Σελίδα 1 από 4

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Τρί 25 Ιαν 2011, 20:50
από Odysseas A
"Ολα γινονται εκτος απο αυτα που δεν γινονται" ειχε πει ενας φιλος καποτε
Για αυτα που δεν γινονται πια κι εγω θα ηθελα να ηταν αλλιως....
Φχαριστωσε ονειροαχτίδα :rose:

Και να που η σκληρη σιωπη μου μπηγεται μες στον παραμικρο ηχο που ξεμυτιζει.
Με βασανιζει που δεν μπορω να γαληνεψω τις δυσβατες πλαγιες μου
Εκει οπου μετεωρη φιλοξενια μπορεσα μοναχα να παρασχω,
Εγω, που τεινω πάντα κατακορυφα
Και τρεφομαι μοναχα με την ξηρασια του κυανου.
Κοιτω τα ελατα που γερνουν, ακινητοι προσκυνητες, προς την κοφτερη κορφη μου.
Πεδιαδες, λαγκαδια, βοσκοτοπια κι εσεις δαση, μη μου θυμωνετε για τα' αφ' υψηλου μου διασελα!
Διψω ακορεστα τη θαλασσα, την απεραντη πλαγιασμενη, την αεικινητη που τα συννεφα δοκιμασαν να μου αποκαλυψουν.
Αδιαλειπτως προς τα κει κατευοδωνω τις πιο ευαισθητες πηγες μου, τις πλεον ευζωες, τις ευχυμες!
Καμια τους δεν επεστρεψε ποτε κοντα μου.
Ακομη ελπιζω.

JULES SUPERVIELLE
Η επι ορους ομιλια

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Δευ 07 Φεβ 2011, 12:00
από Odysseas A
θελω
μια ζεστη κουβερτα
αντι γι'αυτο το ποιημα
που ξετυλιγεται με υποπτα κροσσια
σκαλωνοντας σε καθε αγκαθι, βρυση ή καρφι.

Ενα σοβαρο μονοχρωμο σκεπασμα
αδιαφανες
κι αδιαφορο στις αχτιδες της μνημης.

Μυρτω Αναγνωστοπουλου

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Τετ 02 Μαρ 2011, 20:15
από Odysseas A
Σκεπαστηκα με εφτα πεπλα
για να με ξεσκεπασεις
εφτα φορες

Μυρωθηκα μ’ εφτα μυρα
για να με μυρισεις
εφτα φορες

Σου ειπα εφτα ψεματα
για να με αφανισεις
εφτα φορες

Evan Goll


Εικόνα

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Πέμ 03 Μαρ 2011, 00:10
από Oneiro
Χωρίς να είμαστε τίποτ' άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ' απ' τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ' έναν κόσμο φτερών και κραυγών.

Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ' τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.

Πέρα απ' τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ' το χάος θα 'ρχόταν η μακαριότητα.

Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ' αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.


Χωρίς να είμαστε τίποτ' άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ' απ' τα δέντρα..

Dylan Thomas


Εικόνα

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Σάβ 05 Μαρ 2011, 13:34
από Odysseas A
Μονα Λαρα
- Μα τ'ονειρο, ονειρο 'ναι. Θα περασει
ετσι οπως ηρθε. Κι οταν ξημερωσει,
τοτε, το σπιτι φεγγει, κι αλλην οψη
παιρνουνε τα ονειρα όλα....

Λευκη Πριγκιπισσα
- Αιωνια, ωστοσο,
ειναι με μας συνυφασμενα. Σκεψου:
ποια ζωη ζηθηκε πιοτερον απ'οσο
οι εικονες των ονειρων σου; Και τι'ναι
πιο δικο σου; Κοιμασαι μονη. Οι πορτες
ειναι μανταλωμενες. Δε μπορει
τιποτα να συμβει. Μα ανταυγασμενος
απο σε, κρεμεται μεσα σου ενας κοσμος
ξενος.

σιωπων κι ονειρων :rose:

Εικόνα

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Παρ 11 Μαρ 2011, 20:20
από Odysseas A
Αρμυρας ζωη
Μα ψαρια δε βλεπω
Τι να' χει συμβει;

Κοχυλια νεκρα
Παφλασμος των κυματων
Η ωρα μηδεν.

