ποιηση για την Ποιηση

Κομμάτια ή Ποιήματα Ελλήνων και Ξένων λογοτεχνών/ποιητών που αγαπήσατε
Άβαταρ μέλους
misha4
Ιδεογραφίτης με τα όλα του
Ιδεογραφίτης με τα όλα του
Δημοσιεύσεις: 57
Εγγραφή: Πέμ 15 Νοέμ 2012, 08:47
Φύλο: Γυναίκα

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από misha4 » Κυρ 18 Νοέμ 2012, 00:30

Το μπουκαλάκι


Είναι μυρωδικά βαριά που κάθε μπουκαλάκι
το διαπερνούν. Θαρρεί κανείς πως το γυαλί σουβλίζουν,
κι ανοίγοντας καμιά φορά κανένα σεντουκάκι
φτασμένο απ' την Ανατολή, που οι κλειδωνιές του τρίζουν,

ή μες σε σπίτι έρημον ερμάρι σκονισμένο
γεμάτο αψιάν οσμή που ευτύς σ' άλλου καιρούς σε πάει,
κανένα μπουκαλάκι εκεί βρίσκεις αραχνιασμένο,
απ' όπου ολόζωη μια ψυχή στη μνήμη ξεπηδάει.

Σαν χρυσαλίδες, άμετρες σκέψεις ενταφιασμένες,
ανατριχιάζοντας γλυκά μες στο πυκνό σκοτάδι,
αργοσαλεύουν τα φτερά, πετάν λευτερωμένες,
γαλάζιες, ροδοκρύσταλλες, με πούλιας χρυσοφάδι.

Κι η θύμηση η μεθυστική, νάτη που φτερουγίζει
στ' αγέρι που ταράχτηκε· τα μάτια κλειούν, κι η Ζάλη,
υποταγμένη την ψυχήν αρπά και τη βυθίζει
στο βάραθρο το σκοτεινό του σάπιου κόσμου πάλι·

σ' ενός παμπάλαιου βάραθρου τηνε πετά το στόμα,
που ως μυρωμένος Λάζαρος το σάβανο ξεσκάει,
κι αναριγάει στο ξύπνημα φασματικό το πτώμα,
κάποιου έρωτα πολύ παλιού κι ωραίου, που νέκρα στάει.

Έτσι μες την ανθρώπινη τη θύμηση σα σβήσω,
κι όταν μες σ΄ερμαριού γωνιά θα μ΄έχουν πεταμένο
σαν έρμο μπουκαλάκι εκεί στις σκόνες από πίσω:
βρώμιο, παλιό, σιχαμερό, άχρηστο, ραγισμένο,

το φέρετρό σου θα γενώ, γλυκιά μου μολυσμένη!
της δύναμης και σήψης σου η μόνη μαρτυριά,
φαρμάκι αγγελικό, πιοτό που με σιγομαραίνει,
ώ εσύ, η ζωή κι ο θάνατος που νιώθω στην καρδιά!

Μποντλέρ - Τα άνθη του κακού
[box=]Για τους γενναίους πολεμιστές, τα τρόπαια που προσφέρει ο πόλεμος είναι η ελευθερία και η δόξα[/box]
Άβαταρ μέλους
Odysseas A
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 134
Εγγραφή: Πέμ 04 Νοέμ 2010, 11:28
Φύλο: Άνδρας

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Odysseas A » Δευ 19 Νοέμ 2012, 12:05

PELTASTIS VARNAVAS έγραψε:Tο σπίτι γέμισε τριζόνια.

http://www.snhell.gr/anthology/content. ... thor_id=44

link κορυφαιο...επιλεξτε και αναγνωση απο Σεφερη...καντε περιηγηση ...εχω επενδυσει πολλα σαββατοβραδα με δαυτο :giverose:
:thumb:


Ακομα ενα απο τον σκοτεινο Μποντλερ....



Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.
Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.
Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου
ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ,
πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί;
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Ἀλλὰ μεθύστε.

Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ,
στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ,
μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας,
ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο,
ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ,
τὸ κάθε τι ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ,
ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι,
καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:

-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!

Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπή!

Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.

C.B.
Seeker of the unveiled,
groper of the dark,
lover of the light,
yet still a creep.
Άβαταρ μέλους
Oneiro
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 498
Εγγραφή: Κυρ 13 Σεπ 2009, 04:48
Φύλο: Γυναίκα
Επικοινωνία:

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Oneiro » Παρ 01 Μαρ 2013, 01:52

Εικόνα



τόσο μικρή κι όμως πετάς! είπε στην πεταλούδα η σελήνη
"έτσι ακούγεται το απέραντο σωστά", απάντησε εκείνη
και τι ακούς απόψε και πετάς; την ξαναρώτησε η σελήνη
"του φεγγαρόφωτου σου την αιώνια γαλήνη"
κι όταν κάποιες στιγμές ακινητείς, τι φοβάσαι;
"μα, τη θεώρατη σκιά των φτερωτών μικρών πραγμάτων".

