Pianist έγραψε:συνέχεια ένα αχούρι έβλεπες από σκηνικό.
Aναλογα με τον προϋπολογισμό και την οικονομική δυνατότητα, είναι και τα σκηνικά Πιανίστα. Μπορεί να είναι έτσι όπως τα λες... και λέω μπορεί, γιατί πραγματικά, στα ελάχιστα επεισόδια που έτυχε να δω, το τελευταίο που είχα προσέξει ήταν τα σκηνικα. Με δεδομένη την ελληνική πραγματικότητα οπου τα μέσα είναι πενιχρά, ειναι αυτονόητο οτι δε μπορούσαν (και δε μπορούν) να γυριστούν παραγωγές τυπου Μπεν Χουρ ή Κλεοπάτρα...
Μεσα σ'αυτή την ελληνική πραγματικότητα όμως, υπάρχει και η ψυχή και η έμπνευση και το μεράκι και η προσπάθεια, πράγματα που θα'πρεπε να μπορούμε να διακρίνουμε πέρα και έξω από τις φιοριτούρες και τα οφθαλμόλουτρα της χλίδας.
Βέβαια αυτό προϋποθέτει κι ένα κριτήριο που δεν στέκεται στο επιδερμικό του πράγματος...
Pianist έγραψε:Γιατί οτιδήποτε επιπέδου ταινία γυριζόταν, είχε εξασφαλισμένη πελατεία από τους φουκαράδες όσους είχαν προβλήματα όρασης (τότε υπήρχαν πολλοί) ή ήσαν αγράμματοι και δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν ξένες ταινίες με υποτίτλους στα ελληνικά.
Την εποχή που ειδα τα επεισόδια, (κι αν ήμουν Ελλάδα όταν παιζόταν η σειρά θα την παρακολουθούσα ανελλειπώς) ήμουν 24-25 ετών. Αγραμματη δε θα με έλεγες, και σίγουρα μπορούσα να παρακολουθήσω ξένες ταινίες, μια και υποτίτλιζα εγώ η ίδια πολλές από δαύτες (έπεσες σε επαγγελματία μεταφράστρια που υποτίτλιζε για τα κανάλια... )
doctormarkon έγραψε:Έχω δει και θεατρικά έργα χωρίς καθόλου σκηνικό. Με μια καρέκλα και ένα τραπέζι.
Και ήταν θαυμάσια. Εκεί φαίνεται ο ηθοποιός.
.
Δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα,
δεν καταλαβαίνω τίποτα, είμαι ξανθιά κι ελεύθερη...
doctormarkon έγραψε:Έχω δει και θεατρικά έργα χωρίς καθόλου σκηνικό. Με μια καρέκλα και ένα τραπέζι.
Και ήταν θαυμάσια. Εκεί φαίνεται ο ηθοποιός.
Ναί αλλά κάπου το παράκαναν μια εποχή οι Έλληνες παραγωγοί. Με το ελάχιστο κόστος παραγωγής ταινίας που είχαν καθιερώσει, γυρίζονταν περισσότερες ελληνικές ταινίες παρά χολυγουντιανές, τη χρυσή εποχή του Χολλυγουντ.
Οι ελληνικές ταινίες τότε ήταν απλά σκετσάκια. Αμφιβάλλω αν καθόταν κανένας να γράψει σενάριο. Ιδιαίτερα στη σειρά "Ρωμανός Διογένης" υπήρχαν συνεχείς αφηγήσεις, ο ένας διηγόταν μια μάχη που έγινε, ο άλλος διηγόταν μια καταστροφή που συνέβη και άκουγες και ένα υποτυπώδη διάλογο των πρωταγωνιστών μέσα στο ίδιο πάντα ... αχούρι.