Γιαπωνεζικο Χαικου

Εικόνα

Οταν η φυση κραυγαζει, οι ανθρωποι βουβαινονται.

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Δευ 21 Μαρ 2011, 08:48
από PELTASTIS VARNAVAS
ετη πολλα σημερα στη στηλη της ποιησης!!!! :xara:


Στον μεγάλο Έλληνα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη αφιερώνει φέτος το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης (21 Μαρτίου), με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη γέννησή του, προγραμματίζοντας τις εξής εκδηλώσεις:

http://akamas.wordpress.com/2011/03/18/ ... F%85-2011/

Στον Νίκο Γκάτσο είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Εποχές και συγγραφείς». Ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε το 1911 στην Ασέα Αρκαδίας. Αν και είναι γνωστός σαν ποιητής, το πρώτο κείμενό του «Ενας ασήμαντος άνθρωπος» ήταν πεζό. Κατόπιν εμφανίστηκε με παραδοσιακά ποιήματα το 1931 και 1932 στη «Νέα Εστία» και το 1933 στο περιοδικό «Ρυθμός». Τα ίδια χρόνια δημοσίευσε κριτικά σημειώματα για την Μυρτιώτισσα στο «Ρυθμό» και τον Κωστή Μπαστιά στις «Μακεδονικές Ημέρες». Υπήρξε από τους πρωτεργάτες του πρωτοποριακού περιοδικού «Νέα Γράμματα», μαζί με τον Γιώργο Κατσίμπαλη και τον Οδυσσέα Ελύτη. Υστερα από σιωπή λίγων χρόνων, εξέδωσε το 1943 το ποίημα «Αμοργός» που δημιούργησε μεγάλη αίσθηση στους λογοτεχνικούς κύκλους. Εκτοτε δε δημοσίευσε παρά τρία μόνο ποιήματα με τίτλους «Ελεγείο», «Ο Ιππότης και ο θάνατος» και «Τραγούδι του παλιού καιρού» αφιερωμένο στον Γιώργο Σεφέρη. ...............

http://dytikosanemos.blogspot.com/2011/ ... _3088.html

αμοργος, γκατσος, αρκας, κυψελιωτης.... :worship: τι να πω αλλο?
κυψελη η μεκκα των συγχρονων ποιητων...κικη δημουλα....γκατσος...ελυτης...
κυψελη η ποιηση της καθημερινοτητας
σε πεισμα των τρομολαγνικων ΜΜΕ... :freak:

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Δευ 21 Μαρ 2011, 09:59
από KAL EL
Γιά να δώ τί θα οργανώσει το κέντρο μεταφραστών και λογοτεχνών στην παλιά πόλη... :wink:
Πάντως ο Ρένος Αποστολίδης είναι της άποψης ότι η μελοποίηση των ποιημάτων, μειώνει την αξία τους .
Ναι μεν μέσω του τραγουδιού πλησιάζει τον πολύ κόσμο, αλλά....

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Τρί 22 Μαρ 2011, 02:03
από ION 4ever
PELTASTIS VARNAVAS έγραψε:ετη πολλα σημερα στη στηλη της ποιησης!!!! :xara:
Στον μεγάλο Έλληνα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη αφιερώνει φέτος το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης (21 Μαρτίου), με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη γέννησή του, προγραμματίζοντας τις εξής εκδηλώσεις:
http://akamas.wordpress.com/2011/03/18/ ... F%85-2011/
Χαίρομαι πολύ για αυτό.
Ο Ελύτης είναι το κόλλημα μου των τελευταίων ετών.
Δεν εννοώ να το ξεπεράσω και δεν θέλω κιόλας.
Με επαναφέρει στο κέντρο μου και μάλιστα το Ελληνικό-Ελληνικότατο μου κέντρο.
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !
http://www.didefth.gr/monogrammaOElyths.htm

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Τρί 22 Μαρ 2011, 18:18
από Odysseas A
Αξιον Εστι – Αναγνωσμα Τριτο – Η Μεγαλη Εξοδος

Τις ημερες εκεινες εκαναν συναξη μυστικη τα παιδια και λαβανε την αποφαση, επειδη τα κακα μαντατα πληθαιναν στην πρωτευουσα, να βγουν εξω σε δρομους και σε πλατειες, με το μονο πραγμα που τους ειχε απομεινει: μια παλαμη τοπο κατω απο τα’ανοιχτο πουκαμισο, με τις μαυρες τριχες και το σταυρουδακι του ηλιου. Οπου ειχε το κρατος κι εξουσια η Ανοιξη.