Γιώργος Ποταμίτης
Είμαι ένα 0νειρo που στις παρυφές των φιλοδοξιών του,
αναζητά τον χώρο εντός -όχι για να ονειρευτεί την ζωή-
αλλά για να τη ζήσει.
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Παρ 01 Μαρ 2013, 16:48

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ
"Η Σελήνη, πού είναι η παραξενιά η ίδια, κοίταξε από το παράθυρο την ώρα πού κοιμόσουν στην κούνια σου και είπε στον εαυτό της : "Αυτό το παιδί μ' αρέσει".
Και κατέβηκε με μαλακές κινήσεις τη συννεφένια σκάλα της και πέρασε αθόρυβα ανάμεσα απ' τα τζάμια. Έπειτα απλώθηκε πάνω σου με την απαλή τρυφερότητα μιας μητέρας και απόθεσε τα χρώματά της πάνω στο πρόσωπό σου. Οι κόρες των ματιών σου έμειναν πράσινες, και τα μάγουλά σου ασυνήθιστα χλωμά. Κοιτάζοντας με θαυμασμό αύτη την επισκέπτρια τα μάτια σου μεγάλωσαν τόσο παράξενα και σου έσφιξε τόσο τρυφερά το στήθος, πού σου 'μείνε για πάντα η επιθυμία για δάκρυα....

http://www.politeianet.gr/index.php?pag ... &Itemid=89

"Il est l'heure de s'enivrer!
Pour n'être pas les esclaves martyrisés du Temps,
enivrez-vous;
enivrez-vous sans cesse!
De vin, de poésie ou de vertu, à votre guise"

ειναι απιστεφτες οι συμπτωσεις-δονησεις αυτων των νηματων...σημερα απο ασχετη πηγη εμεινα κοκκαλο με το μεθυστε του μπωντλερ...κατι μου θυμησε...
παω να το αναρτησω εδω..και βλεπω ο φιλτατος το εχει ηδη αναρτησει...και θυμηθηκα...ξαστερωσα...αφου μεθυσα κι εγω enfin...
χρονια πολλα σε ολα τα ανθη(οχι του κακου) των ιδεο που εχουν σημερα την ατυπη πρωτοχρονια τους στο κατωφλι της ανοιξης απερχομενου του χειμωνα του σοφου στο παραγωνι
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
Odysseas A
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 134
Εγγραφή: Πέμ 04 Νοέμ 2010, 11:28
Φύλο: Άνδρας

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Odysseas A » Παρ 15 Μαρ 2013, 14:30

Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.
Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις
αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις
να τες ακολουθείς. Και όσο εμπροστά προβαίνεις,
τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.

Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια·
έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις,
τότε κυρίως πρόσεξε σα βγεις στον δρόμον έξω,
εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία,
αν τύχει και πλησιάσει από τον όχλο
κανένας Αρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα,
και λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα,
είναι μεγάλα πράγματα που σ' ενδιαφέρουν»,
μη λείψεις να σταθείς· μη λείψεις ν' αναβάλεις
κάθε ομιλίαν ή δουλειά· μη λείψεις τους διαφόρους
που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις
(τους βλέπεις πιο αργά)· ας περιμένει ακόμη
κ' η Σύγκλητος αυτή, κ' ευθύς να τα γνωρίσεις
τα σοβαρά γραφόμενα του Αρτεμιδώρου.

Μαρτιαι Ειδοι
Κωνσταντινος Π. Καβαφης
Seeker of the unveiled,
groper of the dark,
lover of the light,
yet still a creep.
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Τρί 02 Απρ 2013, 09:37

:rose: Ανθολόγος ο Λουκάς Αξελός

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ (1910-1985)

Ύμνος δοξαστικός
για τις γυναίκες π’ αγαπούμε

είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν’ κι’ ένα μήνυμα του πάθους
σαν μέσα σ’ αυτά τα δάση
μας πλανέψουνε
τα βήματά μας
και χαθούμε
τότες είν’
ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
και ζούμε
κι’ όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες
ή και μας φέρνει
ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους
της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε — φυσικά — δε μπορεί πια να μας φοβίση
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π’ αγαπούμε είναι σα δάση...

http://e-dromos.gr/index.php?option=com ... &Itemid=67
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
Oneiro
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 498
Εγγραφή: Κυρ 13 Σεπ 2009, 04:48
Φύλο: Γυναίκα
Επικοινωνία:

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Oneiro » Τετ 24 Απρ 2013, 01:16

[...]

Φύρανε ο Γάγγης, τα πλαδαρά του φύλλα
Προσμέναν τη βροχή, ενώ τα μαύρα σύννεφα
Συνάχτηκαν μακριά, πάνω από το Xίμαβαντ
Η ζούγκλα ζάρωσε, κουβαριασμένη σιωπηλά
Μίλησε τότε ο κεραυνός

...................ΝΤΑ

Ντάττα: Tι έχουμε δώσει;
Φίλε μου, τραντάζει το αίμα την καρδιά μου
Η φοβερή τόλμη μιας στιγμής παραδομού
Που η εποχή της φρόνησης ποτές δε θ’αναιρέσει
Μ’αυτή, μόνο μ’αυτήν έχουμε υπάρξει
Που κανείς δε θα βρει μες στις νεκρολογίες μας
Μήτε σε θύμησες από την ελεητικήν αράχνη σκεπασμένες
Ή κάτω από σφραγίδες που έσπασε ο στεγνός δικηγόρος
Στις άδειες κάμαρές μας

....................ΝΤΑ

Ντάγιαντβαμ:
Άκουσα το κλειδί
Στην πόρτα να γυρίζει μια φορά, μια φορά μόνο
Σκεπτόμαστε το κλειδί, καθένας μες στη φυλακή του
Με τη σκέψη του κλειδιού, καθένας βεβαιώνει τη φυλακή του
Μονάχα όταν βραδιάζει, αιθέρια ψιθυρίσματα
Για μια στιγμή ξαναζωντανεύουν έναν τσακισμένο Κοριολάνο