Οι ίδιες ελληνικές ταινίες του 60 και του 70 (ευτυχώς όχι οι σειρές) επαναλαμβάνονται μέχρι σήμερα με το ζόρι στην τηλεόραση, επειδή ξέρουν αυτοί που τις χώνουν ότι ο κόσμος δεν μπορεί να αντιδράσει (υπερήλικες καθηλωμένοι μπροστά στην τηλεόραση, μετανάστες που ακούν ο,τιδήποτε με περιορισμένο λεξιλόγιο καθημερινής χρήσης για να μάθουν ελληνικά, τρόφιμοι ψυχιατρικών νοσοκομείων). Οι διαφημίσεις είναι πιο συναρπαστικές, θα έλεγα από τις ψυχαναγκαστικά επαναλαμβανόμενες ελληνικές ταινίες του 60 ή 70. Και πάντως με κάθε προβολή, νομίζω πως ο ηθοποιός εισπράττει και δικαιώματα. Έτσι ένας ηθοποιός που έγινε γνωστός στο ελληνικό κοινό επειδή έτρωγε σφαλιάρες (απλά και μόνο χωρίς άλλη ηθοποιία) θα μπορεί να εισπράττει δικαιώματα μέχρι τα βαθειά γεράματα αλλά και να αφήσει κληρονόμους να τα εισπράττουν, κάτι που δεν το πετυχαίνουν Αμερικανοί ή άλλοι διάσημοι Ευρωπαίοι ηθοποιοί τα έργα των οποίων, δεν είχαν τόσο μακρά και αδιάλλειπτη υποχρεωτική τηλεθέαση.
Υ.Γ. Είχε πρόβλημα το φόρουμ; Δεν μπορούσα να μπω (SQL Server Error έγραφε).
Αν και αγνόησες τελείως τη δική μου τοποθέτηση-απάντηση,
θα σταθώ και πάλι στη δική σου... (δε θα συνεχίσω βέβαια να το κάνω για πολύ ακόμα αν συνεχιστεί αυτή η αίσθηση που μου δινεις πως είμαι αόρατη στα μάτια σου )
Pianist έγραψε:Ναί αλλά κάπου το παράκαναν μια εποχή οι Έλληνες παραγωγοί. Με το ελάχιστο κόστος παραγωγής ταινίας που είχαν καθιερώσει, γυρίζονταν περισσότερες ελληνικές ταινίες παρά χολυγουντιανές, τη χρυσή εποχή του Χολλυγουντ.
Pianist έγραψε:Οι ελληνικές ταινίες τότε ήταν απλά σκετσάκια. Αμφιβάλλω αν καθόταν κανένας να γράψει σενάριο.
Οι ίδιες ελληνικές ταινίες του 60 και του 70 (ευτυχώς όχι οι σειρές) επαναλαμβάνονται μέχρι σήμερα με το ζόρι στην τηλεόραση, επειδή ξέρουν αυτοί που τις χώνουν ότι ο κόσμος δεν μπορεί να αντιδράσει (υπερήλικες καθηλωμένοι μπροστά στην τηλεόραση, μετανάστες που ακούν ο,τιδήποτε με περιορισμένο λεξιλόγιο καθημερινής χρήσης για να μάθουν ελληνικά, τρόφιμοι ψυχιατρικών νοσοκομείων). Οι διαφημίσεις είναι πιο συναρπαστικές, θα έλεγα από τις ψυχαναγκαστικά επαναλαμβανόμενες ελληνικές ταινίες του 60 ή 70
τσουβαλιάζεις πράγματα και κάνοντάς το, απαξιώνεις/περιφρονείς/υποτιμάς και αδικείς δημιουργούς και έργα που δεν τους αξίζει τετοια αντιμετώπιση.
Εξακολουθώ να πιστεύω πως πολλοί παραγωγοί (και σκηνοθέτες) πάλευαν με τα νύχια να στήσουν μια ταινία (οικονομικά), ειδικά στις δεκαετίες 50 και 60.
Ταινίες όπως "Τα κόκκινα φανάρια" ή "Στέλα" δεν είχαν άξιο λόγου κόστος, αλλά δεν παύουν να στέκονται πολύ ψηλά ποιοτικά στο κινηματογραφικό γίγνεσθαι του τόπου μας και δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από χολιγουντιανές παραγωγές αντίστοιχης υφής, όπως "λεωφορείο ο πόθος" (που επίσης δεν είχε φανφαρες και πανάκριβα σκηνικά).