Και επειδη σιμωνε η μερα που το Γενος ειχε συνηθειο να γιορταζει τον άλλο Σηκωμο, τη μερα παλι εκεινη ορισανε για την Εξοδο. Και νωρις εβγηκανε καταμπροστα στον ηλιο, με πανου ως κατου απλωμενη την αφοβια σαν σημαια, οι νεοι με τα πρησμενα ποδια που τους ελεγαν αλητες. Και ακολουθουσαν αντρες πολλοι, και γυναικες, και λαβωμενοι με τον επιδεσμο και τα δεκανικια. Οπου εβλεπες αξαφνα στην οψη τους τοσες χαρακιες, που’λεγες ειχανε περασει μερες πολλες μεσα σε λιγην ωρα.

Τετοιας λογης αποκοτιες, ωστοσο μαθαινοντες οι Αλλοι, σφοδρα ταραχθηκαν. Και φορες τρεις με το ματι αναμετρωντας το εχει τους, λαβανε την αποφαση να βγουν εξω σε δρομους και σε πλατειες, με το μονο πραγμα που τους ειχε απομεινει: μια πηχη φωτια κατω απ’τα σιδερα, με τις μαυρες καννες και τα δοντια του ηλιου. Οπου μητε κλωνος, μητε ανθος, δακρυο ποτε δεν εβγαλαν. Και χτυπουσανε οπου να’ναι, σφαλωντας τα βλεφαρα με απογνωση. Και η Ανοιξη ολοενα τους κυριευε. Σαν να μην ητανε άλλος δρομος πανω σ’ολακερη τη γη για να περασει η Ανοιξη παρα μοναχα αυτος, και να τον ειχαν παρει αμιλητοι, κοιταζοντας πολύ μακρια, περ’απ’την ακρη της απελπισιας, τη Γαληνη που εμελλαν να γινουν, οι νεοι με τα πρησμενα ποδια που τους ελεγαν αλητες, και οι αντρες, και οι γυναικες, και οι λαβωμενοι με τον επιδεσμο και τα δεκανικια.

Και περασανε μερες πολλες μεσα σε λιγην ωρα. Και θερισανε πληθος τα θηρια, και αλλους εμαζωξαν. Και την αλλη μερα εστησανε στον τοιχο τριαντα.

ζ’

Αυτος αυτος ο κοσμος
Των ηλιων και του κονιορτου
Ο υφαντης των αστερισμων
Στη χαση του θυμητικου
Αυτος ο ιδιος κοσμος
Κυμβαλο κυμβαλο

Αυτος αυτος ο κοσμος
Ο σκυλευοντας την ηδονη
Ο πανω απ’τους Κατακλυσμους
Ο γαμψος, ο κυφος
Τις νυχτες με τη συριγγα
Στα σκυρα των πολιτειων
Αυτος ο πλατυκεφαλος
Ο εκουσιος
Ο υιος Αγγειθ

Αυτος αυτος ο κοσμος
Της αμπωτης και του οργασμου
Ο ευρετης των ζωδιακων
Στην ακρη της εκλειπτικης
Αυτος ο ιδιος κοσμος
Βουκινο βουκινο

Ο ιδιος κοσμος είναι
Της τυρβης και του αποδειπνου
Ο ασημωτης των βρυων
Στο εβγα των ονειρων
Αυτος ο κοσμος είναι
Και ματαιο γελιο μακρινο!

Ο ιδιος κοσμος είναι
Ο βιαζοντας τις κρηνες
Ο κατω απ’τους Τυφωνες
Ο δασυς, ο πυρρος
Τις μερες με τη φορμιγγα
Στους αρτεμωνες των αγρων
Αυτος ο μακρυκεφαλος
Ο ακουσιος
Και ο Σολομων.

Ο ιδιος κοσμος είναι
Των τυψεων και της νεφωσης
Ο τολμητιας των θολων
Κι οσο που φτανει η Χτισις
Αυτος ο κοσμος είναι
Και ματαιο νεφος μακρινο!


