JIM MORRISON: Ενας ποιητής της εποχής του

Εδώ βάζετε στίχους ελληνικών και ξένων τραγουδιών που αγαπάτε, σχολιάζετε μουσικούς ή μουσικά σας ακούσματα.
Απάντηση
Άβαταρ μέλους
ARKADROSOYL
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 187
Εγγραφή: Τρί 06 Μάιος 2014, 22:44
Irc ψευδώνυμο: DROSOYLITES
Φύλο: Γυναίκα

JIM MORRISON: Ενας ποιητής της εποχής του

Δημοσίευση από ARKADROSOYL » Τετ 23 Ιούλ 2014, 07:57

:respect: :respect:


JIM MORRISON: Ενας ποιητής της εποχής του....(έτσι πιστεύω εγώ και πολλοί άλλοι-που τον έχουν "μελετήσει"...)
(8 Δεκεμβρίου 1943 - 3 Ιουλίου 1971)
Ήταν ένας ευφυής και ικανός μαθητής, με ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία, την ποίηση, τη θεολογία, τη φιλοσοφία και την ψυχολογία, μεταξύ άλλων.

Οι βιογράφοι του έχουν αναφερθεί επανειλημμένα σε κάποιους συγγραφείς και φιλοσόφους
που επηρέασαν τον τρόπο σκέψης και ίσως και τη συμπεριφορά του Μόρισον.
Στην εφηβεία του, ο Μόρισον ανακάλυψε τα γραπτά του Φρίντριχ Νίτσε.
Μάλιστα, μετά το θάνατο του Μόρισον, ο Τζον Ντένσμορ υπέθεσε ότι ο νιχιλισμός του Νίτσε σκότωσε τον Τζιμ.

Οι "σκοτεινοί" ποιητές του 18ου και του 19ου αιώνα του κίνησαν το ενδιαφέρον
και ιδιαίτερα ο Βρετανός ποιητής Γουίλιαμ Μπλέικ, καθώς και οι Γάλλοι ποιητές Κάρολος Μποντλέρ και Αρθούρος Ρεμπώ.
Οι συγγραφείς της γενιάς Μπητ, όπως ο Τζακ Κέρουακ, επηρέασαν τόσο τις απόψεις και τον τρόπο έκφρασης του Μόρισον, που κατέληξε να θέλει να βιώσει όσα αναφέρονται στο βιβλίο του Κέρουακ On The Road. Ομοίως, βρήκε ενδιαφέροντα τα γραπτά του Γάλλου συγγραφέα Σελίν.
Το βιβλίο του Voyage au Bout de la Nuit (Ταξίδι στο Τέλος της Νύχτας) και το βιβλίο του Μπλέικ Οι Μαντείες της Αθωότητας ήταν οι βασικές επιρροές για ένα από τα πρώτα τραγούδια του Μόρισον, "End of the Night."
Τελικά, ο Μόρισον γνώρισε και έγινε φίλος με τον Michael McClure, έναν γνωστό ποιητή μπίτνικ. Ο McClure λάτρεψε τους στίχους του Μόρισον, αλλά τον εντυπωσίασαν περισσότερο τα ποιήματά του, και έτσι τον συμβούλεψε να συνεχίσει να εξασκεί το ταλέντο του.
:worship:


:rose:


Άγγελος και Δαίμονας


<<Δε μπορώ να θυμηθώ πώς ξεκίνησα να ακούω τους Doors , δεν έχει σημασία άλλωστε γιατί κατά την γνώμη μου , η μουσική σε διαλέγει … θα σε βρει την κατάλληλη στιγμή για να ντύσει με μελωδίες όλα όσα δε περιγράφονται με λόγια.

Τί να πρώτο-γράψω για τους Doors; Είναι πραγματικά μια κατηγορία από μόνοι τους! Ποίηση και μουσική τόσο ταιριαστά συνδυασμένες , στίχοι που μιλούν στο ένστικτο και «ανοίγουν τις πόρτες» του υποσυνείδητου με μελωδίες ψυχεδελικές, γλυκά σκοτεινές και μελαγχολικές – πέρα από τα όρια της λογικής – οι οποίες αντικατοπτρίζουν την ψυχή και τον συναισθηματικό κόσμο του Jim Morrison και όλων όσων αγαπούν την μουσική των Doors σε επίπεδο λατρείας.