....................ΝΤΑ

Ντάμυατα: Το πλοίο ανταποκρίθηκε
Χαρούμενα, στο χέρι το δεξιό και στο πανί και στο κουπί
Η Θάλασσα ήταν ήσυχη, θα’χε ανταποκριθεί η καρδιά σου
Χαρούμενα, στην πρόσκληση, πάλλοντας υπάκουη
Σε κυρίαρχα χέρια

............Κάθησα στην όχθη
Ψαρεύοντας και πίσω μου ο ξερός κάμπος
Τάχα θα βάλω πια τις χώρες μου σε τάξη;
Της Λόντρας το γιοφύρι πέφτει πάει και πέφτει, πάει και πέφτει
Poi s’ascosefiam nel foco che gli affina
Quando fiamuti chelidon – Ω χελιδόνι χελιδόνι
Le Prince d’Aquitaine a la rour abolie
Με τα συντρίμμια αυτά στύλωσα τα ερείπια μου
Ωραία, θα σας κανονίσω. Πάλι τρελός ο Ιερώνυμος.
Ντάττα. Ντάγιαντβαμ. Ντάμυατα.
.............Σάντι σάντι σάντι


Εικόνα

Το "κλείσιμο" της Έρημης Χώρας του T.S. Eliot σε μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη :rose:
Είμαι ένα 0νειρo που στις παρυφές των φιλοδοξιών του,
αναζητά τον χώρο εντός -όχι για να ονειρευτεί την ζωή-
αλλά για να τη ζήσει.
Άβαταρ μέλους
alkinoos
Επίτιμος
Επίτιμος
Δημοσιεύσεις: 6717
Εγγραφή: Παρ 08 Απρ 2011, 23:21
Φύλο: Άνδρας
Έδωσε Likes: 79 φορές
Έλαβε Likes: 92 φορές

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από alkinoos » Τετ 24 Απρ 2013, 16:43

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο κτίστης,
ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.

Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης•
του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης
και με το καριοφίλι μου και με τ' απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Κάλλιο φυτρώστε, αγκριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι και κάλλιο ανοίχτε τάφοι,
και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα,
παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.
Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ' αγρίμια
ξανάρχεται. Καλώς να ρθει. Γκρεμίζω την ασκήμια.
Είμ' ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το 'χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει.
Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιος μάγος, ποιο στοιχειό του δούλεψε τ' ατσάλι
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,
και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν' ανοίξω,
και μ' ένα Ναι να τιναχτώ, μ' ένα Όχι να βροντήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε
γκρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!

Κωστής Παλαμάς
"Ο ύπνος του σώματος έγινε ξύπνημα της ψυχής και το κλείσιμο των ματιών αληθινή όραση, και η σιωπή μου εγκυμονούσε το καλό, και η διατύπωση του λόγου μου έγινε δημιούργημα αγαθό" Ερμής Τρισμέγιστος

Δεν στηνω καινούργια είδωλα εγώ, τα παλιά ας μάθουν τι τους στοιχίζει το να έχουν ξύλινα πόδια - Νιτσε @ Ιδε ο άνθρωπος

Ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους - Ελυτης
Άβαταρ μέλους
Oneiro
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 498
Εγγραφή: Κυρ 13 Σεπ 2009, 04:48
Φύλο: Γυναίκα
Επικοινωνία:

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Oneiro » Τετ 15 Μάιος 2013, 23:14

[να κοιτάς, πάντα να κοιτάς·
κάποιες φορές η στίξη του ουρανού
συντηρεί την γέννησή μας]

Διονύσης Μαρίνος
Είμαι ένα 0νειρo που στις παρυφές των φιλοδοξιών του,
αναζητά τον χώρο εντός -όχι για να ονειρευτεί την ζωή-
αλλά για να τη ζήσει.
Άβαταρ μέλους
Oneiro
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 498
Εγγραφή: Κυρ 13 Σεπ 2009, 04:48
Φύλο: Γυναίκα
Επικοινωνία:

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Oneiro » Δευ 27 Μάιος 2013, 15:26

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ.
Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας
ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους.
Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται.
Ὅμως, ἐσύ,
δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες
μὲς ἀπὸ μένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα μου,
ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ισα, μὲς ἀπὸ σένα,
κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ἕνας μας
μέσα στὸν ἄλλο, σὰ νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη
λάμψη καὶ κίνηση, σαστίσαμε ἀκίνητοι
κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους -
Ἤσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου ὅλες τὶς στέρνες.
Ἤσουνα φῶς, διαμοιράστηκες. Ὅλες
οἱ φλέβες μου ἔγιναν ἄξαφνα ἕνα
δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια,
στὸ στῆθος, στὸ μέτωπο.
Τ᾿ ἄστρα τὸ βλέπουνε, ὅτι:
δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες καὶ πλέον
κατοικοῦμε τὴ γῆ.


Οἱ μικροὶ γαλαξίες
Νικηφόρος Βρεττάκος
Είμαι ένα 0νειρo που στις παρυφές των φιλοδοξιών του,
αναζητά τον χώρο εντός -όχι για να ονειρευτεί την ζωή-
αλλά για να τη ζήσει.
Άβαταρ μέλους
Odysseas A
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 134
Εγγραφή: Πέμ 04 Νοέμ 2010, 11:28
Φύλο: Άνδρας

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Odysseas A » Τρί 28 Μάιος 2013, 15:11

Μπασες στεριες, ηλιος πυρος και φοινικιες,
ενα πουλι που ακροβατει στα παταρατσα.
Γνεφουνε δυο στιγματισμενα μαυρα μπρατσα,
που αρρωστιες τα 'χουνε τσακισει τροπικες.