.
Δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα,
δεν καταλαβαίνω τίποτα, είμαι ξανθιά κι ελεύθερη...
Επίσης και οι ελληνικές κωμωδίες εκείνης της περιόδου, με τις ανεπανάληπτες ατάκες γραμμένες από κορυφές, όπως πχ Τσιφόρος, βλέπονται άνετα και σήμερα και εγώ προσωπικά τις απολαμβάνω κάθε φορά - και δεν είμαι υπερήλιξ σε γηροκομείο, ούτε γλωσσο..πένητας μετανάστης, ούτε και τρόφιμος ψυχιατρείου...
Each man's death diminishes me,
For I am involved in mankind.
Therefore, send not to know
For whom the bell tolls,
It tolls for thee.
ArELa έγραψε:Αν και αγνόησες τελείως τη δική μου τοποθέτηση-απάντηση, θα σταθώ και πάλι στη δική σου... (δε θα συνεχίσω βέβαια να το κάνω για πολύ ακόμα αν συνεχιστεί αυτή η αίσθηση που μου δινεις πως είμαι αόρατη στα μάτια σου )
Ξαναγράφω το ποστ μου από την αρχή (αν το θυμάμαι καλά), επειδή κάτι άσχημο πάλι έγινε με τη σύνδεσή μου στο φόρουμ.
Όχι arΕLa δεν σε «αγνόησα» ούτε σε θεωρώ «αόρατη». Έγραψα σε ποστ μου (σε Y.Γ.) ότι αντιμετώπισα πρόβλημα εισόδου στο φόρουμ. Κατά τύχη είχα σώσει το τελευταίο ποστ μου και μόλις μπόρεσα να μπω στο φόρουμ το έκανα paste, οπότε διαπίστωσα ότι είχες σχολιάσει αυτά που είχα γράψει. Μη βιάζεσαι λοιπόν σε συμπεράσματα.
Φυσικά η «Στέλλα» και τα «Κόκκινα Φανάρια» είναι αριστουργήματα του ελληνικού κινηματογράφου. Όμως δεν είναι αυτά που μας τα βάζουν καθημερινά τα κανάλια της τηλεόρασης όταν δεν έχουν πώς να γεμίσουν το πρόγραμμά τους ή έχουν προβλήματα με τους εργαζομένους τους. Είναι οι ταινίες με το Τζαννετάκο και το Γκιωνάκη που χωρίς να τις παρακολουθούμε, τις έχουμε μάθει σχεδόν απέξω, γιατί έστω και ξώφαλτσα έχουμε ακούσει τους διαλόγους τους, σε στιγμές που κάναμε επισκευές, δουλειές στο σπίτι και δεν είχαμε ελεύθερο χέρι να αλλάξει κανάλι ή να σβήσει την τηλεόραση.
Οι ταινίες του 50 ήσαν καλύτερες, ίσως γιατί αποτύπωναν με πιο αγνότητα την καθημερινή ζωή και τις προσδοκίες ή όνειρα που έβγαιναν από την ψυχή του λαού μας εκείνη την περίοδο της φτώχειας, όπου ο ένας δεν ζήλευε τον διπλανό του γιατί σε πολλές περιπτώσεις σε μια παρέα υπήρχαν ΄περίπου οι ίδιες οικονομικές δυνατότητες. Το Ι.Χ. αυτοκίνητο ήταν μια εξαίρεση. Στο 60 άρχισε να γίνεται μια μίμηση της γαλλικής κομεντί του 50, σκετσάκια δηλαδή περίπου στον ίδιο χώρο κάτι σαν θέατρο, με τη διαφορά ότι στην Ελλάδα επικρατούσαν τα ίδια έπιπλα που διέθετε η συγκεκριμένη βιομηχανία επίπλων για διαφήμιση, ενώ άρχιζε και η επίδειξη των "νεόπλουτων" τα νέα ιδανικά και στόχοι όχι πλέον η κοπέλα που παντρευόταν τον αμερικανό ναύτη ή τον έλληνα κροίσο της Αμερικής, αλλά το να βγαίνουν στα μπουζούκια (που γέμιζαν το κενό/την ανυπαρξία διαλόγων ή πλοκής) τα ακριβά αυτοκίνητα το λαχείο που θα κέρδιζαν κλπ.