Εικόνα

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Κυρ 03 Απρ 2011, 23:27
από Oneiro
Πρώτος ήταν ο πρώτος πόνος.
Ύστερα, ο πόνος της ανάμνησής του.
Και της άλλης ανάμνησης ο πόνος... Ακολουθία απείρων θανάτων!
- Χρόνε Θεέ μου! ρίξε λήθη για να αλλάξω. Να γίνω ανάπηρος, να μη θυμάμαι.
Δεν ξέρω αν ήτανε η προσευχή, η κούραση, ή του μεγάλου μεσημεριού η σιωπή.
Έσκασε, έξω μου, το τελευταίο κύμα. Κι ήρθε μια σκέψη, ως ξύπνημα λυτρωτικό από τον εφιάλτη του ονείρου:
- Δεν ήτανε αυτή η ζωή, αλλά η μία εκδοχή της.
Κι ως να σκηνοθετούσα ξανά, από την αρχή, είδα τον ίσκιο μου ελεύθερο.
Και την εικοστή πρώτη Άνοιξη να με πλησιάζει χαμογελώντας. Κι όσο πλησίαζε, το χαμόγελο σκέπαζε τη μορφή.
Κι ήταν σαν να 'χε γεννηθεί ξανά ο έρωτας σε άλλο σώμα.
- Θέλω να εξομολογηθώ! φώναξα, για όσα θα πράξω...
Και τότε, έστειλε ο χρόνος λήθη του μέλλοντος. Κι άρχισε, πάλι, το ταξίδι.
Απ' την αρχή του πάλι... Κι ως ένιωσα χέρι αόρατο στα ίδια ίχνη να με οδηγεί, είδα πως ξύπνησα απ' άλλον εφιάλτη.
Και γύρισε ο πόνος, ξανά. Και η ανάμνηση του.

Β. Φίλος


Εικόνα

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Παρ 06 Μάιος 2011, 18:22
από Odysseas A
Ερχομαστε απο μια σκοτεινη αβυσσο. Καταληγουμε σε μια σκοτεινη αβυσσο. Το μεταξυ φωτεινο διαστημα το λεμε Ζωη. Ευτυς ως γεννηθουμε, αρχιζει κι η επιστροφη. Ταυτοχρονα με το ξεκινημα κι ο γυρισμος. Καθε στιγμη πεθαινουμε. Γι’αυτο πολλοι διαλαλησαν: Σκοπος της ζωης είναι ο θανατος.

Μα κι ευτυς ως γεννηθουμε, αρχιζει κι η προσπαθεια να δημιουργησουμε, να συνθεσουμε, να καμουμε την υλη ζωη. Καθε στιγμη γεννιουμαστε. Γι’αυτο πολλοι διαλαλησαν: Σκοπος της εφημερης ζωης ειναι η αθανασια.

Στα προσκαιρα ζωντανα σωματα τα δυο τουτα ρεματα παλευουν:
α) ο ανηφορος, προς τη συνθεση, προς τη ζωη, προς την αθανασια.
β) ο κατηφορος, προς την αποσυνθεση, προς την υλη, προς το θανατο.

Και τα δυο ρεματα πηγαζουν απο τα εγκατα της αρχεγονης ουσιας. Στην αρχη η ζωη ξαφνιαζει, σαν παρανομη φαινεται, σαν παρα φυση, σαν εφημερη αντιδραση στις σκοτεινες αιωνιες πηγες, μα βαθυτερα νιωθουμε: η Ζωη ειναι κι αυτη αναρχη, ακαταλυτη φορα του Συμπαντου.

Αλλιως, πουθε η περανθρωπινη δυναμη που μας σφεντονιζει απο το αγεννητο στο γεννητο και μας γκαρδιωνει φυτα, ζωα, ανθρωπους, στον αγωνα; Και τα δυο αντιδρομα ρεματα ειναι αγια. Χρεος μας λοιπον να συλλαβουμε τ’ οραμα που χωραει κι εναρμονιζει τις δυο τεραστιες τουτες αναρχες, ακαταλυτες Ορμες και με τ’ οραμα τουτο να ρυθμισουμε το στοχασμο μας και την πραξη.
.
.
.
Πιστευω στην καρδια του ανθρωπου, το χωματενιο αλωνι, οπου μερα και νυχτα παλευει ο Ακριτας με το θανατο.