Παντιερα κιτρινη – σινιαλο του νερου.
Φουντο τις δυο και πριμα βρεξε το πινελο.
Τα δυο φαναρια της νυχτος. Κι ο Pisanello
ξεθωριασμενος απ' το κυμα του καιρου.

Το καραντι... Το καραντι θα μας μπαταρει.
Σαπια βρεχαμενα, τσιμεντο και σκουρια.
Απο νωρις, δεξια στη μασκα την πλωρια,
κοιμηθηκε ο καρχαριας που πιλοταρει.

Ορντινα δινει ο παπαγαλος στον ιστο,
οπως και τοτε απ' του Κολομπου την κουκετα.
Χρονια προσμενω να τυλιξεις τη μπαρκετα,
χρονια προσμενω τη στερια, να ζαλιστω.

Φωτιες αναβουνε στην αμμο ιθαγενεις
κι αχος μας φτανει καθως παιζουν τα οργανα τους.
Της θαλασσας κατανικωντας τους θανατους
στην ανεμοσκαλα σε θελω να φανεις.

Φυκια μπλεγμενα στα μαλλια, στο στομα φυκια.
Ετσι ως κοιμηθηκες για παντα στα βαθια
καταστιχτη, πελεκημενη απο σπαθια,
διπλα φορωντας των Ινκας τα σκουλαρικια.

Καραντι - Νικος Καββαδιας
Seeker of the unveiled,
groper of the dark,
lover of the light,
yet still a creep.
Άβαταρ μέλους
Odysseas A
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 134
Εγγραφή: Πέμ 04 Νοέμ 2010, 11:28
Φύλο: Άνδρας

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Odysseas A » Σάβ 29 Ιουν 2013, 00:41

Ο Νοτος σαν μια μεγαλη
αργη κατεδαφιση.

Το γηινο ναυαγιο των γεισων
κατω απο τον σαπιο ισκιο του γιασεμιου.

Αδιαλλαξια του φωτος σκοτεινη.

Καταρρεει ο αερας απο τον αερα
που διαλυει στο τελος την πετρα σε σκονη.

Ισκιος τινος, ρωτας,
στα υγρα σοκακια του αλατιου.

Δεν υπαρχει τιποτα.

Η νυχτα φρουρει τυφλα
σβησμενα ερειπια, μουχλες
σεληνιακου φωτος που ανετειλε.
Η Nυχτα.
Ο Νοτος.

Jose Angel Valente

https://www.youtube.com/watch?v=UWf0sTSp1Zk
Seeker of the unveiled,
groper of the dark,
lover of the light,
yet still a creep.
Άβαταρ μέλους
Oneiro
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 498
Εγγραφή: Κυρ 13 Σεπ 2009, 04:48
Φύλο: Γυναίκα
Επικοινωνία:

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Oneiro » Τετ 31 Ιούλ 2013, 02:12

Ας έρθει επιτέλους η τέφρα
να τα σκεπάσει όλα
λυτρωτικά χαμένα σαν σ’ όνειρο
αναπαυμένα στη στάχτη χωνεμένα
δίχως χρώματα δίχως μέλη
άμορφη μάζα μπάζα κατεδαφισμένων μορφών
γκρίζες ζώνες ζωών
έστω για λίγο σαν όλα εδώ κι αιώνες νεκρά
αφημένα στο φύσημα του χρόνου
ανάσες που σταματήσαν ξαφνικά
άσθμα ασμάτων χοές πνοών
προσομοίωση τέλους
μέχρι ν’ αρχίσουν να σαλεύουν
σαν σηκωμένοι απ’ τους τάφους τους οι άνθρωποι
όταν ο ήλιος θα τους ξετρυπώνει απ’ τις φωλιές τους
το κέρδος θα ξανακουρντίζει τις καρδιές τους
κι η αγάπη θα τους ξεπλένει στο φως.
Μα πρώτα ας έρθει η τέφρα...

Ματαίωση ποίησης
Γιάννης Κυριαζής

Εικόνα
Είμαι ένα 0νειρo που στις παρυφές των φιλοδοξιών του,
αναζητά τον χώρο εντός -όχι για να ονειρευτεί την ζωή-
αλλά για να τη ζήσει.
Άβαταρ μέλους
Oneiro
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 498
Εγγραφή: Κυρ 13 Σεπ 2009, 04:48
Φύλο: Γυναίκα
Επικοινωνία:

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Oneiro » Παρ 30 Αύγ 2013, 22:42

Εδώ οι χακί στολές κι αντίκρα οι πράσινες,
στο δάσος κάποιο ελάτι πού καιγόταν...
Θολό το φεγγαρίσιο φως... και υπόκωφο
το σκάψιμο απ’ το λάκκο π’ ανοιγόταν.

Κι έπειτα σκιές, προσεχτικές, που γλίστραγαν
στο χιόνι, μαυρισμένο τόπους-τόπους
κι έπειτα σκιές προσεχτικές κουβάλαγαν
τάχα σακιά γιομάτα, τάχα ανθρώπους.

Βαθιά σιωπή στα παγωμένα ακρόδασα
τις νυχτιάτικες ώρες κυβερνούσε
και πότε-πότε μια φωνή απ’ τα ακρόδασα
σαν ένας βόγκος μακρινός ξυπνούσε.

Κι αυτοί με τα σπασμένα πόδια σέρνονταν,
με τα σπασμένα χέρια, περπατούσαν
κι οι λαβωμένοι στην κοιλιά. Νερό! Νερό!
Ρούφαγαν μια γουλιά και ξεψυχούσαν.