Ο Jim Morrison δεν χρειάζεται συστάσεις …
Αναρωτιέμαι όμως αν οι Doors θα βρίσκονταν σήμερα ανάμεσα στις πιο θρυλικές μπάντες όλων των εποχών χωρίς τον Jim Morrison. Ίσως όχι, αλλά κατά την γνώμη μου ούτε και ο Jim θα είχε μείνει στην ιστορία χωρίς τους Doors καθώς το τεράστιο ποιητικό του ταλέντο , συνάντησε την ευκαιρία να εκφραστεί μέσα από τις νότες του μουσικού Ray Manzarek , του κιθαρίστα Robby Krieger και του ντράμερ John Densmore.

Ο «άτακτος» front man των Doors κατάφερνε να καθηλώνει τα πλήθη με τον εκρηκτικό και σχεδόν παρανοϊκό τρόπο έκφρασής του πάνω στην σκηνή.
Ήταν ένας “stranger” ανάμεσα μας , σε έναν εξίσου παράξενο κόσμο – για εκείνον – τον οποίο είχε την περιέργεια να εξερευνήσει στα άκρα. Όπως είχε πει και ο ίδιος : “Δοκίμαζα απλά τα όρια της πραγματικότητας, αυτό ήταν όλο , μια απλή «περιέργεια”.

Τα 27 χρόνια της σύντομης αλλά γεμάτη από πάθη ζωής του τα έζησε σαν ήρωας αρχαίας ελληνικής τραγωδίας με την κυριολεκτική της ερμηνεία … «δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν», (Αριστοτέλης , Περί Ποιητικής).

Τολμώ να πω ότι για την εποχή του ήταν ένας προφήτης της ελευθερίας!
Μην ξεχνάμε ότι στις αρχές της δεκαετίας του 60 , ο συντηρητισμός της εξουσίας των Η.Π.Α. θεωρούσε επικίνδυνους όσους προκαλούσαν και παραβίαζαν τους ηθικούς κανόνες , γι’ αυτό φρόντισε ύπουλα να τους εξαφανίσει πλασάροντας τα ναρκωτικά αποπροσανατολίζοντας και καταστρέφοντας μια ολόκληρη γενιά που πραγματικά είχε την δύναμη να αλλάξει τον κόσμο.

Ένα πάντρεμα κόλασης και παραδείσου, αυτό ήταν – για μένα – ο Jim Morrison.

:worship: Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που το όνομά τους οι Doors το πήραν από την
φράση : “If the doors of perception were cleansed , everything would appear to man as it is : Infinite”, του έπους « The marriage of Heaven and Hell», του άγγλου ποιητή William Blake
.
Στο βιβλίο αυτό η κόλαση δεν είναι ένας τόπος τιμωρίας αλλά ένα μέρος διονυσιακής ενέργειας, σε αντίθεση με τον βαρετό και καταπιεστικό παράδεισο.
Αυτή την αντίθεση μέσα του προσπάθησε να εκφράσει και ο ίδιος ο Morrison σε όλη την διάρκεια της ζωής του . Έβλεπε τον εαυτό του σαν ένα «κομήτη» , ένα διάττοντα αστέρα στον ουρανό της μουσικής που όλοι θαυμάζουν και ξαφνικά μέσα σε μια στιγμή χάνεται … για πάντα!

I see myself as a huge fiery comet, a shooting star. Everyone stops, points up and gasps “Oh look at that!” Then- whoosh, and I’m gone…and they’ll never see anything like it ever again… and they won’t be able to forget me- ever.
Μια βιογραφία του έχει τον εύστοχο τίτλο: «The Bow is Drawn, The Arrow Flies and The Arrow Falls» …. Κάπως έτσι το αιχμηρό βέλος έπεσε …. στις 3 Ιουλίου το 1971 ξαφνικά αλλά ίσως όχι αναπάντεχα ο Morrison βρέθηκε νεκρός, στο Παρίσι.
Το σώμα του μπορεί να θάφτηκε πλάι σε μεγάλους ποιητές και φιλοσόφους στο νεκροταφείο Pere Lachaise του Παρισιού, το ανήσυχο πνεύμα του όμως δεν πέθανε… ποτέ .
Ακόμη και μετά θάνατον καταφέρνει με μια αινιγματική φράση πάνω στον τάφο του να προκαλέσει .

