereof, the Lord smote him; he suffered sorely for two years and died aged seventy years.
And AUGUSTUS set up ARCHELAUS his son, who reigned nine years. And having committed an act of folly he was banished to BHINAN (VIENNA), a city of the GALSINE (GAULS). And then AUGUSTUS set up the four governors, TETRARCHS, HEROD, and ANTIPATER, and PHILIP--these then were brothers of ARCHELAUS--and the fourth was LYSANIUS, the alien. And in the same year AUGUSTUS died.
TIBERIUS CAESAR
After AUGUSTUS CAESAR, TIBERIUS CAESAR [reigned] twenty-three years. And in his fourteenth year PILATE, the governor, was sent to the JEWS, and he was Prefect over them. And he introduced the statue of CAESAR into [47] the Temple, and [thus] stirred up the JEWS to revolt. And besides this he expended all the treasure of the priests when the aqueduct came into [the city], which became the cause of the second revolt.
And in the nineteenth year of TIBERIUS, ABHGAR, king of URHAI (EDESSA), sent a certain painter, whose name was JOHN, the tabellarius, and he painted a portrait of our Lord JESUS upon a tablet, and brought [it] to ABHGAR. And ABHGAR also sent [a letter] to our Lord by the hands of HANANYA, saying, 'I have heard that mighty deeds flow from thee, and that thou effectest healings without medicines. Therefore thou must either be God Himself, who hath come down from heaven, or the son of God. Because of this I have written [and] I have asked thee to trouble thyself to come to me and heal the sickness which is in me. Moreover I have also heard that the JEWS are jealous (or, envious) of thee, and that they murmur complainingly concerning thee, and are very wishful to do thee an injury. Now have a small and beautiful city, and it will suffice for the two [of us].'
And our Lord made answer to him, saying, 'Blessed is he who hath believed in me, though he hath not seen me! And as concerning what thou hast written, that I should come to thee. A course of life and action is [laid] upon me, and it is meet that I should fulfil in this place that on account of which I have been sent, and I shall be taken up to Him who hath sent me. But 1 will send unto thee immediately one of my disciples who shall heal thy sickness, and shall give life unto thee and unto those who are with thee'.
And in the nineteenth year of TIBERIUS Our Redeemer suffered, and died, and was buried, and rose up again, and ascended into heaven. And on the day of Pentecost a great quaking seized the priests of the JEWS, who heard a voice from the inside of the Temple, saying, 'We must depart from this place'. And ABHGAR of EDESSA, wrote to TIBERIUS concerning everything Which the JEWS did to Christ. And the Emperor replied, 'Behold, because of this I have dismissed PILATE in disgrace, and I will take vengeance on the JEWS'. And HEROD the Tetrarch, who was also named 'ANTPATOS (ANTIPATRUS)--now, he was the son of HEROD, the slayer of the children--killed JOHN. And he took to wife HERODIAS, the wife of his brother, whilst her husband was still living. And he was sent into exile with HERODIAS, and both he and she were killed in the city of BAWINNA (WINNA?).
The years from ADAM to the year in which our Redeemer suffered, make a total of five thousand five hundred and thirty-nine years, and that year began on the First Day of the Week (Sunday). According to HIPPOLYTUS, and JOHN, and MAR JACOB, the total is five thousand five hundred and fifty years; according [48] to EUSEBIUS five thousand two hundred, and thirty-two; according to the SYRIANS four thousand one hundred and fifty-six; according to AFRICANUS, five thousand five hundred and thirty-two; and according to others five thousand three hundred and twenty years; and in the chronology which many hold to, five thousand five hundred and nine (nineteen?); and according to ANDRONICUS, it was in the year three hundred and forty-two of the GREEKS (A.D. 31).
GAIUS CAESAR
After TIBERIUS CAESAR, GAIUS CAESAR [reigned] four years. That AGRIPPA, who was called 'HEROD', was the son of ARISTOBULUS, the son of HEROD, the slayer of the children, by MARY, the daughter of HYRCANUS, the chief of the priests. When in the days of TIBERIUS he went up to ROME to lay an accusation against HEROD the Tetrarch, that is to say, ANTIPATOS(ANTIPATRUS), he was put in prison. And whilst he was fettered he used to pray that GAIUS might become king. Therefore when GAIUS reigned he gave him the principalities of PHILIP and of LUSANIA, and because of this HERODIAS cursed HEROD ANTIPATOS (ANTIPATRUS), saying that, because she had not gone to Caesar 'thou hast been deprived of governorship. For if AGRIPPA, who was of the common folk, became a governor, how much more ought thou, who wast of the tetrarchship, to become one?' And because of this, when GAIUS went up to ROME to receive the kingdom, he was wroth, and he drove him forth into exile with his wife, and there they died. And when this AGRIPPA reigned, in his first year, he slew JAMES, not the brother of our Lord [but the son of ZABHDAI (ZEBEDEE)], of whom PAUL maketh mention [I Cor. xv. 7]; and he was crowned (i.e, martyred) on a cork tree, and not by the sword of AGRIPPA.
And at that time FELIX, the Eparch of EGYPT, was sent, and he afflicted the JEWS for seven years. and because of this ambassadors were sent to GAIUS that they might break him, namely JOSEPHUS, the wise man, and PHILO the Hebrew philosopher, who was from ALEXANDRIA. And GAIUS in his fourth year commanded PATRONUS, the Eparch of SYRIA, to set up images of himself in the Temple and in the synagogues of the JEWS, and thus was fulfilled what DANIEL [wrote] concerning the polluted sign which stood in the Holy Place [Daniel xi. 3 I I. And when AGRIPPA had reigned in his kingdom for three full years he came to CAESAREA, and made a festival of theatricals representing the life of CAESAR. And on the second day of the theatricals he put on a garment in which was sewn silver [threads], and he came in the dawn to the theatre, and when the first rays of the sun fell [49] upon the silver it sparkled in a most wonderful fashion, whereupon his adulators called him 'God'. And because he did not restrain them he was smitten with a stroke, and after five days he came to an end.