Εδώ οι χακί στολές κι αντίκρα οι πράσινες
κι ανάμεσα η παιδιάτικη γαλήνη
των σιωπηλών μαρτύρων π’ αναπαύονταν
στην άκαρπη κι αιώνια αδελφοσύνη.


ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΤΟΠΙΟ ~ ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΙΕΡΟΠΑΙΣ

Εικόνα
Είμαι ένα 0νειρo που στις παρυφές των φιλοδοξιών του,
αναζητά τον χώρο εντός -όχι για να ονειρευτεί την ζωή-
αλλά για να τη ζήσει.
Άβαταρ μέλους
PELTASTIS VARNAVAS
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Ιδεογραφίτης Υψηλών Ταχυτήτων
Δημοσιεύσεις: 2280
Εγγραφή: Παρ 21 Αύγ 2009, 13:23
Irc ψευδώνυμο: καστροπολεμίτης
Φύλο: Άνδρας
Τοποθεσία: Famagusta - ποιητάρης

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από PELTASTIS VARNAVAS » Δευ 02 Σεπ 2013, 13:23

ATTUNEMENT ONE MORE TIME...τηλεπαθεια? :rose: :giverose: :lovey0:
--------------

Τα δυο τουφέκια
του Ιωάννη Πολέμη

Εκεί που η μάχη γίνηκε σε δυο βουνά από κάτου,
περνάει διαβάτης σέρνοντας βαριά τα βήματά του.

Και βλέπει εκεί παράμερα ριγμένο ένα τουφέκι
ματωβαμένο κι’ έρημο και βλέπει και παρέκει
άλλο τουφέκι σε πυκνά χαμόκλαδα κρυμένο.
Το πρώτο σ’ όνειρα γλυκά κοιμάται αποσταγμένο

κι’ η σιδερένια κάνη του θαρρείς ακόμα καίει.
Θαρρείς πως μεσ’ τον ύπνο του μαύρο καπνό αποπνέει.
Το δεύτερο ανάμεσα στου βάτου τα κλωνάρια
κρύβει με πόνο και ντροπή την όψη τη καθάρια.

Σκύβει ο διαβάτης θληβερά και αναρωτά το πρώτο.
‘’ Τουφέκι εσύ που ξέρασες φλόγα, καπνό και κρότο
και δόξες ονειρεύτηκες από καιρούς και χρόνια,
ποιος σ’ άφησε και κοίτεσαι με τόση καταφρόνια;’’

Και το τουφέκι του απαντά:

« Διαβάτη σκύψε ακόμα,
προσκύνησε γονατιστός και φίλησε το χώμα
που κοίτωμαι παντέρημο σαν άταφο κουφάρι.
Στη μάχη εμένα μ’ έφερε πανώριο παλικάρι.

Κι’ είδα το μαύρο Θάνατο με τη ζωή να παίζει
και μες’ τα νέφη του καπνού στου Χάρου το τραπέζι.
Εμέθησα και βρόντησα και θέριεψα σαν δράκος
κι’ όπου λιθάρι πίσω του, κι’ όπου χαντάκι ή λάκκος,

επρόβαλα την όψη μου και μ’ έβλεπαν να λάμπω
και σφύριζα στο Θάνατο και σκόρπαγα στον κάμπο,
τούρκικα φέσια και κορμιά στο αίμα βουτηγμένα,
κανόνια βροντερόφωνα δεν μ’ έσκιαζαν εμένα!

Μα τη στιγμή που άρχισε η γη να σκοτεινιάζει,
ένιωσα του λεβέντη μου το χέρι να σπαράζει
κι’ είδα το αίμα γύρω του π’ αχνίζοντας εχύθη…
Αχ! Ένα βόλι τούρκικο τον βρήκε εκεί στα στήθη

και τον εξάπλωσε βαριά δίχως μιλιά να βγάλει,
θαρρώ πως βλέπω τη στιγμή, θαρρώ πως βλέπω πάλι,
τα μάτια που καθρέπτιζαν την ύστατη στιγμή του
κι’ εκείνο το ξερόχωμα που εδέχθη το κορμί του.

Εκείνον τον εθάψανε σαν άξιο παλικάρι
κι’ εμένα με παράτησαν σαν άταφο κουφάρι,
να κοίτωμαι παντέρημο επάνω στο χορτάρι.

Διαβάτη σκύψε ακόμα,
προσκύνησε γονατιστός και φίλησε το χώμα,
γιατί σε τέτοια λήψανα η Δόξα παραστέκει… »
… γυρνά ο διαβάτης και ρωτά το δεύτερο τουφέκι:

‘’ Πες μου τουφέκι που φοράς του βάτου το στεφάνι,
πόσους εχθρούς εσκότωσες και πως έχει πεθάνει,
το παλικάρι που σφικτά στα χέρια σ’ εκράτει;‘’

Kaι το τουφέκι του απαντά:
« Μη με ρωτάς διαβάτη,

κάλιο μην είχα γεννηθεί παρά που μ’ είχε φέρει,
άδικη μοίρα κι’ άπονη σ’ ενός δειλού το χέρι.
Μόλις μάχη αρχίνησε και γύρω βροντολόγα
κι’ έπεσε η πρώτη κανονιά κι’ άστραψε η πρώτη φλόγα,

κιτρίνισε και χλόμιασε κι’ αρχίνησε να τρέμει,
σαν φύλλο φθινοπωρινό που το κτυπούν οι ανέμοι.

Του κάκου περιμάζεψα τ’ ασήκωτό μου βάρος,
του κάκου βροντολόγησα για να του δώσω θάρρος.
Εκείνος στρέφεται με μιας, με ρίχνει στα χορτάρια
κι’ όλη τη φλόγα της καρδιάς τη ρίχνει στα ποδάρια.