Μια φράση που αντικατοπτρίζει την αυθεντική στάση ζωής του και είναι μάλιστα γραμμένη στα ελληνικά! «ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ»

Είμαι σίγουρη πως είναι κάπου εκεί έξω ανάμεσά μας , και έχει ζωγραφισμένο στο πρόσωπό το μυστήριο σαρδόνιο χαμόγελό του και αυτό το πονηρά καθηλωτικό του βλέμμα … πιο τρελός οδηγός στα όνειρά μας και ας είναι η φωτιά τους να μας κάψει…>>

γράφει Βιβή Ζαπαντιώτου-Άγγελος και Δαίμονας
http://www.mousikesebeeries.gr
“Κάποτε νιώθω να είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς που δεν γνώρισα ποτέ”
O.ΕΛΥΤΗΣ
Άβαταρ μέλους
ArELa
Founder-Administrator
Founder-Administrator
Δημοσιεύσεις: 66942
Εγγραφή: Κυρ 15 Απρ 2007, 01:29
Irc ψευδώνυμο: ArELa
Φύλο: Γυναίκα
Έδωσε Likes: 1879 φορές
Έλαβε Likes: 2770 φορές

Re: JIM MORRISON: Ενας ποιητής της εποχής του

Δημοσίευση από ArELa » Τετ 23 Ιούλ 2014, 10:33

Αγαπημένος μου ο Τζιμ... :worship:
Έλειπε ένα αφιέρωμα σ'αυτόν. Να'σαι καλά ΑΡΚΑ μου... :clap:

(απ'τα πολύ αγαπημένα μου...)





κι ένα ντοκυμαντέρ για το θάνατό του


(το τελευταίο του 24ωρο)...
Είχε τους δαίμονές του...
Είχε (κατά τη γνώμη μου) κι ένα "ελληνικό κύτταρο"... και το λέω
με αφορμή τη ρήση στον τάφο του.

Του καταλογίστηκαν πολλά... όπως καταλογίζονται σ'αυτούς που
με τη μουσική τους, "ξυπνάνε" κάτι στους ανθρώπους...
Κάτι που τους οδηγεί στην ανέλιξη... Έφυγε νωρίς, όπως συμβαίνει
συχνά με αυτούς που έχουν τέτοια επίδραση στη μάζα...
"έπρεπε" να "φύγει" νέος... (λέει το συνωμοσιολογικό μου μυαλό)
Σίγουρα δε θεωρώ το θάνατό του τυχαίο, ούτε απλά απότοκο των ναρκωτικών...
Αυτά ήταν η "βιτρίνα" που τον αιτιολογούσε με τρόπο που θα έκλεινε
τα στόματα και τις περαιτέρω έρευνες...
.







Δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα,
δεν καταλαβαίνω τίποτα, είμαι ξανθιά κι ελεύθερη...


τα κανάλια μου /my channels:
στο vasoula2908 και στο vasoula2908asteria
στο Βrighteon,
στο Bitchute
στο Rumble
Άβαταρ μέλους
Divine Sinner

Re: JIM MORRISON: Ενας ποιητής της εποχής του

Δημοσίευση από Divine Sinner » Τετ 23 Ιούλ 2014, 13:33

Μοιαζει σε πολλα με τον Σιδηρόπουλο.
Άβαταρ μέλους
ARKADROSOYL
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 187
Εγγραφή: Τρί 06 Μάιος 2014, 22:44
Irc ψευδώνυμο: DROSOYLITES
Φύλο: Γυναίκα

Re: JIM MORRISON: Ενας ποιητής της εποχής του

Δημοσίευση από ARKADROSOYL » Δευ 28 Ιούλ 2014, 08:49

O JIM MORRISON ΩΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

Κατὰ τον δαίμονα ἑαυτοῦ»[1]… Αυτή είναι η φράση (γραμμένη στα ελληνικά) που διαβάζει ο επισκέπτης του κοιμητηρίου Pere Lachaise του Παρισιού (κοιμητήριο στο οποίο αναπαύονται ο Oscar Wilde και ο Charles Baudelaire), αντικρίζοντας την επιτύμβια στήλη του James («Jim») Douglas Morrison (1943 – 1971). Και τω όντι, ο Morrison έζησε και έπραξε πάντοτε σύμφωνα με τον προσωπικό του «δαίμονα», σύμφωνα με τις επιταγές της συνείδησής του, αδιαφορώντας (σίγουρα προκλητικά) για τις υπαγορεύσεις και τις νόρμες της καθεστηκυίας κοινωνικής λογικής των ημερών του.

Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως τον άκρως ταλαντούχο τραγουδιστή και στιχουργό των Doors. Ο μύθος του ροκ σταρ έχει ωστόσο αφήσει στο περιθώριο μια πολύ ουσιαστική πλευρά της δημιουργικότητάς του: την ποιητική δημιουργία που φαίνεται πως τον απασχόλησε πολύ έντονα καθ’ όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του.


Τον αποκάλεσαν ποιητή του χάους και T.S. Eliot της ροκ στιχουργικής. Η πραγματική ποιητική υπόσταση του Jim Morrison βρίσκεται στη σκιά του μύθου που δημιούργησαν αφενός η προκλητική του στάση ζωής και ο πρόωρος θάνατός του και αφετέρου η εκμετάλλευση των δυο αυτών από το σύστημα προώθησης και προβολής των δημιουργών. Όπως και σήμερα έτσι και τη δεκαετία του ’60, ο μηχανισμός αυτός αντιμετωπίζει με όρους αγοραπωλησίας την προσωπική ζωή των καλλιτεχνών, δημιουργώντας δυστυχώς το θλιβερό φαινόμενο η ίδια η τέχνη να καταλήγει να αντιμετωπίζεται (ασυνείδητα σ’ ένα βαθμό) από το κοινό, σαν δορυφόρος ή ακόλουθος μιας ταραγμένης ζωής που έλκει το ενδιαφέρον και την απορία, στη βάση της οποίας υψώνονται αποπροσανατολιστικά είδωλα και διαστρεβλωμένες εικόνες του ίδιου του δημιουργού. Αποδεδειγμένα, η προσέγγιση ενός καλλιτεχνικού (ή άλλου) έργου μέσα από τον σπασμένο καθρέφτη της εικόνας ενός δημιουργού, δεν ωφέλησε ποτέ την νηφάλια και οξυδερκή ανάγνωση και αξιολόγηση ενός τέτοιου έργου καθώς και την τοποθέτησή του στις διαστάσεις που όντως του αρμόζουν. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές η προσέγγιση ενός έργου γίνεται μάλλον περισσότερο με ψυχολογικούς θα λέγαμε όρους παρά με κριτική διαύγεια και πέρα από προκαταλήψεις, αδιάφορες προς την ουσία της ίδιας της τέχνης.

2. Η Ποιητική του Morrison (Ύφος – Επιρροές – Προσωπική Μυθολογία)

Ας περάσουμε όμως στην ουσία της τέχνης του Jim Morrison. Η ποίηση του κομίζει την εικόνα μιας ταραχώδους εποχής, κοινωνικής και πολιτικής έντασης, όχι μόνο στην Αμερική, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Στους στίχους του αποτυπώνεται ο τρόπος της κατανόησης της ίδιας της λογοτεχνίας, κυρίως μέσα από τις λογοτεχνικές παραδόσεις που διαμόρφωσαν συνολικά την ποίηση της εποχής του στην Αμερική. Το ποιητικό του ύφος χαρακτηρίζεται οπωσδήποτε από νοηματική αμφισημία – τάση που εκτός των άλλων, απαντάται γενικά στην λεγόμενη «μεταμοντέρνα» τέχνη. Η εκτεταμένη χρήση συμβόλων, έντονα υποβλητικών λέξεων και εικόνων αποτελούν επίσης χαρακτηριστικά στοιχεία του ύφους του. Παράλογο – χάος – βία, είναι ένα τρίπτυχο που πρυτανεύει στην τέχνη του. Η έμπνευση του Morrison κατοικεί σε κάθε περίπτωση σε τόπους μυστικισμού και ημίφωτος – αναζητά και διεκδικεί την παράξενη γοητεία που ασκεί ό,τι το σκοτεινό. Η σχέση του με τη γραφή στη βάση αυτή φαίνεται πως είναι ξεκάθαρα βιωματική και όχι απλώς το αποτέλεσμα μιας καλοστημένης και ψευδαισθητικής πόζας (όπως συνήθως συμβαίνει με πολλούς που απλώς παίζουν με μια δήθεν «σκοτεινή» αισθητική). Ο Morrison ξεχωρίζει στο σημείο αυτό γιατί δεν φοβάται να υποβάλλει τον ίδιο του τον εαυτό στο βίωμα που έπειτα, μπολιάζοντας την έμπνευσή του, γίνεται στίχος (άσχετα με το πρόσημο της ηθικής πάνω στην οποία βασίζει αυτό το διαρκές κυνήγι του ακραίου βιώματος).
:rose:

Ο William Blake, υπερασπιζόμενος κάποτε το έργο του απέναντι στις δριμείες επιθέσεις των κριτικών τις εποχής του (που τον παρουσίαζαν σχεδόν ως παράφρονα), παρατήρησε: «Το Υψηλό παραμένει κατ’ ανάγκη σκοτεινό για τους Αδύναμους ανθρώπους. Αυτό που μπορεί να είναι σαφές για έναν ηλίθιο δεν είναι άξιο της προσοχής μου». Θα μπορούσε να πει κανείς πως η φράση αυτή βρίσκει κατά κάποιο τρόπο την εφαρμογή της και στην περίπτωση του ίδιου του Morrison. Ο Blake υπήρξε μέσα από το έργο του σφοδρός πολέμιος του αξιακού συστήματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας της εποχής του. Ο Morrison από τη μεριά του υπήρξε αντιστοίχως (τόσο με το έργο του όσο και με την αντισυμβατική στάση ζωής του) σφοδρός πολέμιος του σύγχρονου αξιακού μοντέλου της Αμερικής. Δεν είναι σκοπός μας προφανώς σε τούτο το εισαγωγικό της ποίησης του Morrison κείμενο να κάνουμε ανατομία της «εκλεκτικής συγγένειας» των δυο δημιουργών (πράγμα παρακινδυνευμένο έτσι κι αλλιώς, και εν πολλοίς άδικο για τον ίδιο το Morrison, καθώς στην περίπτωση του Blake έχουμε να κάνουμε μ’ έναν απ’ τους σημαντικότερους δημιουργούς της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, ενώ στην περίπτωση του Morrison μιλάμε για ένα ποιητικό έργο που βρίσκεται υπό κρίση, περιβεβλημένο ακόμη τον μανδύα ενός μύθου), ωστόσο, καθίσταται μάλλον σαφές πως ο Morrison είχε δεχτεί ισχυρές επιρροές από τον μεγάλο άγγλο δημιουργό, τόσο ως ποιητής, όσο και γενικότερα ως προσωπικότητα.

:rose:

Στίχοι του William Blake (1757 – 1827), τυπωμένοι από τον ίδιο με μια δική του, εντελώς πρωτότυπη για την εποχή εκείνη τυπογραφική μέθοδο (χαρακτηριστικά, σε μια επιστολή του ο Blake αναφέρει πως τη μέθοδο αυτή του την αποκάλυψε ο νεκρός αδελφός του Robert, προβάλλοντας μπροστά του σε νυχτερινό όραμα) – ο Blake κατείχε την τέχνη της χαρακτικής και της ζωγραφικής. Τα αποτελέσματα αυτής της τυπογραφικής δουλειάς, μοιάζουν (ίσως όχι τυχαία) με τα μεσαιωνικά (εκκλησιαστικά κατά κύριο λόγο) χειρόγραφα που επίσης περιείχαν ιδιαιτέρως περίτεχνη διακόσμηση αναφορική του κειμένου που συνόδευαν.
:rose:

Η ποιητική του Morrison κινείται λοιπόν ανάμεσα στον μακρινό απόηχο της τέχνης των μεγάλων «καταραμένων» ποιητών (Poètes Maudits) όπως ο Blake, ο Baudelaire, o Poe, o Rimbaud και στην συγκαιρινή του αισθητική της γενιάς των Βeat (1950-1960) αμερικανών λογοτεχνών, όπως ο Allen Ginsberg, ο William S. Burroughs, ο Gregory Corso και κυρίως ο Jack Kerouac. Εντονότατη επιρροή φαίνεται μάλιστα πως είχε ασκήσει στο νεαρό Morrison το περίφημο «On the road» του Kerouac, έργο που σαφώς προσανατόλισε την επιθυμία του προς την αναζήτηση ακραίων βιωμάτων. Υπό αυτό το πρίσμα και αν και ο ίδιος φαίνεται πως προτιμούσε η υστεροφημία που θα τον ακολουθούσε ως δημιουργό να είναι σχετική με το μύθο που έχτισε ως ροκ σταρ, θα μπορούσαμε αναμφίβολα, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών, να τον δούμε ως έναν σύγχρονο «καταραμένο» ποιητή, όπως ας πούμε τον Charles Bukowski (δίχως αυτό να σημαίνει φυσικά πως υπάρχει κατ’ ανάγκη κάποια ουσιαστική εγγύτητα στην ποιητική των δυο δημιουργών). Άλλωστε, σύμφωνα με έναν πρόχειρο και σχηματικό ορισμό αυτής της ιδιαίτερης «παράδοσης» δημιουργών που ξεκινάει από τον François Villon (1431 – 1463), ως «καταραμένος» εννοείται ο ποιητής που διάγει βίο αντισυμβατικό, έξω από κοινωνικές νόρμες και ενάντια στην τρέχουσα ηθική του καιρού του. Η κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών, η παραφροσύνη, η βία, συχνά ακόμη και το έγκλημα, όπως και ο πρόωρος θάνατος είναι τυπικά χαρακτηριστικά βιογραφίας ενός «καταραμένου» ποιητή. Είναι σαφές λοιπόν πως σ’ αυτή τη βάση, ο Morrison αποτελεί μια χαρακτηριστική περίπτωση ενός σύγχρονου «καταραμένου» δημιουργού. Από την άλλη, στο φιλοσοφικό πεδίο, η τέχνη του Morrison ακουμπάει κατά μείζονα λόγο αφενός πάνω στην σκέψη του Friedrich Nietzsche και αφετέρου στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Ωστόσο, σε ό,τι αφορά την τελευταία, η κατανόηση και η αφομοίωση της από το Morrison, γίνεται και πάλι καθώς φαίνεται, μέσα από το πρίσμα του Nietsche και την υποκειμενική ανάγνωση που έκανε στην ελληνική φιλοσοφία και δραματουργία (κυρίως μέσα στο έργο του «Η Γένεση της τραγωδίας»). Αυτό θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι εμφανές στον τρόπο με τον οποίο δουλεύει o Morrison στιχουργικά πάνω σε έννοιες όπως η Διονυσιακή έκσταση, το δίπολο Διόνυσος – Απόλλων και η συμβολική διάσταση της μοίρας του Οιδίποδα (χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το γνωστό σε όλους «The End»: «[…] Father? / Yes, son? / I want to kill you / Mother, I want to… // Come on, baby, take a change with us / And meet me at the back of the blue bus / Fuck, fuck / Kill, kill, kill… […]»). Το γεγονός αυτό λοιπόν γεννά οπωσδήποτε έναν σκεπτικισμό σχετικά με το κατά πόσο γόνιμη και ολοκληρωμένη ή αποσπασματική και παραποιημένη ήταν η πρόσληψη της ελληνικής φιλοσοφίας απ’ το νεαρό ποιητή (πράγμα το οποίο αφορά φυσικά και την προσωπική του ερμηνευτική πάνω σ’ αυτό το πολύ δύσκολο και σημαντικό πεδίο της σκέψης και της γνώσης).

:rose:


Η ίδια η γραφή του Morrison (φιλοσοφικά και αισθητικά), καθώς και το προσωπικό του κοσμοείδωλο (τουλάχιστον σύμφωνα με την ίδια τη στάση του απέναντι στο γεγονός της ύπαρξης) μας αφήνουν ενδεχομένως το περιθώριο να συναγάγουμε πως ο Morrison δεν είχε φτάσει σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο θεωρητικής κατανόησης όλου του εύρους του έργου των πολύ σημαντικών δημιουργών που θαύμαζε. Ψηλαφούσε περισσότερο μάλλον την έμπνευσή του εμπειρικά, στα πιο ακραία σημεία, δίχως να έχει παγιώσει στον απόλυτο βαθμό μια εντελώς προσωπική αισθητική ή να έχει θέσει απολύτως συνειδητά στον εαυτό του αυτή την πρόκληση. Σε κάθε περίπτωση, η αναζήτησή του (στο υπαρξιακό πεδίο) αποδείχθηκε αυτοκαταστροφική και απ’ αυτή την άποψη η στάση του είναι μάλλον περισσότερο μηδενιστική παρά μυστικιστική (όπως γενικά θεωρείται και μάλιστα συνήθως με αφηρημένη χρήση του όρου, που αποδίδει περισσότερο μια αισθητική παρά μια οντολογική διάσταση). Βασικό ζήτημα της ποιητικής τέχνης του Morrison είναι πως αυτή φαίνεται να δημιουργείται εν τω γίγνεσθαι, μέσα σε μια εκστατική κατάσταση και όχι σαν αποτέλεσμα μιας εμπεδωμένης αισθητικής. Ο όρος «εκστατική» εν προκειμένω, αν και δεν είναι απολύτως κυριολεκτικός (καθώς η δημιουργία μέσω της γλώσσας προϋποθέτει εκ των πραγμάτων τη δραστηριότητα της συνείδησης στα όρια της ατομικότητας), αποδίδει ποιητικά έστω, μια πραγματικότητα για τους όρους της δημιουργίας της τέχνης του Morrison, καθώς εκτός των άλλων, το στοιχείο αυτό της έκστασης, απαντάται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε πολλές από τις βασικές επιρροές του. Λίγο πιο συγκεκριμένα, στο Σαμανισμό (που είναι γνωστό πως έλκυε και μάγευε ιδιαίτερα το Morrison), η διάσταση που δίνεται στον όρο έχει να κάνει «με μια αίσθηση απόσπασης από την συνείδηση και την εμπέδωση μιας αίσθησης αγαλλίασης»[2]. Στον Πλωτίνο ο όρος της έκστασης αναφέρεται «σε μια ανάδυση της συνείδησης πέραν των ορίων της ατομικότητας και μυστική ένωση με την Υπερβατική Οντότητα. Παρόμοιες ιδέες αναπτύχθηκαν και από τον Nietzsche, ο οποίος μετέφερε στη σύγχρονη εποχή τη μυθική μορφή του Διονύσου, ως συμβόλου της έκστασης»[3].