CLAUDIUS CAESAR
After GAIUS CAESAR, CLAUDIUS CAESAR [reigned] fourteen years. In his time a revolt took place in JERUSALEM, on the day of the feast of the Passover. And whilst the people were crowded together in a dense mass at the exits of the Temple three myriads of JEWS were trampled under foot, each by the other, and died. And a great famine took place throughout the inhabited world, and the prophecy of 'AGHABHOS (Agabus), which is in the Book of PRAXIS [Acts xi. ~8; xxi. 10], was fulfilled. And the disciples who were in ANTIOCH, according to the sufficiency which was in their hands, divided up their possessions and sent [gifts] to the poor who were in JERUSALEM. And PHILO, the wise man, met the apostle PETER when he was preaching in ROME, and he wrote about those who became disciples of the Faith which is in our Lord, and who had stripped themselves of the possessions and anxiety of [this] world. None of them ate food before the sun set. They adjudged the cultivation of wisdom to be like unto the light, and the necessary care and use of the body to be like unto darkness. Some among them only ate food every second day, and some only every third day, and there were others who only ate every sixth or seventh day.
At this time a certain EGYPTIAN, a lying prophet, came to JUDEA, and he led astray after him three myriads of men. And having marched them round in the desert he brought them to the MOUNT OF OLIVES, and he wished to take JERUSALEM. Then came FELIX and a battle took place, and the EGYPTIAN fled and his force perished. And because of this it was said to PAUL by the Chiliarch, 'Wert not thou thyself that Egyptian?' [Acts xxi. 38], &c.
NERO CAESAR
After CLAUDIUS CAESAR, NERO CAESAR [reigned] fourteen years. He sent FESTUS and dismissed FELIX. And he was the first one who set up the persecution of the Christians in which PETER and PAUL testified in ROME and were crowned (i.e. suffered martyrdom). In the thirteenth year of NERO the JEWS rebelled, and NERO sent [against them] VESPASIAN and TITUS his son. And in one year, in the month of HAZIRAN (JUNE), TITUS captured the city of YOTOPATA (IOTOPATA) because he heard that JOSEPHUS, the scribe, the son of MATTAI the priest, who was the captain of the host of the JEWS, was there. And when he was taken he prophesied concerning the death of [50] NERO and who was going to reign after him. Therefore TITUS did not kill him. Now this JOSEPHUS was not KAYAFA (CAIAPHAS), as some men have thought, for CAIAPHAS was also called JOSEPHUS.
And after these things the ROMANS encircled JERUSALEM, and whilst VESPASIAN was occupied in the war against JERUSALEM, the report of the death of NERO arrived, and of the tyrant OTHO, who stood for three months, and he killed him, and of VITALLIANUS, the tyrant, who stood for eIght months. Him the ROMANS slew in the middle of the city. Then the Roman troops who were with VESPASIAN proclaimed him king, and he committed the war against JERUSALEM to TITUS his son, who went to ALEXANDRIA and subjugated it, and [then] departed by sea to ROME.
VESPASIAN CAESAR
After NERO CAESAR, VESPASIAN CAESAR [reigned] ten years. It was he who built the CAPITOLIUM. And he made the CIRCUS in ALEXANDRIA, the length of which was one hundred and twenty-five feet. And TITUS his son, on the fourteenth day of the month of NISAN (APRIL), in the three hundred and eighty-second year of the GREEKS (i.e. A.D. 71), encamped against JERUSALEM; he captured it on the eighth day of the month of ILOL (SEPTEMBER), and destroyed it completely in the second year of VESPASIAN. He burnt the Temple on the tenth day of the month of 'AB (AUGUST), before the city was captured, the same day on which the Temple was burnt in the days of ZEDEKIAH. From ADAM to this final overthrow was five thousand four hundred and thirty-seven years, but according to others five thousand two hundred and three years. And from the building of the Temple to the destruction thereof was ten hundred and ninety-five years, and from the year of the PASSION forty years. And, according to others, five thousand five hundred and eighty-five years, and after the PASSION thirty-three years, in the year of the GREEKS three hundred and twenty-three (2).
And if, as JOSEPHUS saith, the Passover took place on the twelfth day of NISAN (APRIL), and the Resurrection on the fifteenth day, it must be the three hundred and eighty-first year of the GREEKS. And how many people perished therein! This same JOSEPHUS saith, 'On the day of the Passover they offered up two hundred and fifty thousand rams, and around each ram twenty men were gathered together. And these were people ceremonially pure, for the unclean, and the people with fluxes, and the children did not eat. Sixty thousand men were killed in the war, and one million one hundred thousand perished through hunger, [51] and one hundred thousand people were sold as slaves, and the rest were distributed about as menials for service. This is the terrible calamity which came to the JEWS in JERUSALEM. As concerning the great tribulation which took place in the city, and the calamities which the JEWS suffered in bondage, JOSEPHUS describes very many of them, the which a small treatise like this cannot contain.
TITUS
After VESPASIAN, TITUS his son [reigned] two years. The Senate proclaimed this man to be 'God', and having accepted the proclamation which thus styled him, he died suddenly.
DOMITIAN CAESAR