Φαντάζομαι θα συμφωνήσεις και εσύ ότι είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι πλήν ελάχιστων (στην κυριολεξία «ελάχιστων») ταινιών ή ηθοποιών, αυτοί/αυτές δεν έγιναν ποτέ γνωστοί διεθνώς. Μας ήξεραν όπως εμείς ξέρουμε τις ταινίες ή τους ηθοποιούς του Μπαγκλαντές. Και μη μου πεις ότι ήταν το πρόβλημα της ελληνικής γλώσσας, γιατί υπήρχαν και υπάρχουν και τουρκικές και ιρανικές ταινίες πολύ γνωστές τουλάχιστο στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα πρυτάνευσαν τα κριτήρια α) να μην υπάρχει φθορά υλικού (να μη γραντζουνιστεί καμία πόρτα αυτοκινήτου ή σπάσει κανένα τζάμι σε πολεμικές ταινίες) και β) να διατυπώνονται ευφυολογήματα από τον πρωταγωνιστή προς τους λοιπούς ηθοποιούς, που προκαλούν ενθουσιασμό των θεατών.
Απεβίωσε ο νεαρός τραγουδιστής Γιάννης Ρενιώτης
Την Κυριακή του Πάσχα άφησε την τελευταία του πνοή ο νεαρός καλλιτέχνης Γιάννης Ρενιώτης, βυθίζοντας στο πένθος την οικογένειά του και τους φίλους του. Νικημένος από την επάρατη νόσο, αλλά πολεμιστής μέχρι την τελευταία στιγμή, ο Γιάννης Ρενιώτης προσπάθησε, αλλά δεν τα κατάφερε. Ο τραγουδιστής συνεργάστηκε με αρκετά μεγάλα ονόματα, και οι συνάδελφοί του έχουν να θυμούνται και να λένε τα καλύτερα για τον χαρακτήρα του.
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 64 ετών ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής Δημήτρης Μητροπάνος μετά τις συνεχείς «περιπέτειες» με την υγεία του και κατέληξε τις πρωινές ώρες σήμερα σε ιδιωτικό νοσοκομείο από ανακοπή καρδιάς.
Γεννήθηκε στην Αγία Mονή, μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα -από την οποία καταγόταν η μητέρα του- στις 2 Απριλίου του 1948.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου. Ο Μητροπάνος γνώρισε το Γρηγόρη Μπιθικώτση σε μία συγκέντρωση της εταιρίας του θείου του, στην οποία τραγούδησε, επισκέφτηκε την Κολούμπια. Εκεί ο Τάκης Λαμπρόπουλος του γνώρισε τον Γιώργο Ζαμπέτα, δίπλα οποίο θα δουλέψει στα «Ξημερώματα». Τον Ζαμπέτα τον μνημονεύει ως μεγάλο του δάσκαλο και δεύτερο πατέρα. Όπως έχει δηλώσει, «ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι ο οποίος με βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι. Με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες μου κάτι πήρα και κάτι έδωσα»[εκκρεμεί παραπομπή]. Το 1966 ο Μητροπάνος συναντάται για πρώτη φόρα με τον Μίκη Θεοδωράκη και ερμηνεύει μέρη από τη «Ρωμιοσύνη» και το «Άξιον Εστί» σε μια σειρά συναυλιών στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Το 1967, ο Μητροπάνος ηχογραφεί τον πρώτο του 45άρη δίσκο, με το τραγούδι "Θεσσαλονίκη". Είχε προηγηθεί η ηχογράφηση του τραγουδιού "Χαμένη Πασχαλιά", το οποίο όμως λογοκρίθηκε από τη Χούντα και δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
Στην πορεία που χάραξε στο δρόμο του λαϊκού έντεχνου, το 1972 είναι ένας σημαντικός σταθμός: ο συνθέτης Δήμος Μούτσης και ο ποιητής-στιχουργός Μάνος Ελευθερίου κυκλοφορούν τον «Άγιο Φεβρουάριο», με ερμηνευτές τον Μητροπάνο και την Πετρή Σαλπέα, σηματοδοτώντας ένα σταθμό στην ελληνική μουσική. Τον Ιούλιο του 1999, ο Μητροπάνος και ο Μούτσης θα ξαναβρεθούν επί σκηνής στο Ηρώδειο με την Δήμητρα Γαλάνη και την σοπράνο Τζούλια Σουγλάκου για δυο μουσικές βραδιές στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Οι συναυλίες αυτές ηχογραφούνται ζωντανά και κυκλοφορούν σε διπλό CD δύο μήνες αργότερα. Ακολουθούν «Ο Δρόμος για τα Κύθηρα» του Γιώργου Κατσαρού και «Τα συναξάρια» του Γιώργου Χατζηνάσιου, έργα υψηλής ποιότητας αλλά και μεγάλης απήχησης στην ελληνική κοινωνία.