Και φεύγει-φεύγει αγύριστος και τρέχει-τρέχει ακόμα.
ΚΑΤΑΡΑ ΝΑ ‘ΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΤΟΥ ΧΩΜΑ!!!
"Βόηθα, Παναγιά, τη σκέψη
να μην αγριέψει...
"


"Παντιγέρα μαύρη ρούσσα προδομένη μου γενιά
σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά"

"Θε μου πόσο παράξενοι
είν' οι δικοί μας τόποι
θλιμμένα τα τραγούδια μας
μα γελαστοί οι αθρώποι"




ΧΑΪΝΗΔΕΣ
Άβαταρ μέλους
Oneiro
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 498
Εγγραφή: Κυρ 13 Σεπ 2009, 04:48
Φύλο: Γυναίκα
Επικοινωνία:

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Oneiro » Τετ 04 Σεπ 2013, 00:15

PELTASTIS VARNAVAS έγραψε:ATTUNEMENT ONE MORE TIME...τηλεπαθεια? :rose: :giverose: :lovey0:
interactive multimedia :yeap: :giverose:


~*~

Με αφορμή την επέτειο από τον θάνατο του Μάνου Κατράκη
κι επειδή ήταν και θα είναι μία από τις μεγάλες μου αδυναμίες,
αφήνω ένα απόσπασμα από το Αξιον Εστί του Ο. Ελύτη σε
απαγγελία του Κατράκη μ’ αυτήν την υπέροχη φωνή του.

“Eξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;”

:rose:



ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΕΚΤΟ

ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ

Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση. Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

-Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.
-Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.
-Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.
-Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων.

Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Αλλά πριν, ιδού, θα γίνουν οι ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι. Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, και με καρφί θα χτενίσουνε το μαλλί τους, και με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους, για να δελεάσουν τα γύναια. Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν. Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς. Και θα αγαναχτήσει το κορμί της πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει. Και θα γίνει κατήγορος η πόρνη σοφών και μεγιστάνων, το σπέρμα που υπηρέτησε πιστά, σε μαρτυρία φέρνοντας. Και θα τινάξει πάνουθέ της την κατάρα, κατά την Ανατολή το χέρι τεντώνοντας και φωνάζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

-Βλέπω τα χρώματα του Υμηττού στη βάση την ιερή του Νέου Αστικού μας Κώδικα.
-Βλέπω τη μικρή Μυρτώ, την πόρνη από τη Σίκινο, στημένη πέτρινο άγαλμα στην πλατεία της Αγοράς με τις Κρήνες και τα ορθά Λεοντάρια.
-Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρωση των Ζευγαριών.
-Βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερεχθείο των Πουλιών.

Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Αλλά πριν, ιδού, θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης. Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια τους οι Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους. Όπου θα χορτασθούνε ο Χωροφύλακας και ο Στρατοδίκης. Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν αυτοί τον μιστό της ύβρης και του μαρτυρίου. Και μεγάλα πλοία θ' ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους, οι εξώστες να ράνουν με άνθη τον Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων. Και του λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ' ανοίγει στα μέτρα του, κράζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

-Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι της Αναστάσεως.
-Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία στην καθαρότητα των ουρανών.
-Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.
-Βλέπω τις κανονιοφόρους του Έρωτα

Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού, θα στενάξουν οι νέοι, και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Και θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση. Και θα 'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα. Και θα 'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας. Και θα 'ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια. Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της καταιγίδας από τ' ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια. Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν' αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!
Είμαι ένα 0νειρo που στις παρυφές των φιλοδοξιών του,
αναζητά τον χώρο εντός -όχι για να ονειρευτεί την ζωή-
αλλά για να τη ζήσει.
Άβαταρ μέλους
Odysseas A
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 134
Εγγραφή: Πέμ 04 Νοέμ 2010, 11:28
Φύλο: Άνδρας

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Odysseas A » Κυρ 08 Σεπ 2013, 20:54

ΜΕ ΕΣΕΝΑ

Κρατω τον δρομο σαν ποτηρι
Γεματο φως μαγευτικο
Γεματο λογια αναλαφρα
Αλλα και γελια ανευ λογου
Ο πι’ ομορφος της γης καρπος

Διαβατες πληρως ψαθινοι
Πουλια γαλαζιας απουσιας
Στενο κοριτσι και χλωμο
Το τρωνε παντα οι εγνοιες
Και παντα μπρος μου βγαινει να το

Μικρο κοριτσι που ’ν’ μικρο και αρχαιο
Μου δικαιωνει τα ονειρα μου
Ενδιδει και στους ποθους μου
Και μνημες αφυπνιζει παιδικες
Στο κυμα το χρυσό του δρομου.

PAUL ELUARD

:rose:
Seeker of the unveiled,
groper of the dark,
lover of the light,
yet still a creep.
Άβαταρ μέλους
BlueAngel
Σούπερ Ιδεογραφίτης
Σούπερ Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 1441
Εγγραφή: Σάβ 12 Μάιος 2012, 00:22
Φύλο: Γυναίκα
Έδωσε Likes: 18 φορές
Έλαβε Likes: 9 φορές

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από BlueAngel » Τετ 25 Σεπ 2013, 23:08

The Journey

One day you finally knew
what you had to do, and began,
though the voices around you
kept shouting
their bad advice--
though the whole house
began to tremble
and you felt the old tug
at your ankles.
"Mend my life!"
each voice cried.
But you didn't stop.
You knew what you had to do,
though the wind pried
with its stiff fingers
at the very foundations,
though their melancholy
was terrible.
It was already late
enough, and a wild night,
and the road full of fallen
branches and stones.
But little by little,
as you left their voices behind,
the stars began to burn
through the sheets of clouds,
and there was a new voice
which you slowly
recognized as your own,
that kept you company
as you strode deeper and deeper
into the world,
determined to do
the only thing you could do--
determined to save
the only life you could save.