After TITUS CAESAR, DOMITIAN CAESAR, his brother, [reigned] sixteen years. This Emperor drove the CHALDEANS and the philosophers out of ROME, and he commanded that no vine should be planted in the city, and he prohibited the castration of the male. CORNELIA, the priestess, a virgin, was accused ot unchastity, and she was buried alive. And as the Gospel of CHRIST was increasing mightily, PATROPILOS (PATROPHILUS) the philosopher said unto URSINOS his master, 'What is this? THEODORE, the chief of the sages in ATHENS, and AFRICANUS, the Alexandrian philosopher, and MARTINUS irom BADU (BARDU?), and many others worship a man who was crucified, and though they are not rewarded with riches, they are mighty in word and deed.' And he replied, 'Yea, even the gods and their priests become disciples of His. The fact that His disciples do not give themselves up to the hateful habits of sin testifieth that their doctrine is the best of all doctrines.' And when DOMITIAN heard these things he marvelled, and he brought the persecution to an end. At this time APOLLONIUS, that is PILARE (PHILARIUS), exhibited talismatas (i.e. the art of magic), and he performed everything by means of devils, and he used to say, 'Woe is me! For the Son of MARY hath obtained pre-eminence over me "(or, anticipated me).
NERVA CAESAR
After DOMITIAN CAESAR, NERVA CAESAR [reigned] one year. Then he fell sick, and his body rotted, and he died in the garden of SALLUST.
TRAJAN CAESAR
After NERVA CAESAR, TRAJAN CAESAR [reigned] nineteen years. He stirred up the persecution of the Christians in which SIMON, the son of CLEOPHAS of JERUSALEM, and JOHN the Apostle, and IGNATIUS of ANTIOCH were crowned (i.e. suffered martyrdom), and PLINIUS SECUNDUS, the Eparch, killed many Christians. And when he saw how many they were, he was greatly troubled, and he wrote [52] to TRAJAN, saying, 'No other offence can be urged against the Christians except that they do not wish to offer sacrifice to idols; they abhor adultery and murder and every disgraceful act'. And when CAESAR learned these things he commanded that they should not be searched for, but that whenever anyone of them was discovered he should be proceeded against until he offered sacrifice. And in the tenth year of TRAJAN, GALEN the physician was born, and at the end of his reign the JEWS who were in CYPRUS uprooted the city of SALOMONI (SALAMINA), and slew the GREEKS (YAWNAYE) who were therein. And the JEWS also who were in LYDIA stirred up to revolt the GREEKS who were therein, and thus also did the JEWS who were in CYRENAICA, and in THEBES (THEBAID?), and in ALEXANDRIA and in BETH NAHRIN (MESOPOTAMIA). And the JEWS who were in EGYPT rebelled, and set up for themselves a king whose name was LUMPIS, and he governed them and came to JUDEA. Now the JEWS conquered in every place. And BASILIDES, the head of the heresy of the GNOSTICS, that is to say, the worshippers of the serpent, became celebrated.
HADRIAN CAESAR
After TRAJAN CAESAR, HADRIAN CAESAR [reigned] twenty-one years. When he reigned, he abolished liability for debts, and he remitted many tributes to many peoples, and he burnt the documents on which the debts (or, liabilities) of cities were recorded. In the fourth year of his reign the sovereignty of EDESSSA ceased, and governors administered affairs there as in every other place. And in his fifth year he brought the river PISOS (KEPISOS to 'ALOSINA, and made for it a bridge, and he wintered in ATHENS.
And in his time there became famous CLAUDIUS PTOLEMY the astronomer, who made the Book of MAGISTI and called it 'SYNTAXIS'; and GALEN, the physician, who learoed and taught, and SECUNDUS, the silent philosopher. [At the last named] HADRIAN marvelled, and wished to break his silence, but SECUNDUS maintained it until his death.
And a certain Jew , whose name was BAR KAWKEBHA, rebelled in JUDEA, and he used to carry off and kill those who would not agree with him. The Emperor sent troops and destroyed the JEWS; and he uprooted JERUSALEM thoroughly. And they built there a city and called it 'HELlOS HADRIANUS', and they settled aliens therein. And he bound the ears of the JEWS, and he made a law that they were not to look upon that place, even from a distance. [53] And the Christian philosophers KURTOS (QUADRATUS?) and ARISTIDES, the ATHENIANS, wrote an Apologiafor the doctrine of the Christians. And SAYRAINOS (SERENUS) the governor wrote to the Emperor [saying], 'It is not right to kill them merely because of the name Ch;istian, without any blameworthy act'; and the Emperor wrote, 'Unless there is a reason for condemnation they shall not die'. And in his days the First Council in NICEA was gathered together, namely forty-three bishops; and they excommunicated SABELLIUS, who said, 'One Person of the Trinity', and VALENTlNUS, who confessed that our Lord brought a body for Himself from heaven.
TITUS ANTONINUS CAESAR
After HADRIAN CAESAR, TITUS ANTONINUS CAESAR, who was called EUSEBIUS, and was named 'Righteous' and 'Father of the Country'--he and his sons [reigned] twenty-two years. This Emperor commanded that the Christians should not be persecuted. And in his time GALEN flourished. And that he did not live in the time of our Lord, as some men think, is known from GALEN'S own words. For he saith in the beginning of the First Chapter, which treateth of fissures (or, wounds), 'I composed the first book of fissures when I went up. to ROME the first time'. And he saith also in his exposition of PLATO'S Book of PEDON (PHAEDO), 'We have seen these men who are called "NAZRAYE" (NAZARENES), who found their Faith upon Divine indications (or, inspirations) and miracles, and they are in no wise inferior to those who are in truth philosophers. For they love purity (or, chastity), and they are constant in Fasting, and they are zealous in avoiding the committal of wrong, and there are among them some who during the whole course of their lives never indulge in carnal intercourse. I say that this is a sign of the monastic life which became famous after the Ascension of our Lord, during the period of one hundred years'. Now the total of the years from the Ascension of our Lord to the death of GALEN, according to the accurate opinion of chronographers, is one hundred and sixty years.Now this GALEN came from the city of PERGAMUS, and he wrote many books on the craft of the physician. and of these about one hundred works are extant. He revived the Hippocratic system of medicine which had fallen into disuse (or , become antiquated). And when he was told about the mighty deeds and healings which [54] CHRIST, our Lord, used to do, he said, 'I have no doubt whatsoever that He doeth