Ακόμη, η περίπτωση του Morrison ως ποιητή, φαίνεται να επαναφέρει στο προσκήνιο την τάση εκείνη που θέλει τον ποιητή να ταυτίζεται με τον «προφήτη»-οραματιστή – παράδοση ποιητικού ύφους που διατρέχει ανά τους αιώνες το έργο μειζόνων ποιητών όπως ο Whitman, ο Blake, o Emerson. Ο Rimbaud γράφει χαρακτηριστικά στο έργο του «Illuminations»: «…Λέω πως πρέπει να είσαι προφήτης, να γίνεις προφήτης. / Ο ποιητής γίνεται προφήτης έπειτα από μια μακριά, απέραντη και υπολογισμένη κραιπάλη όλων των αισθήσεων…». Στην περίπτωση του Morrison, ο τόπος και ο χρόνος αυτής της ιδιαίτερης ποιητικής ματιάς πάνω στην ουσία και τους κρυμμένους κανόνες που διέπουν την ύπαρξη, είναι η Αμερική του καιρού του, η Αμερική του σήμερα και εκείνη του μέλλοντος. Πρόκειται για μις πτυχή της ποίησής του που αξίζει ιδιαίτερα την προσοχή μας.

rockgenesis.gr/.../o-jim-morrison-ws-poiitis-o-dimiourgos-pisw-apo-to-...
“Κάποτε νιώθω να είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς που δεν γνώρισα ποτέ”
O.ΕΛΥΤΗΣ
Άβαταρ μέλους
ARKADROSOYL
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 187
Εγγραφή: Τρί 06 Μάιος 2014, 22:44
Irc ψευδώνυμο: DROSOYLITES
Φύλο: Γυναίκα

Re: JIM MORRISON: Ενας ποιητής της εποχής του

Δημοσίευση από ARKADROSOYL » Δευ 28 Ιούλ 2014, 08:51


ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ του Τζιμ Μόρισον



Ο φυλακισμένος
βλεφαρίζει στον ήλιο
σαν τυφλοπόντικας
μέσ' από την τρύπα του
ενός παιδιού το πρώτο ταξίδι
μακριά απ' το σπίτι.

Αυτή η στιγμή ελευθερίας.



Άντρες που μπαρκάρουν
για να δραπετεύσουν απ' την αμαρτία και το βούρκο των πόλεων
παρατηρούν τον πλακούντα των βραδινών άστρων
στο κατάστρωμα ανάσκελα
και διασχίζουν τον ισημερινό
και κάνουν ιεροτελεστίες να ξεθάψουν τους νεκρούς
επικίνδυνες τελετές μύησης
που σηματοδοτούν το πέρασμα σ' ένα νέο επίπεδο.
Να νιώθεις έτοιμος για εξορκισμό
ένα στάδιο μύησης.
Να περιμένεις, ή να γυρεύεις την ενηλικίωση
το φωτισμό σ' ένα πιστόλι.