Στη μακρόχρονη πορεία του στο ελληνικό τραγούδι, ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους δημιουργούς του λαϊκού αλλά και του έντεχνου τραγουδιού. Γιώργος Ζαμπέτας, Μίκης Θεοδωράκης, Δήμος Μούτσης, Απόστολος Καλδάρας, Τάκης Μουσαφίρης ("Εμείς οι δυο" κ.α.), Χρήστος Νικολόπουλος ("Πάρε Αποφάσεις" σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου), Γιάννης Σπανός ("Ο Μητροπάνος τραγουδάει Σπανό") ήταν οι συνθέτες με τους οποίους συνδέθηκε επαγγελματικά, χτίζοντας μια καριέρα συνυφασμένη με την ελληνική λαϊκή μουσική παράδοση, μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του '80.
Η συμμετοχή του σε δίσκους των Λάκη Παπαδόπουλου (με το τραγούδι "Για να σ' εκδικηθώ") και Νίκου Πορτοκάλογλου ("Κλείνω κι έρχομαι") αναδεικνύουν εκείνη την εποχή την ευρεία γκάμα της ερμηνείας του και προαναγγέλλουν μια στροφή στον τρόπο ερμηνείας του, που θα οδηγήσει σε μια σειρά από δίσκους που άλλαξαν σε μεγάλο βαθμό την έννοια του καλού σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού. Οι συνεργασίες με το Μάριο Τόκα και το Φίλιππο Γράψα ("Η εθνική μας μοναξιά" και "Παρέα με έναν ήλιο") συνδυάζουν τη λαϊκή υφή και συναίσθημα με τη πιο βαθιά έννοια στίχων και τη χρησιμοποίηση λέξεων πιο επιτηδευμένων.
Η πολύ σημαντική συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο με τον δίσκο «Στου Αιώνα την Παράγκα», σε στίχους Άλκη Αλκαίου, Κώστα Λαχά, Λίνας Νικολακοπούλου και Γιώργου Κακουλίδη, αποτελεί στροφή του ερμηνευτή σε ακόμα πιο "έντεχνες" διαδρομές, διατηρώντας και πάλι την ταυτότητα του λαϊκού.
Ο Μητροπάνος συνεχίζει στα ίδια μονοπάτια, με τραγούδια των Μικρούτσικου, Κορακάκη, Μουκίδη, Παπαδημητρίου κ.α. στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές του 2000. Από τις τελευταίες δουλειές του Θεσσαλού αοιδού, ξεχωρίζει το "Πες μου τ' άληθινά σου σε μουσική Στέφανου Κορκολή και στίχους Ελεάνας Βραχάλη και Νίκου Μωραΐτη, αλλά και η ζωντανή ηχογράφηση "Υπάρχει και το ζεϊμπέκικο", από το πρόγραμμα - ωδή στον εθνικό χορό της Ελλάδας μαζί με τους Θέμη Αδαμαντίδη και Δημήτρη Μπάση, καθώς επίσης και ο δίσκος "Στη Διαπασών", ο οποίος περιέχει 12 λαϊκά τραγούδια και μια μπλουζ μπαλάντα. Από τα τραγούδια του δίσκου ξεχωρίζει το τραγούδι "Η εκδρομή" του Γιάννη Μηλιώκα, το οποίο γράφτηκε για την επιστροφή του ερμηνευτή στη δισκογραφία μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Η πιο πρόσφατη δισκογραφική δουλειά του Δημήτρη Μητροπάνου, είναι η ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας του στο Ηρώδειο (Σεπτέμβριος 2009), αποτελούμενη από 2 CD με τον τίτλο "Τα τραγούδια της ζωής μου".