these things by means of the Divine Power'. And he asked, 'Doth any man of His disciples still remain?' And it was 'told him, 'Such remaineth in JERUSALEM'; and he rose up to go to JERUSALEM. And when he arrived in SICILY he died there at the age of eighty-eight years. And at the beginning [of his career] GALEN became a pupil of 'ELYANOS (AELIANUS) the physician, who, a pestilence having broken out among the people of ANTIOCH, took 'theriake' and went there, and made the people drink it. And of those who drank it after they had fallen sick some were saved and some of them perished; and of those who drank before the sickness [attacked them] all of them escaped.CLAUDIUS PTOLEMY [wrote] many books on the science of astronomy, and of these the most famous are the great Book of SYNTAXIS, and the Book of GEOGRAPHY, and the Book of FRUIT, and the Book of ASTROLOGY in four discourses. He was the first who made the planisphere, i.e. the brazen sphere which was the similitude of the heavens. At this time flourished ALEXNDER, the APHRODISITE, who translated the books of ARISTOTLE; now his translations were very famous among the GREEKS, and they still are among the SYRIANS and SARACENS (or, Arabs). And many disputatioris, and debates, and investigations are attributed to him and to GALEN. And he gave GALEN the nickname of 'mule-head', because of the strength of his head at the time of disputation and debate. THEON, the geometrician, the ALEXANDRIAN, also lived at this time. He was the author of some books which are famous throughout nearly the whole world, viz. the Book of the WORKING OF THE BRAZEN CIRCLES, by means of which the observations of stellar motions are perfected, and the Book of the CANON, by means of which one placeth the observations of the changing reckoning of the tropical positions face to face with those which cleave thereto every eighty years one degree, up to eight divisions and then come back. This was not thought possible by PTOLEMY because, with the exception of this addition. the reckonings (or, computations) agree with the indications which are made by means of the instruments for observations. [And THEON also wrote] the Book of ISAGOGE, that is to say, an introduction to the Syntaxis of PTOLEMY.
MARCUS AURELIUS CAESAR
After TITUS ANTONlNUS CAESAR, MARCUS AURELIUS CAESAR, and his sons, [reigned] [55] nineteen years. In the beginning of his reign WALGASH, king of the PARTHIANS, laid waste many of the provinces of the ROMANS, and the sons of MARCUS AURELIUS ANTONlNUS and LUCIUS went and brought the PARTHIANS into subjection. And the ROMANS made war on the GARMANAYE, and the KWARAO (KODAYE?), and the SARMATAYE (SARMATIANS), and the DAKAS, and LUCIUS triumphed over them and was called 'Autocrator'; and after nine years he died. Then ANTONINUS his brother associated his son COMMODUS with him in the kingdom; and ANTONINUS fell sick in PANNONIA and died. And his son COMMODUS, having ruled thirteen years, was strangled in the house of VESTILIANUS. And lightning fell on the Capitolium, and burnt up the Library, and the Palace, and the House of the Virgins.
PERTINAX
After MARCUS CAESAR and his sons PERTINAX [reigned] six months, and was killed.
SEVERIANUS CAESAR
After PERTINAX CAESAR, SEVERIANUS CAESAR [reigned] eighteen years. In the first year of his reign a fierce war between the JEWS and the SAMARITANS took place, and from the ninth year of his reign to the end of his life he persecuted the Christians cruelly and continually, and many of them bore witness and were crowned (i.e. suffered martyrdom). And whilst marching against a barbarous people, who lived on the skirts of the mountains to the west [and] north, and who harried greatly the ROMANS who were on their borders, he died. In other manuscripts [it is said that] he was killed.
ANTONINUS CAESAR
After SEVERIANUS CAESAR, ANTONINUS CAESAR his son [reigned] four (seven?) years. This Emperor removed the ban of exile on those who had been banished because of their Faith: he was killed in BETH NAHRIN MESOPOTAMIA) between HARRAN and EDESSA.
MACRINUS CAESAR
After ANTONINUS CAESAR, MACRINUS CAESAR [reigned] one year; and in that year the CIRCUSES of IPASTIA (HEPHAISTIA) which were in ROME were, burnt down, and he was killed in 'ARKELAIS (ARCHELAIS).
ANTONINUS CAESAR
After MACRINUS CAESAR, ANTONINUS CAESAR, who was from ALYOGALA (ALYOGABAL?), [reigned] four years. In his time NIKOPOLIS of PALESTINE, that is to say EMMAUS, was built; it stood on the building of JULIUS AFRICANUS the chronographer.
ALEXANDER CAESAR BAR MARNA
After ANTONINUS CAESAR, ALEXANDER CAESAR BAR MARNA [reigned] thirteen years. This MARNA believed on Christ, and helped the Christians greatly. In his third year, which is the year [56] five hundred and forty-two of the GREEKS, 'ARDASHIR the son of PABAK, reigned over PERSIA, and another kingdom of the PERSIANS which is called BETH SASAN began, and it continued for four hundred and eighteen years, until the kingdom of the Arabs arose and ended it.
MAXIMlNUS CAESAR
After ALEXANDER CAESAR, MAXIMlNUS CAESAR [reigned] three years. This Emperor, because of his hatred of his predecessor, stirred up a persecution of the Christians, and SERGIUS and BACCHUS, who had been sent to MESOPOTAMIA, and CYPRIAN the bishop and many others, bore witness and were crowned with martyrdom. [This went on] until MAXIMlNUS was killed in KWENA (AQUILEIA?).
(1) Bedjan's note reads, 'Doctors agree general1y in stating that our Lord Jesus Christ was born in the three hundred and eleventh year of the Greeks, and we keep to this date throughout this book'.
(2) Bedjan does not accept these figures, for he considers them incorrect; he thinks that the correct number is either 373 or 383 years.
Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους ούτε διηνεκείς εχθρούς. Τα συμφέροντά μας είναι αιώνια και διηνεκή. Αυτά έχουμε καθήκον να τα προασπίσουμε. (ΛΟΡΔΟΣ ΠΑΛΜΕΡΣΤΟΝ)
Άβαταρ μέλους
Dhmellhn
Επίτιμος
Επίτιμος
Δημοσιεύσεις: 4046
Εγγραφή: Τετ 18 Απρ 2007, 15:16
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: ΕΛ-ΛΑΣ
Έδωσε Likes: 27 φορές
Έλαβε Likes: 71 φορές