Ασκητικη
Ν. Καζαντζακης

Εικόνα

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Πέμ 07 Ιούλ 2011, 13:13
από Odysseas A
Ριζα => η αρχη παντος πραγματος, η βασις το θεμελιον
Ριζιτικο => αρχεγονη θεια γνωση του παντος με ρυθμο και αρμονια


'Χαρακια μη δακρυζετε
δεντρι να μη λυπαστε
και ουτε να κλαψετε βουνα....

στη βρυση του Βαρσαμου
πως εφυγε ο λεβεντονιος
και χυθηκε σα τ'αστρο....

δεν εφυγε μα εγινηκε
ανεμος κι αγκαλιαζει
χαρακια δεντρι και πουλια....'

Εικόνα

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Τρί 02 Αύγ 2011, 19:34
από Odysseas A
Λοιπον, ο ποιητης δεν σου ζηταει
τιποτα πια. Μετα απο σαραντα χρονια
ειναι ακομα ενα λεπτο παιδι, σχεδον
αορατο μεσα στο χρονο. Δεν ενδιαφερεται
να ραγισει καθρεφτες.

Αφηνει μεσα στα ρυακια μια ζωη
απο μωσαϊκα (αν θελεις πες τα
αρραγη θραυσματα) να κυλησει
μεχρι τα κυματα, ζητωντας μιαν
Ανασταση εστω και γυμνη, σαν
δελεαρ για μια Παρασκευη που
ισως ελθει σαν το ραμφος του Κυκνου.

Ο ερωτας μαζι σου εμεινε εκει,
στον αστερισμο της Ουρανιας, στο
αϋλο ονομα της αλλης Αφροδιτης,
ενα βουβο σεντονι διχως ονειρα
που κοιταζε την Ανατολη.

Θα ’θελα να σου πω πως τοτε
σ’ αγαπουσα κι οταν ακομα
φυλλορροουσα σε μια κλινη,
σαν ραγισμενο τριανταφυλλο
μπροστα σε αορατες γριλιες.

-Τ ω ρ α ...;

Γιατι με ρωτας; Δεν ξερω.
Παραδοθηκα στο χρησμο του
μελλοντος με μια μεθη που
με κερασε λαθραιες ανασες.
Οι παπαρουνες μου δεν ηταν παντα κοκκινες....

Γιωργος Τσακιρακης
Το ραμφος του Κυκνου

Εικόνα

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Τρί 30 Αύγ 2011, 13:23
από Odysseas A
Καπου κρατα απο την γενια της αληθειας και ο μυθος. Τουλαχιστον, εαν το ονειρο κοντοστεκει, εστω και για λιγο, απο ολους. Μηπως εγω δεν ονειρευτηκα; Και λοιπον;
Χαθηκαν ολα. Λες και οφειλα να ξεπληρωσω εγκληματα. Καλως. Αλλα ποια ;
Πειτε μου λοιπον! Μιληστε εσεις που το πιστευετε πως και τα τερατα δακρυζουν.
Σεις, που φωναζετε πως, δεν ελπιζουνε οι ετοιμοθανατοι. Εμπρος λοιπον! Ξεπεσμος ,ναι. Αλλα γιατι!
Παυω να μιλω. Δεν ξερω πια να μιλω. Και απο δειλια, δεν προκειται να πιστεψω σε τιποτα.
Οι παρακλησεις, ας μεινουνε στους ζητιανους.
Εδω, ο,τι ητανε να πω για την κολαση,
Τελειωνει.
Και ητανε κολαση!
Ιδια εκεινη που οι πυλες της ανοιχτηκαν
Απ΄ τον Υιο Του Ανθρωπου.
Ο τοπος ειναι ιδια ερημος με τοτε. Και τ' αστερι, το αστρο της φατνης. Τα ματια μου κλεiνουνε. Μαλλον αδιαφορω και για τους βασιλεις της ζωης και τους μαγους και την καρδια, την ψυχη και το πνευμα.
Μα, ποτε θα παμε περα απο τα βουνα, πισω απ' τα κυματα, να χαιρετισουμε τον νεο σκοπο μας, τη νεα σοφια, την καταργηση των δαιμονων, την πτωση των τυραννων, το τελος της δεισιδαιμονιας; Πρωτοι!
Πρωτοι που καταλαβαμε, τι μπορουν να σημαινουν τα Χριστουγεννα…
Το ασμα των ουρανων, ο δρομος των λαων.
Δουλοι, ας παψουμε τη βλασφημια.