Είναι η αγάπη ένα αμάξι με φτερά
από τη γη στον ουρανό για να πετάξεις αυτούς που φεύγουν να τους βρεις δεν είναι αργά
όλα η αγάπη μπορεί να τα αλλάξει
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Kostakis την Τρί 17 Απρ 2012, 12:56, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Αυλαία έπεσε για την γνωστή ηθοποιό τόσο του θεάτρου όσο και του κινηματογράφου, Ζωζώ Ζάρπα, η οποία μετά από καρδιακό επεισόδιο, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 73 ετών.
Η καριέρα της μεγάλη και επιτυχημένη, καθώς είχε πάρει μέρος σε πολλές τηλεοπτικές παραγωγές και θεατρικές παραστάσεις. Τελευταία εμφάνισή της στην μικρή οθόνη, ήταν στην παραγωγή του Ant1, «Δόκτωρ Ρούλης», ενώ είχε συμμετάσχει τόσο σε ελληνικές όσο και σε διεθνείς διαφημίσεις.
Το 1981 ίδρυσε μαζί με τον Νίκο Βασταρδή, την Έντα Δημοπούλου, και τον Γιάννη Νεγρεπόντη, το θέατρο «Θεμέλιο», που ως στόχο είχε να ανεβαίνουν παραστάσεις που θα βασίζονται στην έρευνα, την ποιότητα και το ήθος στη θεατρική διαδικασία. Μετά από σχεδόν μία δεκαετία, το «Θεμέλιο» προχώρησε στην ίδρυση της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης. Στόχος ήατν πάλι, η αναβάθμιση της θεατρικής παιδείας στην Ελλάδα.
Η κηδεία της Ζωζώς Ζάρπα θα γίνει την Παρασκευή στις 4:30 το μεσημέρι, στο νεκροταφείο του Χαλανδρίου.
ArELa έγραψε:Ο σκηνοθέτης... άφησε την τελευταία του πνοή...
o μεγάλος έλληνας σκηνοθέτης Θεόδωρος Αγγελόπουλος
Πέρασε απαρατήρητο από τα ιδεο χθες.
Ο Αγγελόπουλος στο doodle της Google
Στο μεγάλο Έλληνα σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο,
που έφυγε από τη ζωή στις 24 Ιανουαρίου,
είναι αφιερωμένο το σημερινό doodle,
με τη φιγούρα του «Theo» να κοσμεί το λογότυπο της Google,
ημέρα που συμπληρώνονται 77 από τη γέννησή του.....
Mετά τον θάνατο της 63χρονης Donna Summer στις 17/5 μετά από μακροχρονια μάχη με τον καρκίνο...
έφυγε και ο Ρόμπιν Γκιμπς των BGs το Σάββατο 19/5, κι εκείνος μετά από μακροχρόνια μάχη με καρκίνο εντέρου... (Κι ο άλλος του αδερφός Maurice Gibb, πέθανε πάλι από "στρίψιμο" εντέρου το 2003 -λίγο ανατριχιαστικό αν μη τι άλλο...)
Και οι δυο αγαπημένα μου ντίσκο παιδιά, μέσα από το ρυθμό και τα τραγούδια των οποίων, διασκέδαζα στα άγουρά μου νιάτα...
Το δρεπάνι θερίζει τη μουσική σκηνή της γενιάς μου...