Re: ΡΩΜΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Δημοσίευση από Dhmellhn » Τετ 25 Μάιος 2016, 17:17

Ο Μάρκος Πόρκιος Κάτων για την συνωμοσία του Κατιλίνα

Θα παραθέσουμε ένα απόσπασμα από τον λόγο που εξεφώνισε ο Μάρκος Πόρκιος Κάτων στην Σύγκλητο περί το 62 π.Χ στην δίκη για τους συνεργούς του Κατιλίνα στην περίφημη συνομωσία του Κατιλίνα.

Ο Κάτων εξεφώνισε έναν λόγο που κινείτο σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνον του Ιουλίου Καίσαρος, ο οποίος ζητούσε την επιείκια των Συγκλητικών για τους υπόδικους. Τελικά, ο Κάτων ήταν εκείνος του οποίου ο λόγος υπερίσχυσε στην σύγκλητο έναντι του Καίσαρος και έτσι οι ένοχοι καταδικάστηκαν σε θάνατο.

Ο λόγος του Κάτωνα αποτελεί μνημείο αποθέωσης των πυλώνων της Res Pvblica, επί των ημερών της οποίας η Ρώμη έγινε κοσμοκράτειρα. Δικαιοσύνη, συλλογική προσήλωση στο μεγαλείο της Ρώμης, δίκαιη διακυβέρνηση και, προπαντός, ακεραιότητα στους χαρακτήρες η οποία συνεπάγεται ελευθερία στην λήψη των αποφάσεων, δίχως επηρεασμούς από τα ανθρώπινα πάθη. Άρα σκληρή τιμωρία σε όσους παραβαίνουν αυτές τις αρχές: Dura Lex sed Lex.


Ο λόγος διασώζεται από τον Σαλούστιο:

"Μην έχετε την εντύπωση ότι οι πρόγονοί μας έκαναν την πολιτεία μας μεγάλη, από μικρή που ήταν πρώτα, με την δύναμη των όπλων και μόνον. Αν έτσι ήταν τα πράγματα, τότε κι εμείς θα είχαμε τώρα ένα πολύ ωραιότερο κράτος, γιατί σήμερα διαθέτουμε πολύ περισσότερους συμμάχους και πολίτες από όσους διέθεταν αυτοί, πόσο μάλλον όπλα και άλογα. Άλλα όμως ήταν εκείνα που τους έκαναν μεγάλους, κι αυτά απουσιάζουν τελείως από εμάς: η φιλοπονία, μέσα στο ίδιο τους το κράτος, η δίκαιη διακυβέρνηση στο εξωτερικό, ελεύθερο πνεύμα στην λήψη αποφάσεων, πνεύμα που δεν ήταν επιρρεπές στα σφάλματα ούτε στα πάθη."
Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους ούτε διηνεκείς εχθρούς. Τα συμφέροντά μας είναι αιώνια και διηνεκή. Αυτά έχουμε καθήκον να τα προασπίσουμε. (ΛΟΡΔΟΣ ΠΑΛΜΕΡΣΤΟΝ)
Άβαταρ μέλους
Dhmellhn
Επίτιμος
Επίτιμος
Δημοσιεύσεις: 4046
Εγγραφή: Τετ 18 Απρ 2007, 15:16
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: ΕΛ-ΛΑΣ
Έδωσε Likes: 27 φορές
Έλαβε Likes: 71 φορές

Re: ΡΩΜΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Δημοσίευση από Dhmellhn » Σάβ 22 Δεκ 2018, 01:37

Αυτοκράτωρ Αδριανός (117-138 μ.Χ)

Animula, vagula, blandula
Hospes comesque corporis
Quae nunc abibis in loca
Pallidula, rigida, nudula,
Nec, ut soles, dabis iocos
Μικρή ψυχή, περιπλανώμενη και γητεύτρα
Φιλοξενούμενη και σύντροφε του σώματος
Που σύντομα θα αναχωρήσεις για τόπους
Σκοτεινούς, παγωμένους και ομιχλώδεις
Ένα τέλος σε όλα σου τα αστεία


Ποίημα του Αδριανού, λίγο καιρό πριν πεθάνει

Το πλήρες όνομα του Αδριανού ήταν Publius Aelius Traianus Hadrianus. Γεννήθηκε το 76 μ.Χ. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, από την οποία αντλεί πληροφορίες η Historia Augusta, γεννήθηκε στην Ρώμη. Κατήγετο εκ ρωμαϊκής οικογένειας που ήταν εγκατεστημένη στην ρωμαϊκή επαρχία Hispania Baetica, στην νότιο Ισπανία. Η οικογένεια του (όπως και άλλες) είχε μετοικήσει στην Ιβηρική μερικούς αιώνες πριν με πρωτοβουλία του Σκιπίωνος του Αφρικανού (ο νικητής του Αννίβα στην Μάχη της Ζάμας το 202 π.Χ). Η καταγωγή της ήταν από την Αδρία της Βορείου Ιταλίας. Πατέρας του ήταν ο Poplius Aelius Hadrianus και μητέρα του η Δομιτία Παυλίνα. Είχε και μία αδερφή, την Αίλια Δομιτία Παυλίνα.

