Επιχείρηση "Νίκη"...
του Ιωάννη Παναγιωτακόπουλου
Προέδρου της Ν.Ε.Μ.
Στο άκουσμα του ονόματος του κάθε στρατιώτη, ακουγόταν στεντόρεια και η φωνή του Αξιωματικού: «Απών! Έπεσε υπέρ Πατρίδος!» Οι ριπές των όπλων έσκιζαν τον συννεφιασμένο ουρανό, σαν πολεμική ιαχή και σαν ηρωικός χαιρετισμός. Ήταν το μόνο άκουσμα που θα μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή μας από εκείνη την μαυροφορεμένη γιαγιά, που προσπαθώντας να κρατηθεί όρθια από έναν στύλο, έκλαιγε με ένα μοιρολόι τον γιο της, που σήμερα τον τιμούσαν σαν ήρωα. Όπως και άλλα 28 παλικάρια. Ναι, ο γιος της ήρωας... Πόσο απλός και πόσο μεγάλος είναι ο ηρωισμός.
Ήρωας θα μπορούσε να είναι και εκείνος ο απλός κύριος, που συζητάγαμε μαζί μέσα στο C - 130, που μας κατέβαζε στην Κρήτη. Πολεμιστής της 1ης Μοίρας Καταδρομών, που τον Ιούλιο του 74 εκτέλεσε την επιχείρηση «Νίκη» στην Κύπρο. «Να, εγώ καθόμουν σε αυτή την θέση μέσα στο Νοράτλας», μου 'χε πει. «Στην πόρτα εκεί αριστερά ήταν ο υπολοχαγός και απέναντί μου δύο συνάδελφοι που συζητάγαμε. Το τροχιοδεικτικά χτύπησαν το αεροπλάνο, και τραντάχτηκε ολόκληρο. Τρύπησαν από κάτω, και κτύπησαν τα δύο παιδιά απέναντι. Εμένα πέρασαν μπροστά μου. Τα ένοιωσα να με καίνε...»
Μάλεμε. 1η Μοίρα Αλεξιπτωτιστών, 28 Ιουλίου, 11.30. Ο εκπρόσωπος του Συλλόγου «Κομάντος 74» καταθέτει το στεφάνι της τιμής, φωνάζοντας «Αθάνατοι!» Αθάνατοι για αυτούς, τους συμπολεμιστές τους. Για το Ελλαδικό κρατίδιο όμως, θνητοί και αναλώσιμοι. Τότε και τώρα. Τότε που τους παρέδωσε εκουσίως στα αντιαεροπορικά πυρά της - σκοπίμως ανενημέρωτης - Κυπριακής αεράμυνας, υπακούοντας στις έξωθεν εντολές. Τώρα που τους θάβει στη λήθη και που ταλαιπωρεί τους συγγενείς τους για δεκαετίες, δυσκολευώμενο να ... αναγνωρίσει ότι σκοτώθηκαν σε πόλεμο. «Το Ελληνικό Κράτος δεν ενεπλάκη σε κανέναν πόλεμο το 1974», ήταν η απάντηση για χρόνια. Η «επιχείρηση Νίκη», η καλύτερη αερομεταφερόμενη επιχείρηση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, ήταν ανύπαρκτη.
Για τους βετεράνους της Κύπρου όμως, ήταν υπαρκτή σαν εμπειρία, σαν μνήμη, πολλές φορές και σαν τραύμα σωματικό ή ψυχικό. Οι νεκροί συνάδελφοι είναι πάντα ζωγραφισμένοι στο πίσω μέρος του μυαλού και στο μπροστά της συνείδησης ως οι αθάνατοι ήρωες. Οι συμπολεμιστές, οι φίλοι, οι «σειρές» τους. Τα παιδιά που περάσανε μαζί την εκπαίδευση, που κάνανε μαζί υπηρεσία, που κάνανε χαβαλέ στο «ΚΨΜ», που τρώγανε «καμπάνα». Εκείνα τα παιδιά που μόλις άκουσαν ότι θα πάνε να πολεμήσουν στην Κύπρο, άδραξαν με ενθουσιασμό τα όπλα τους, τραγουδώντας το «πότε θα κάνει ξαστεριά». Πόσο απλός και πόσο μεγάλος είναι ο ηρωισμός.
Μάλεμε Κρήτης. 1η Μ.ΑΛ., 28/7 02, ώρα 12.00. Η εκδήλωση τελείωσε. Η βροχή άρχισε να πέφτει πιο δυνατή. Φύγαμε αφήνοντας πίσω το μνημείο και το στρατόπεδο. Ίσως και του χρόνου να είμαστε πάλι εδώ, για το μνημόσυνο, την μόνη εκδήλωση τιμής του ξεφτιλισμένου κράτους μας προς τους ήρωες αυτούς. Ίσως κάποτε να καταφέρουμε να τους τιμήσουμε χωρίς μνημόσυνα, αλλά με γιορτές Νίκης στη Κερύνεια, στην Αμμόχωστο, αλλά και στην σκλαβωμένη Αθήνα...
Μακεδονίτισσα, το νεκροταφείο των Ελλήνων καταδρομέων, που πολέμησαν το '74.
) 