Θλίψη.
Kαλό σας ταξίδι...
.
Δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα,
δεν καταλαβαίνω τίποτα, είμαι ξανθιά κι ελεύθερη...
Αλλά θέλω να μιλήσω εδώ και για ένα άλλο τραγικό γεγονός.
Δεν ήταν αστέρας αλλά είχε γίνει διάσημη για το μικρό ταβερνάκι στην Καλλιθέα και για το καλό φαγητό που μαγείρευε.
Το τεβερνάκι ήταν στην Καλλιθέα με ατμόσφαιρα άλλης εποχής.
Πριν 4 χρόνια λειτουργούσε σαν μπακάλικο και ήταν μόλις 50 τετραγωνικά.
Περνούσα πολύ συχνά απ έξω αλλά όλο λέγαμε να πάμε ένα βράδυ να φάμε. Έπρεπε να είχαμε κλείσει τραπέζι εβδομάδες πριν γιατί το μαγέρικο της Νάγιας είχε γίνει πλέον διάσημο.
Πριν λίγες μέρες πέρασα και είδα τα ρολά κατεβασμένα. Πάνω στα ρολά ένα κηδειόχαρτο.
Ήταν νέα γυναίκα πολύ συμπαθητική.
Σκέφτηκα να βάλω στο google το όνομα του μαγαζιού.
Ευτυχώς που έχουν περάσει από τη χώρα μας αξιόλογοι άνθρωποι, συγγραφείς, ηθοποιοί, μουσικοί... που μας χάρισαν απλόχερα λίγο από τον πλούτο της πνευματικότητας.
Καλό ταξίδι σε όλους.
Το δένδρο είναι ίδιο, η πλευρά θέασης είναι διαφορετική...
Aυτοκτόνησε (αυτοπυροβολούμενος με καραμπίνα στο στήθος) ο εξαιρετικός ντράμερ των Fleetwood Mac ο Bob Welch στα 65 του.
Σύμφωνα με το άρθρο εδώ http://www.people.com/people/article/0, ... 23,00.html
του προέκυψε πρόβλημα υγείας, που χρειαζόταν εγχειρηση στην σπονδυλική.
Ο κίνδυνος να μείνει αναπηρος ήταν μεγάλος.
Δεν ήθελε να διακινδυνεύσει κάτι τέτοιο. Στο σημείωμα που άφησε στη γυναίκα του, έγραψε "Δε θα σου το κάνω αυτό".
Γαμώτη, τώρα κάνουν έξοδο και καλλιτέχνες που λάτρεψα στα παιδικάτα μου...
Τον αποχαιρετώ με ένα τραγούδι τους που αγάπησα πολύ...
R.I.P. Bob... Gods Speed...
.
Δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα,
δεν καταλαβαίνω τίποτα, είμαι ξανθιά κι ελεύθερη...
"Those who danced were thought to be quite insane by those who could not hear the music.
John Milton"
[img]http://i44.tinypic.com/2vj6jpz.gif[/img]
“It’s better to walk alone, than with a crowd going in the wrong direction.”
Diane Grant
"sursum corda"
Κοίταξα και σ'άλλα σάιτς. Του είχαν δώσει τις μικρότερες πιθανότητες να ανακάμψει και τις μεγαλύτερες να μείνει εντελώς ανήμπορος, εξαρτώμενος σχεδόν απόλυτα απ'τη φροντίδα των άλλων. Σ'αυτή την περίπτωση, ούτε ν'αυτοκτονήσει δε θα μπορούσε. Αυτά ως προς το επιδερμικό και γήινο. Γιατί αν πάμε στο βαθύτερο και ψυχο-πνευματικό, έχω την αίσθηση ότι η κατάσταση των καιρών (σε παγκόσμιο επιπεδο, ειτε έχουν άμεσο πρόβλημα επιβίωσης είτε όχι ακόμα) ωθεί πολλούς σε μια οριστική έξοδο...
.
Δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα,
δεν καταλαβαίνω τίποτα, είμαι ξανθιά κι ελεύθερη...