Ο Αδριανός ανήκει στην Δυναστεία των Αντωνίνων –την πιο ένδοξη ρωμαϊκή αυτοκρατορική δυναστεία- και είναι ο 3ος, κατά σειρά, αυτοκράτορας της. Οι Αντωνίνοι ξεκίνησαν με τον Νέρβα (Marcus Cocceius Nerva 96-98). Ο Νέρβας υιοθέτησε τον Τραϊανό (Marcus Ulpius Traianus 98-117). Ο τελευταίος υπήρξε ένας καθαρά στρατιωτικός αυτοκράτωρ, υποτάσσοντας την Δακία (σημερινή Ρουμανία) και συντρίβοντας τιυς Πάρθους φθάνοντας τα ρωμαϊκά σύνορα έως τον Περσικό κόλπο. Στις εκστρατείες του είχε δίπλα του τον Αδριανό, με τον οποίο είχε συγγενική σχέση και στον οποίο έδωσε για γυναίκα την ανηψιά του Σαβίνα. Λίγο πριν πεθάνει ο Τραϊανός λέγεται ότι υπέδειξε ως διάδοχό του τον Αδριανό, αν και δεν τον είχε υιοθετήσει επισήμως. Είναι γεγονός ότι ο Αδριανός έχαιρε της εκτιμήσεως της Πλωτίνας (σύζυγος του Τραϊανού). Το βασικό ήταν ότι ο Αδριανός έχαιρε της εκτιμήσεως του Στρατού ενώ και η Σύγκλητος δεν έφερε αντίρρηση στην εκλογή του.

Το κύριο μέλημα του Αδριανού ήταν να εξασφαλίσει ειρήνη για το ρωμαϊκό κράτος έτσι ώστε να ανεβεί το βιοτικό επίπεδο των υπηκόων του και να ευνοηθούν οι τέχνες και τα γράμματα τα όποια λάτρευε, όντας ο ίδιος δεινός μελετητής της λατινικής, αλλά κυρίως, της ελληνικής γραμματείας (έγραψε ποιήματα, τόσο στην λατινική όσο και στην ελληνική, επιγράμματα, από τα οποία μερικά διασώζονται στην Παλατινή ανθολογία, την αυτοβιογραφία του η οποία αποτέλεσε την βάση για την συγγραφή του βίου του στην Historia Augusta). Χαρακτηριστικό, δε, της μεγάλης του αγάπης για τα ελληνικά γράμματα είναι το γεγονός πως τον προσφωνούσαν Graeculus (με την καλή έννοια). Παράλληλα, ο ίδιος, ένεκα της ουμανιστικής του μορφώσεως, προέβη στην μείωση του αριθμού των δούλων σε όλη την ρωμαϊκή αυτοκρατορία, προχώρησε σε αλλαγές στο ρωμαϊκό δίκαιο επι τω βελτίστω ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και κατήργησε τα βασανιστήρια. Ειδικά για τους χριστιανούς, οι οποίοι είχαν υποστεί αρκετούς διωγμούς, ο Αδριανός στο αναπροσαρμοσμένο ρωμαϊκό δίκαιο, ανέφερε ότι αν η κατηγορία σε βάρος ενός χριστιανού χρησίμευε για λόγους εκβιασμού, θα έπρεπε να τιμωρείται αυστηρά ο συκοφάντης.

Στα πλαίσια αυτά ήρθε σε ειρηνικό διακανονισμό με τους Πάρθους επιστρέφοντας τους τις περιοχές της Μέσης Ανατολής που προσάρτησε ο προκάτοχός του Τραϊανός. Επρόκειτο, φυσικά, και για μία άκρως ρεαλιστική πράξη καθόσον γνώριζε ότι το κόστος διατήρησής τους υπό τον ρωμαϊκό αετό θα ήταν εξαιρετικά δυσβάστακτο αλλά και το μέλλον τους, ως ρωμαϊκές επαρχίες, αβέβαιο. Με παρόμοιο τρόπο έλυσε και το θέμα της Βρετανίας, αρνούμενος να προβεί στην κατάληψη ολόκληρης της νήσου. Έτσι προχώρησε στην ανέγερση ενός πλινθόκτιστου τείχους (ερείπια αυτού υπάρχουν ακόμη και σήμερα) που έφερε το όνομά του. Με αυτόν τον τρόπο απομόνωσε τις φυλές των Καληδονίων που προέρχονταν από την περιοχή της Καληδονίας (σημερινή Σκωτία) από την υπόλοιπη Βρετανία. Επίσης, στην περιοχή του Ρήνου ενίσχυσε τις φρουρές και τα τείχη έναντι των γερμανικών φύλων που καραδοκούσαν απέναντι και ιδιαίτερώς επιθετικά (σχετικές αναφορές κάνει ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος στο έργο του “Germania”).

Ο Αδριανός πραγματοποίησε πολλά ταξίδια σε όλη την ρωμαϊκή επικράτεια. Με αυτόν τον τρόπο θεωρούσε ότι θα βρίσκονταν πιο κοντά στους υπηκόους του, αφουγκραζόμενος τα προβλήματά τους. Επισκέφθηκε την υπόλοιπη Ιταλία, την Γαλατία, την Βρετανία, την Ιβηρική, την Βόρειο Αφρική, την Κυρηναϊκή, την Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, την Συρία, την Μεσοποταμία, την Μικρά Ασία, την Πανονία και, φυσικά, την Ελλάδα. Την τελευταία την ευνόησε ιδιαίτερα με σημαντικά έργα, κυρίως στην Αθήνα (βιβλιοθήκη, υδραγωγείο, Πύλη του Αδριανού, ενώ ολοκλήρωσε τις εργασίες αποπεράτωσης του ναού του Ολυμπίου Διός ο οποίος ξεκίνησε να χτίζεται από την εποχή του Πεισιστράτου τον 6ο π.Χ). Στην Ρώμη ανοικοδόμησε, εκ νέου, το Πάνθεον το οποίο σώζεται έως σήμερα και είναι γνωστό για την θολωτή του οροφή. Το αρχικό κτίσμα είχε ανεγερθεί από τον Αγρίππα και κατεστράφη μετά από πυρκαγιά που ξέσπασε περί το 80 μ.Χ.