Μary Oliver
...cause we all have wings but some of us don't know why...
Άβαταρ μέλους
Hlios
Επίτιμος
Επίτιμος
Δημοσιεύσεις: 10006
Εγγραφή: Παρ 08 Ιούλ 2011, 11:53
Φύλο: Άνδρας
Έδωσε Likes: 39 φορές
Έλαβε Likes: 63 φορές

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Hlios » Πέμ 26 Σεπ 2013, 02:06

:respect:
Άβαταρ μέλους
Oneiro
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 498
Εγγραφή: Κυρ 13 Σεπ 2009, 04:48
Φύλο: Γυναίκα
Επικοινωνία:

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Oneiro » Σάβ 28 Σεπ 2013, 15:09

"Πιστεύω, και δεν είναι η πρώτη φορά που το λέω, πως δεν έχει γραφτεί ή μάλλον δεν έχει εικονογραφηθεί με κάθε
εκφραστικόν μέσο η ιστορία της περιόδου 1946-1950 και λίγο μετά. Δεν πρόκειται μόνο για τα γεγονότα που κι αυτά
κηλιδώνονται, ωραιοποιούνται ή ξαναπλάθονται με τα σημερινά μέτρα - όσο το κλίμα, η ατμόσφαιρα, η καθημερινότητα
που είναι πράγματα "άπιαστα" και για τον πιο ευσυνείδητο, αλλά μεταγενέστερο μελετητή ή ιστορικό.

Πιστεύω πως η περίοδος του εμφύλιου στην Ελλάδα υπήρξε η πιο σκληρή, η πιο τραγική, η πιο άγρια, θα πρόσθετα και
πολλά άλλα επίθετα ακόμη, όπως ταπεινωτική ή ανέντιμη μέσα σ' όλη τη νεοελληνική ιστορία. Μ' όλη τη δραματικότητά
της η κατοχή ήταν και μια εποχή έξαρσης, ανάτασης, ελπίδας. Τα ανθρωπάκια έγιναν ξαφνικά Άνθρωποι, ο μικρός κι
ανώνυμος τεντώθηκε στα όρια του μεγαλείου. Στην περίοδο του εμφύλιου οι άνθρωποι εκβιάστηκαν να γίνουν
ανθρωπάκια, οι μεγάλοι να σκύψουν, να ταπεινωθούν, να τσακίσουν, να γίνουν ανώνυμος πολτός".


Μανόλης Αναγνωστάκης ~ Περιοδικό "Λέξη"
http://logotexniakatefthinsis.blogspot. ... st_20.html

Εικόνα

(η Μνήμη περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι ποιητής)
Είμαι ένα 0νειρo που στις παρυφές των φιλοδοξιών του,
αναζητά τον χώρο εντός -όχι για να ονειρευτεί την ζωή-
αλλά για να τη ζήσει.
Άβαταρ μέλους
Oneiro
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 498
Εγγραφή: Κυρ 13 Σεπ 2009, 04:48
Φύλο: Γυναίκα
Επικοινωνία:

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Oneiro » Κυρ 17 Νοέμ 2013, 01:41

κάποτε θα ζήσουμε
με μια θητεία στο στόμα
κάποτε αντί στεφάνου
θα περπατήσουμε τον φόβο μας

Διονύσης Μαρίνος

Εικόνα
Είμαι ένα 0νειρo που στις παρυφές των φιλοδοξιών του,
αναζητά τον χώρο εντός -όχι για να ονειρευτεί την ζωή-
αλλά για να τη ζήσει.
Άβαταρ μέλους
Odysseas A
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 134
Εγγραφή: Πέμ 04 Νοέμ 2010, 11:28
Φύλο: Άνδρας

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Odysseas A » Πέμ 13 Μαρ 2014, 21:20

Δὲ χάσαμε μόνο τὸν τιποτένιο μισθό μας
Μέσα στὴ μέθη τοῦ παιχνιδιοῦ σᾶς δώσαμε καὶ τὶς γυναῖκες μας
Τὰ πιὸ ἀκριβὰ ἐνθύμια ποὺ μέσα στὴν κάσα κρύβαμε
Στὸ τέλος τὸ ἴδιο τὸ σπίτι μας μὲ ὅλα τὰ ὑπάρχοντα.

Νύχτες ἀτέλειωτες παίζαμε, μακριὰ ἀπ᾿ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας
Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τὰ φύλλα τοῦ ἡμεροδείχτη
Δὲ βγάλαμε ποτὲ καλὸ χαρτί, χάναμε· χάναμε ὁλοένα
Πῶς θὰ φύγουμε τώρα; ποῦ θὰ πᾶμε; ποιὸς θὰ μᾶς δεχτεῖ;

Δῶστε μας πίσω τὰ χρόνια μας δῶστε μας πίσω τὰ χαρτιά μας
Κλέφτες!
Στὰ ψέματα παίζαμε!

μ.α.
Seeker of the unveiled,
groper of the dark,
lover of the light,
yet still a creep.
Άβαταρ μέλους
Odysseas A
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 134
Εγγραφή: Πέμ 04 Νοέμ 2010, 11:28
Φύλο: Άνδρας

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Odysseas A » Σάβ 15 Μαρ 2014, 02:07

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.

Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.