Να σκοτώσεις την παιδική ηλικία, την αθωότητα
με τη μία.



Η νύχτα είναι νέα
φρέσκια και ξεκούραστη.
Δεν έχω λόγια να περιγράψω
πώς είναι ντυμένη.
Θα σ' εκμαυλίσει με παράξενες
επιθυμίες.
Οτιδήποτε κι αν της προτείνεις.
Οτιδήποτε για να ικανοποιήσει τον καλεσμένο της.



Απίστευτη
τρικυμία
τα μάτια σου.

Με τσακίζεις
με το πούπουλο
της απαλής σου
απόκρισης.

Λόγια κοφτά
σαν γυαλί
περιφρόνηση

κρύβουν
ό,τι τα μάτια σου πασχίζουν
να εξηγήσουν.



Γιατί πίνω;
Για να μπορώ να γράφω ποίηση.

Μερικές φορές που όλα γυρίζουν
κι η ασχήμια υποχωρεί
σ' έναν ύπνο βαθύ
τα μάτια ανοίγουν
κι ό,τι απομένει, είναι η αλήθεια.
Καθώς το σώμα ρημάζει
το πνεύμα δυναμώνει.

Συγχώρα με, Πατέρα, γιατί ξέρω
τι κάνω.
Θέλω ν' ακούσω το τελευταίο Ποίημα
του τελευταίου Ποιητή.

Τα ποιήματα προέρχονται από το βιβλίο Wilderness. The lost writings of Jim Morrison, που πρωτοεκδόθηκε στις ΗΠΑ το 1988 από τη Villard Books. Είναι από χειρόγραφά του, που βρέθηκαν στα πράγματα της φίλης του, Pamela Courson. Είναι όλα ανέκδοτα στα ελληνικά. Όσο ζούσε, εκδόθηκαν δύο ποιητικές συλλογές του, κι άλλες δυο μετά τον θάνατό του. Έγραψε πάνω από 1.600 σελίδες ποιήματα, στίχους, ιστορίες, σημειώσεις, ιδέες για σενάρια ή θεατρικά, σκέψεις. Όπως έλεγε ο ίδιος: «Στην πραγματικότητα, η αληθινή ποίηση δεν λέει τίποτα, απλώς δοκιμάζει πιθανότητες. Ανοίγει όλες τις πόρτες. Κι εσύ μπορείς να περάσεις απ' όποια σου πάει καλύτερα... Αν η ποίησή μου θέλει να πετύχει κάτι, είναι να απελευθερώσει τους ανθρώπους από τους περιορισμούς που δεν τους αφήνουν να δουν και να νιώσουν τον κόσμο».
“Κάποτε νιώθω να είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς που δεν γνώρισα ποτέ”
O.ΕΛΥΤΗΣ
Άβαταρ μέλους
ARKADROSOYL
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 187
Εγγραφή: Τρί 06 Μάιος 2014, 22:44
Irc ψευδώνυμο: DROSOYLITES
Φύλο: Γυναίκα

Re: JIM MORRISON: Ενας ποιητής της εποχής του

Δημοσίευση από ARKADROSOYL » Δευ 28 Ιούλ 2014, 09:05

ArELa έγραψε:Είχε τους δαίμονές του...
Είχε (κατά τη γνώμη μου) κι ένα "ελληνικό κύτταρο"... και το λέω
με αφορμή τη ρήση στον τάφο του.

Του καταλογίστηκαν πολλά... όπως καταλογίζονται σ'αυτούς που
με τη μουσική τους, "ξυπνάνε" κάτι στους ανθρώπους...
Κάτι που τους οδηγεί στην ανέλιξη... Έφυγε νωρίς, όπως συμβαίνει
συχνά με αυτούς που έχουν τέτοια επίδραση στη μάζα...
"έπρεπε" να "φύγει" νέος... (λέει το συνωμοσιολογικό μου μυαλό)
Σίγουρα δε θεωρώ το θάνατό του τυχαίο, ούτε απλά απότοκο των ναρκωτικών...
Αυτά ήταν η "βιτρίνα" που τον αιτιολογούσε με τρόπο που θα έκλεινε
τα στόματα και τις περαιτέρω έρευνες...
:worship: :worship: :worship:
:lovey0:
“Κάποτε νιώθω να είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς που δεν γνώρισα ποτέ”
O.ΕΛΥΤΗΣ
Απάντηση

Επιστροφή στο “Τραγούδια-Μουσική”