Σε ένα από τα ταξίδια του γνώρισε τον Αντίνοο. Έναν νέο Έλληνα, εκπάγλου καλλονής, ο οποίος και τον καταγοήτευσε. Από τότε που τον γνώρισε ήταν αχώριστοι, αφού έγιναν εραστές. Ο Αντίνοος, πιθανότατα, ενίσχυσε, τα μάλα, την αγάπη του για την Ελλάδα. Σε ένα από τα πολυάριθμα ταξίδια του Αδριανού, αυτή την φορά στην Αίγυπτο περί το 130 μ.Χ, συνέβη το μοιραίο για τον Αντίνοο. Βρέθηκε πνιγμένος στον Νείλο. Η θλίψη που κυρίευσε τον Αδριανό ήταν ανείπωτη. Αφού τον κατευόδωσε στην τελευταία του κατοικία έδωσε εντολή να ανεγερθούν ναοί στο όνομά του και να τιμάται ως θεός. Η αλήθεια είναι ότι μετά τον θάνατο του Αντινόου ο Αδριανός κατέπεσε, ψυχή τε και σώματι. Στην πραγματικότητα δεν ανέλαβε ποτέ πλήρως έως και τον δικό του θάνατο το 138 μ.Χ.

Το 132 μ.Χ ξεσπά μία μεγάλη εξέγερση των Εβραίων υπό την ηγεσία του Μπαρ Κόκχμπα. Ο λόγος ήταν ότι ο Αδριανός σχεδίαζε να ανοικοδομήσει τα ερείπια της Ιερουσαλήμ από τον πρώτο Ιουδαϊκό πόλεμο του 66-73 μ.Χ, δίνοντάς της, όμως, την μορφή μίας ελληνορωμαϊκής πόλης και όχι ιουδαϊκής. Επρόκειτο για έναν πολύ σκληρό πόλεμο, κατά τον οποίο τα ρωμαϊκά στρατεύματα υπέστησαν βαρύτατες απώλειες πριν καταστείλουν την εξέγερση. Μετά την λήξη του πολέμου το 135 μ.Χ η εβραϊκή πίστη κηρύσεται εκτός νόμου και απαγορεύεται στους Εβραίους να πλησιάσουν την Ιερουσαλήμ. Την περιοχή της Ιουδαίας την ονόμασε Παλαιστίνη και την Ιερουσαλήμ την μετονόμασε σε Aelia Capitolina.

Αναφορικά με το ζήτημα της διαδοχής του ο Αδριανός παρέμεινε πιστός στο σύστημα της υιοθεσίας που εισήχθη από τον Νέρβα. Έτσι υιοθέτησε τον Κεϊόνιο Κόμμοδο Βέρο. Ο τελευταίος, όμως, πέθανε το 137 μ.Χ. Κατά τον Γάλλο Ιστορικό Jérôme Carcopino, ο Βέρο, ήταν πιθανότατα καρπός του έρωτος του Αδριανού με μία γυναίκα, εν ονόματι Πλαύτια. Γεγονός είναι ότι με την σύζυγό του Βίμπια Σαβίνα δεν τα πήγαινε καθόλου καλά, έτσι δεν θα αποτελούσε έκπληξη να ισχύει το άνωθεν. Τώρα, μετά τον θάνατο του Βέρου ο Αδριανός προχώρησε στην υιοθέτηση ενός 50χρονου Συγκλητικού, του Αντωνίνου Πίου (Titus Fulvus Aelius Hadrianus Antoninus Augustus Pius 138-161). Προκειμένου, όμως, να ολοκληρωθεί η υιοθεσία, ο Αδριανός έθεσε ως ικανή και αναγκαία συνθήκη την υιοθέτηση εκ μέρους του Αντωνίνου Πίου δύο νεαρών, του 7ετή Λουκίου Κεϊόνιου Κομμόδου, υιού του θανόντος Βέρου και του 17χρονου Αννίου Βέρου (ο μετέπειτα Στωϊκός αυτοκράτωρ με το έργο του “Τα εις εαυτόν” Μάρκος Αυρήλιος- Marcus Aurelius Antoninus Augustus 161-180).

Παρά την προνόησή του, όμως, για την διαδοχή ο Αδριανός δεν απέφυγε την εκδήλωση συνομωσιών με σκοπό τον αυτοκρατορικό θρόνο. Σημαντικότερη ήταν η απόπειρα του γαμπρού του Σερβιανού (σύζυγος της αδερφής του Παυλίνας), ο οποίος τελικά απέτυχε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Σερβιανός, λίγο πριν εκτελεστεί, κατηράσθη τον Αδριανό “να αποζητά τον θάνατο αλλά να μην πεθαίνει”. Όπερ και εγένετο! Ο Αδριανός απεβίωσε εν μέσω αφόρητων πόνων και ταλαιπωρίας και αφού προηγουμένως όχι μόνον είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει αλλά και είχε ζητήσει από τους ακολούθους του να τον θανατώσουν, πράξη την οποία οι τελευταίοι αρνήθηκαν να υλοποιήσουν. Ήταν το σωτήριο έτος 138 μ.Χ όταν ο Αδριανός πήγε να βρει τον Αντίνοο στα Ηλύσια Πεδία, τελικό τόπο κατάληξης των εναρέτων σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία.