Μανωλης Αναγνωστάκης

Εικόνα
Seeker of the unveiled,
groper of the dark,
lover of the light,
yet still a creep.
Άβαταρ μέλους
Oneiro
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Καμμένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 498
Εγγραφή: Κυρ 13 Σεπ 2009, 04:48
Φύλο: Γυναίκα
Επικοινωνία:

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Oneiro » Δευ 31 Μαρ 2014, 13:15

Όταν στα έξι βήματα στήσανε το Μηδέν
η ευστοχία της σφαίρας μας κατακύρωσε στην ύπαρξη.
Στη δημοπρασία για την ευτυχία
κανείς δεν πρόσφερε
κάτι περισσότερο
από ένα χρηματοκιβώτιο πτωχευμένων ερώτων
κάτι λιγότερο
από ένα κλωνί έκπτωτου βασιλικού
κι ο θρόνος και το στέμμα στη βροχή να γυαλίζουνε τόσο
για να καθρεπτίζουν τις αλυσίδες τους οι αισθήσεις.

Στα τούνελ της ψυχής σκάβοντας προχωρούσαν
ενδοφλέβια ολοένα οι ποιητές - ξέπνοοι ριφιφήδες δακρύων -
κι όλες οι μπουκάλες οξυγόνου
για τους φιλάσθενους πνεύμονες της Σιωπής.


Παράφορα τσαλακώσαμε το αίμα μας
για να χωρέσει μες στις στενές μας φλέβες.

Μήτε να ουρλιάζουμε μήτε να κλαίμε -
το μαντίλι δεν αφαιρεί το πλαγκτόν που θ’ αφήσει
η αμφίβια ζωή κάτω απ’ τα μάτια μας.

Γιάννης Κυριαζής ~ Αμφίβια ζωή

http://3.bp.blogspot.com/-ZXHqGtnpR6Y/T ... Abarat.jpg
Είμαι ένα 0νειρo που στις παρυφές των φιλοδοξιών του,
αναζητά τον χώρο εντός -όχι για να ονειρευτεί την ζωή-
αλλά για να τη ζήσει.
Άβαταρ μέλους
Odysseas A
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Κολλημένος Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 134
Εγγραφή: Πέμ 04 Νοέμ 2010, 11:28
Φύλο: Άνδρας

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσίευση από Odysseas A » Τετ 02 Απρ 2014, 01:16

Η αρχιτεκτονική της λήθης οικοδομείται
πάνω στα θεμέλια της μνήμης.
Ένας λαός έτοιμος να απεκδυθεί τα ιμάτια του
να αλλάξει τη σάρκα του με τη σάρκα του νέου
του ολότελα διαφορετικού μέλλοντος
χωρίς να αφήσει κεντημένο στο δέρμα του
έστω ένα στίχο
να κρατήσει στο βλέμμα του
ένα θρυμματισμένο άγαλμα
και λίγη άμμο από τις ακτές της Ιστορίας του
μέσα στις μικρές του φούχτες.
Το φως που υμνήσαμε κρέμεται ανενεργό πάνω στα ηλεκτροφόρα
καλώδια,
οι θάλασσες που αγναντέψαμε, εμφιαλώνονται για τους τουρίστες,
ο ήλιος κόβεται σε νομίσματα
και η ελιά σφραγίζεται με πύρινο σταυρό.
Και εκείνες οι καταστροφές και οι αποδημίες
οι εμφύλιοι σπαραγμοί και οι θυσίες
διαβάζονται πια σαν ξόρκια
όχι σαν ιστορία
και προβάλλονται τρισδιάστατα σε σκοτεινές αίθουσες
το χρήμα να ξεπλένει το αίμα
το αίμα να ξεπλένει το χρήμα.
Κάποτε κάποτε φοράμε ψηλά τακούνια και κάνουμε θόρυβο
περπατώντας μέσα στα γήπεδα.
Μα με πέλματα βρώμικα και πόδια γεμάτα καντήλες
επιστρέφουμε πιο βραχύσωμοι σπίτι.
Άλλοτε πάλι ακούμε τα υπόγεια νερά των ποταμών
και φαντασιωνόμαστε αρχαίους περιπάτους και χαϊδέματα.
Μα τα δάκτυλα συνήθισαν να πληκτρολογούν τη μοναξιά τους
να καρφώνουν τα χάδια πάνω σε κουμπιά
και να ακομπανιάρουν ευνουχισμένα αισθήματα
φριχτά τραγουδισμένα από άφυλους αοιδούς.
Κι άλλοτε φτιασιδώνουμε την αρρώστιά μας
με αρχαϊκό γέλιο ή κλάμα
κάθε καλοκαίρι και άλλος επιδαύρειος θίασος
στο ίδιο έργο.
Είμαστε η λήθη που οικοδομείται
οι λίθοι που την οικοδομούν.
ο περιούσιος λαός ενός δολοφονημένου από την πίστη
θεού.
Οι γραμμές στα πρόσωπά μας άλλαξαν.
Οι αυλακιές στις παλάμες μας άλλαξαν.
Οι δρόμοι του αίματός μας άλλαξαν.
Οι λεωφόροι του μυαλού μας άλλαξαν.
Οι εθνικές οδοί μας άλλαξαν.
Δεν είναι πια τόπος.
Δεν είναι πια τόπος να ζεις.
Δεν είναι πια τόπος να ζεις εδώ.

Σπυρος Αραβανης http://logoskaitexni.blogspot.gr/2011_1 ... chive.html
Seeker of the unveiled,
groper of the dark,
lover of the light,
yet still a creep.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ποίηση-Λογοτεχνία”