Arthur Rimbaud
Πρωϊνο

Εικόνα

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Δευ 16 Ιαν 2012, 11:20
από Odysseas A
Αργοπεθαινει οποιος γινεται σκλαβος της συνηθειας, επαναλαμβανοντας καθε μερα τις ιδιες διαδρομες, οποιος δεν αλλαζει περπατησια,
οποιος δεν διακινδυνευει και δεν αλλαζει χρωμα στα ρουχα του, οποιος δεν μιλει σε οποιον δεν γνωριζει.
Αργοπεθαινει οποιος αποφευγει ενα παθος, οποιος προτιμα το μαυρο για το ασπρο και τα διαλυτικα σημεια στο " ι " αντι ενος συνολου συγκινησεων που κανουν να λαμπουν τα ματια ,
που μετατρεπουν ενα χασμουργητο σε ενα χαμογελο, που κανουν την καρδια να κτυπα στο λαθος και στα συναισθηματα.
Αργοπεθαινει οποιος δεν αναποδογυριζει το τραπεζι, οποιος δεν ειναι ευτυχισμενος στη δουλεια του,
οποιος δεν διακινδυνευει τη βεβαιοτητα για την αβεβαιοτητα για να κυνηγησει ενα ονειρο, οποιος δεν επιτρεπει στον εαυτο του τουλαχιστον μια φορα στη ζωη
του να αποφυγει τις εχεφρονες συμβουλες.
Αργοπεθαινει οποιος δεν ταξιδευει, οποιος δεν διαβαζει, οποιος δεν ακουει μουσικη, οποιος δεν βρισκει σαγηνη στον εαυτο του.
Αργοπεθαινει οποιος καταστρεφει τον ερωτα του, οποιος δεν επιτρεπει να τον βοηθησουν,
οποιος περναει τις μερες του παραπονουμενος για τη τυχη του ή για την ασταματητη βροχη.
Αργοπεθαινει οποιος εγκαταλειπει μια ιδεα του πριν την αρχισει, οποιος δεν ρωτα για πραγματα που δεν γνωριζει.
Αποφευγουμε τον θανατο σε μικρες δοσεις, οταν θυμομαστε παντοτε οτι για να εισαι ζωντανος
χρειαζεται μια προσπαθεια πολυ μεγαλυτερη απο το απλο γεγονος της αναπνοης.
Μονο η ενθερμη υπομονη θα οδηγησει στην επιτευξη μιας λαμπρης ευτυχιας.

Παμπλο Νερουντα

Εικόνα

//....μονο μην αργοπεθαινεις.... κι ας μοιαζουν ολα εμετικα....//

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Παρ 27 Ιαν 2012, 01:20
από Oneiro
Κλέβω μνήμες και ξεκινώ να γράφω..

Θυμάμαι πως λίγο πριν έρθω στον πλανήτη σας,
έκλεψα το εισιτήριό μου για εδώ..
Από έναν τύπο το πήρα, την ώρα που χάζευε τη ΓΗ.
Νομίζω ότι τον έχετε βαφτίσει Θεό!

Καθώς γεννιόμουν, έκλεψα από την μητέρα μερικά φωνήεντα.
Λίγα λεπτά αργότερα απ' τον γιατρό ένα δάκρυ
και αμέσως μετά, απ' τη ζωή μιαν άκρη..
Στο νηπιαγωγείο έκλεβα κιμωλίες,
να τις τρώω πρωινό, κι αυτές γράψανε μέσα μου!
Όλα τα χρώματα έτρωγα, εκτός απ' το λευκό.
Το λευκό, ο πατέρας έκανε 3 δουλείες για να μας το φέρνει σπίτι.

Στο γυμνάσιο έριχνα κλεφτές ματιές στη Μαρία.
Της έκλεβα τις γόμες μήπως και καταφέρω να σβήσω ό, τι ένιωθα.
Στο λύκειο έκλεψα την Ελευθερία μου..
Τους είπα πως αυτά που ξέρετε, δεν τα νιώθετε, και αυτά που νιώθετε,
σας φωνάζουν ότι είναι ήδη νεκρά!
Τότε αυτοί, μου έκλεψαν το χαμόγελο και με απέλυσαν από μαθητή.
Και έτσι είπα να γίνω δάσκαλος..