Πρωτογενείς πηγές

1. Δίων ο Κάσσιος, Ιστορία της Ρώμης.
2. Historia Augusta.
3. Publius Cornelius Tacitus, De Origine et situ Germanorum.

Δευτερογενής Βιβλιογραφία

1. Συλλογικό, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών.
2. Grimal Pierre, Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
3. Rostovtzeff Michael, Ρωμαϊκή Ιστορία.
4. Mommsen Theodor, Ρωμαϊκή Ιστορία.
Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους ούτε διηνεκείς εχθρούς. Τα συμφέροντά μας είναι αιώνια και διηνεκή. Αυτά έχουμε καθήκον να τα προασπίσουμε. (ΛΟΡΔΟΣ ΠΑΛΜΕΡΣΤΟΝ)
Άβαταρ μέλους
Dhmellhn
Επίτιμος
Επίτιμος
Δημοσιεύσεις: 4046
Εγγραφή: Τετ 18 Απρ 2007, 15:16
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: ΕΛ-ΛΑΣ
Έδωσε Likes: 27 φορές
Έλαβε Likes: 71 φορές

Re: ΡΩΜΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Δημοσίευση από Dhmellhn » Σάβ 18 Απρ 2020, 16:14

Μάρκος Αυρήλιος



"Μηκέτι πλανώ` ούτε γαρ τα υπομνημάτιά σου μέλλεις αναγινώσκειν ούτε τας των αρχαίων 'Ρωμαίων 'Ελλήνων πράξεις και τας εκ των συγγραμμάτων εκλογάς, ας εις το γήρας σαυτώι απετίθεσο. σπεύδε ουν εις τέλος, και τας κενάς ελπίδας αφείς σαυτώι βοηθήσει, ει τι σοι μέλλοι σεαυτού, έως έξεστιν."

("Τα εις εαυτόν", Βιβλίο Γ', εδάφιο ιδ')

Με δύο λόγια ο Μάρκος Αυρήλιος μας προτρέπει να μην αναβάλλουμε τα προσγειωμένα σχέδιά μας, αφήνοντας στην άκρη εκείνα που είναι μάταια και απραγματοποίητα, και για αυτό καλό θα ήταν να βιαστούμε, όσο έχουμε ακόμη καιρό μέσα από την ανθρώπινη θνητότητα. Πρόκειται για μία από τις πολλές εύστοχες νουθεσίες (από τις οποίες γέμει το έργο του) που αντανακλούν το πνεύμα του Στωικισμού.

Η αυτοκρατορία του Μάρκου Αυρηλίου διήρκεσε από το 161 έως το 180 μ.Χ. Ένας φιλόσοφος αυτοκράτωρ στο τιμόνι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο Μάρκος Αυρήλιος ήταν στωικός φιλόσοφος. Συνέγραψε στην ελληνική το έργο: "Τα εις Εαυτόν". Εκεί αναλύει το θέμα "άνθρωπος", αναζητώντας τον δρόμο που θα τον οδηγήσει στην πηγή από την οποία ξεκίνησε.

Ο Μάρκος Αυρήλιος πέρασε όλα σχεδόν τα χρόνια του στον αυτοκρατορικό θώκο πολεμώντας στον Βορρά τα βάρβαρα γερμανικά φύλα, τα οποία αναζητούσαν τρόπους να εισβάλλουν στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με σκοπό τη λεηλασία. Απεβίωσε το 180 καταπονημένος από τις πολεμικές κακουχίες. Ήταν ο προτελευταίος αυτοκράτωρ της Δυναστείας των Αντωνίνων, της πλέον λαμπρής ρωμαϊκής δυναστείας. Τον διεδέχθη στον θρόνο ο γιος του Κόμμοδος (180-192), ο οποίος υπήρξε ένας ανίκανος αυτοκράτωρ, κάτι μεταξύ Νέρωνα και Καλιγούλα, τους χειρότερους αυτοκράτορες της Δυναστείας των Ιουλο-Κλαυδίων κατά τον 1ο μ.Χ αιώνα.
Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους ούτε διηνεκείς εχθρούς. Τα συμφέροντά μας είναι αιώνια και διηνεκή. Αυτά έχουμε καθήκον να τα προασπίσουμε. (ΛΟΡΔΟΣ ΠΑΛΜΕΡΣΤΟΝ)
Άβαταρ μέλους
Dhmellhn
Επίτιμος
Επίτιμος
Δημοσιεύσεις: 4046
Εγγραφή: Τετ 18 Απρ 2007, 15:16
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: ΕΛ-ΛΑΣ
Έδωσε Likes: 27 φορές
Έλαβε Likes: 71 φορές

Re: ΡΩΜΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Δημοσίευση από Dhmellhn » Δευ 01 Ιουν 2020, 16:59

Εικόνα

Στον καταληκτικό του λόγο τον Οκτώβριο του 44 π.Χ κατά του Μάρκου Αντωνίου (Marcus Antonius) ο Κικέρων εύχεται από καρδιάς:

"Δύο πράγματα εύχομαι μονάχα. Πρώτον, μακάρι ο θάνατός μου να χαρίσει την ελευθερία στον ρωμαϊκό λαό. Οι αθάνατοι θεοί δε θα μπορούσαν να μου κάνουν μεγαλύτερο δώρο. Η δεύτερη ευχή μου είναι η ακόλουθη: είθε οι τύχες όλων των ανδρών να είναι ανάλογες με τις υπηρεσίες που οι ίδιοι προσφέρουν στη χώρα τους!"

Κι ο νοών νοείτο...
Δεν έχουμε αιώνιους συμμάχους ούτε διηνεκείς εχθρούς. Τα συμφέροντά μας είναι αιώνια και διηνεκή. Αυτά έχουμε καθήκον να τα προασπίσουμε. (ΛΟΡΔΟΣ ΠΑΛΜΕΡΣΤΟΝ)
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ιστορία”