αν σου οτι μολις ειδα τα περι αυτοκτονιας εντελως αυτοματα το συνδεσα με τη κατασταση μας
"Those who danced were thought to be quite insane by those who could not hear the music.
John Milton"
[img]http://i44.tinypic.com/2vj6jpz.gif[/img]
“It’s better to walk alone, than with a crowd going in the wrong direction.”
Diane Grant
"sursum corda"
Άλλοτε σημαιοφόρος των κομμουνιστών διανοουμένων της χώρας του και μετέπειτα κύριος εκπρόσωπος των Αρνητών του Ολοκαυτώματος, ο γάλλος φιλόσοφος Ροζέ Γκαροντί «έφυγε» από τη ζωή την Τετάρτη σε ηλικία 98 ετών στα παρισινά περίχωρα, όπως ανακοίνωσε σήμερα η δημαρχία του Σενεβιέρ και το γραφείο κηδειών που ανέλαβε την τελετή.
Μετά την κυκλοφορία του αμφιλεγόμενου βιβλίου του «Οι καταστατικοί μύθοι της ισραηλινής πολιτικής» (1996), που είχε προκαλέσει σάλο και έντονη πολεμική, ο Γκαροντί είχε καταδικασθεί δύο χρόνια αργότερα ως αρνητής εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.
Το έργο του αυτό είχαν εκθειάσει το ιρανικό ισλαμικό καθεστώς, ο πρώην ηγέτης της Λιβύης Μουάμαρ Καντάφι και ο ηγέτης της Χεζμπολάχ Χάσαν Νασράλα, αλλά και οι σαουδαραβικές αρχές.
Σε σημερινή της νεκρολογία, υπό τον τίτλο «απώλεια του Ροζέρ Γκαροντί, από τον Στάλιν στον Μωάμεθ», η αριστερή εφημερίδα Ουμανιτέ χαιρετίζει τον άνθρωπο «που διαδραμάτισε για μεγάλο τμήμα των κομμουνιστών διανοουμένων, κατά τη διάρκεια της σταλινικής εποχής, τον εντελώς αδιανόητο σήμερα ρόλο του ‘επίσημου φιλοσόφου’ του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCF)».
Γεννημένος στις 17 Ιουλίου 1913 στη Μασσαλία, από προτεστάντες γονείς, ο Γκαροντί ασπάσθηκε τον Καθολικισμό και στη συνέχεια το Ισλάμ στη δεκαετία του ’80.
Με σπουδές και διδακτορικό στη Φιλοσοφία, ο Γκαροντί εντάχθηκε το 1933 στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Συλληφθείς το 1940, πέρασε τριάντα μήνες σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αλγερία. Το 1945 εισήλθε στην κεντρική επιτροπή του κόμματος και το 1956 στο Κεντρικό Γραφείο.
Πρωτοεξελέγη βουλευτής το 1945 και επανεξελέγη στην Εθνοσυνέλευση το διάστημα (1956-58) και κατόπιν στη Γερουσία (1959-62).
Μετά τη θητεία του στη διδασκαλία της φιλοσοφίας σε σχολεία στο Αλμπί (νότιος Γαλλία), στο Αλγέρι και στο Παρίσι (1958-59), ο Γκαροντί έγινε λέκτορας και κατόπιν τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 έγινε το «τρομερό παιδί» του ΚΚΓ με τις ανατρεπτικές απόψεις του έναντι της επίσημης γραμμής του κόμματος, ιδίως μετά την δημοσίευση των βιβλίων του «Η μεγάλη καμπή του Σοσιαλισμού» (1969) και «Όλη η Αλήθεια» (1970). Μετά την καταδίκη της εξομάλυνσης στην Τσεχοσλοβακία και τις δηλώσεις του κατά του ηγέτη των Κομμουνιστών της εποχής Ζορζ Μαρσέ, τον οποίο εγκάλεσε ως «νεκροθάφτη του ΚΚ», διεγράφη από το κόμμα τον Μάιο του 1970.
Μη σκοτώνετε τα κουνούπια. Αλλοι σας πίνουν το αίμα
)
)
