[quote"Nathaniel"]Δεν θα σταθώ στην αντίφαση του "ων αλλά όχι υπάρχων", έχει χιλιοσυζητηθεί στην κατηγορία περί θρησκειών και εκεί πρέπει να μείνει.[/quote]aftokaitoallo έγραψε:όσον αφορά το Ων και υπάρχων δεν το έχω δει πουθενά εδώ, τι έχει χιλιοσυζητηθεί;
ας συζητηθεί εκ νέου.
η δική μου άποψη δεν ακούστηκε.
άλλο Ων και άλλο υπάρχων. έπειτα, διάβασες τη μεταφυσική συζήτηση που ξεκίνησα;
πως να καταλάβεις για το θρήνο ότι δεν ισχύει (είναι προσωρινός και δεν μπορεί να γίνει βίωμα παρά μόνο στον κτιστό κόσμο δηλαδή τον ψεύτικο και μάλιστα στις πλέον σκοτεινές του πλευρές) όπως και να το κάνεις; πως όλα αυτά γύρω σου δεν είναι καν πραγματικές προσομοιώσεις; αν δεν διαβάσεις αυτά που λέω πως θα συζητήσουμε; αυτή είναι η φιλοσοφική μου θεώρηση και με αυτήν έχω την άλφα και τη βήτα άποψη.
Αν θες άνοιξε άλλο ένα τέτοιο θέμα στις Θρησκείες για να εξηγήσεις την αντίφαση αυτή και να πεις και την άποψή σου.
Άλλο καταλαβαίνω τι λες κι άλλο το αποδέχομαι και το ενστερνίζομαι.
Για εμένα ο θρήνος είναι μία από τις μεγαλύτερες στιγμές της ζωής κάθε ανθρώπου. Έτσι το αντιλαμβάνομαι, έτσι το έχω βιώσει και μετά την περίοδο που το μετάνιωνα σαν ένδειξη προσωπικής αδυναμίας, ήρθα να το αποδεχτώ σαν άλλη μία πλευρά του εαυτού μου που με κάνει πιο δυνατό απέναντι σε κάθε τι.
Αν ο κτιστός κόσμος είναι ψεύτικος πως μπορούμε να νιώθουμε τόσο δυνατά και αληθινά μέσα σε αυτόν; Οι σκοτεινές πλευρές του κόσμου είναι πάλι μέρος του κόσμου. Όπως και οι σκοτεινές πλευρές ενός ανθρώπου. Χωρίς αυτές τις σκοτεινές μας πλευρές, θα ήμαστε κάτι άλλο, κάτι που δεν θα είχε λόγο ύπαρξης. Πιστεύω ακράδαντα ότι η ζωή μας φτάνει σε ένα τέλος όχι όταν πεθαίνουμε αλλά όταν παύουμε να πιστεύουμε στην αυτο-ανακάλυψη και την αυτο-βελτίωση.
Αν φτάσουμε να απεχθανόμαστε πλευρές του εαυτού μας τότε απεχθανόμαστε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Προτιμώ να δέχομαι τον εαυτό μου.