Μαθαίνω στους ανθρώπους να κλέβουν.
Να κλέβουν στιγμές γαλήνης και να τρέχουν ξυπόλυτοι,
να γλιτώσουν απ' τους κυνηγούς με τις γραβάτες..
Μαθαίνω στους ανθρώπους να κλέβουν.
Να κλέβουν σπιρτόκουτα και να κάνουν εκεί μέσα,
την κηδεία της μη έκφρασης τους..
Μαθαίνω στους ανθρώπους να κλέβουν.
Να κλέβουν λίγη αξιοπρέπεια από κανένα χειμωνιάτικο καρναβάλι..
Μαθαίνω στους ανθρώπους να κλέβουν.
Να κλέβουν το πρόσωπο τους από εκεί που το πουλήσανε μισοτιμής,
για να αγοράσουν χίλιες μάσκες..

Μαθαίνω στους ανθρώπους να κλέβουν.
Αλλά εσύ δεν είσαι άνθρωπος. Αλλά ούτε κι εγώ.
Μα σου έκλεψα την καρδιά..

Βαγγέλης Ευαγγελίου


Εικόνα

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Πέμ 23 Φεβ 2012, 00:11
από Oneiro
"Φάλτσο η πορεία" φίλε, τελικά.
Κι ούτε που προλάβαμε ν'ανοιχτούμε στους μεγάλους ωκεανούς.
Τίποτα δεν ανακαλύψαμε σπουδαίο σ'αυτό το ταξίδι.
Η αίσθηση μονάχα πως τα λιμάνια ήταν μακριά.
Η βεβαιότητα μονάχα πως τα δελφίνια χόρευαν για μας.
"Φάλτσο η πορεία"! Κανείς δεν αμβιβάλλει πια.

Όμως... Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά, όταν ο ήλιος
σκορπιέται και χαραμίζεται στα κύματα, όταν ο Θεός
χωράει σ' ένα μικρό ροδί συνεφάκι, που εμείς, καθισμένοι
στην κουβέρτα, παίρνουμε την κιθάρα μας και τραγουδάμε.

Αλκυ0νη

Εικόνα

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Τετ 25 Απρ 2012, 18:36
από Odysseas A
Μοῦ πλήγιασαν τὰ γόνατα στὰ μάρμαρά σου,
ὢ τῆς ἀθώρητης θεᾶς ξεχωρισμένε
ναὲ καὶ καταμόναχε, τῆς θεᾶς ποὺ δείχνει
ἀπὸ τοῦ εἶναι της τὴν ἄβυσσο μονάχα
ἓν᾿ ἄγαλμα, καὶ κεῖνο ἀνθρωποκαμωμένο,
μ᾿ ἕνα πέπλο πυκνὸ καὶ κεῖνο σκεπασμένο.
Καὶ θαρρῶ πὼς ξανοίγω μέσ᾿ ἀπὸ τοὺς στύλους
καὶ μέσ᾿ ἀπὸ τοὺς θησαυροὺς καὶ τοὺς βωμούς σου
τὸν Ἴωνα, τὸν δελφικὸ ἱερέα
ν᾿ ἀλλάζη τὸ λευκὸ λειτουργικὸ χιτώνα
μὲ τὸ ραβδὶ τὸ ροζωτὸ τοῦ στρατοκόπου.
Ἐγὼ δὲν εἶμαι λειτουργός, τοῦ μυστηρίου
τὸ φοβερὸ κλειδὶ δὲν ἔπιασα, κι ἀκόμα
δὲν ἄγγιξα, δειλὰ ἢ ἀπότολμα, τὴν πύλη
ποὺ φέρνει στῆς ζωῆς τ᾿ ἀγνώριστα Ἐλευσίνια.
Ἁμαρτωλὸς κ᾿ ἐγώ, ναέ, στὰ πλήθη μέσα
τ᾿ ἁμαρτωλὰ ποὺ προσκυνᾶν ἐσέ, μὰ τώρα
μοῦ πλήγιασαν τὰ γόνατα στὰ μάρμαρά σου,
κ᾿ αἰσθάνομαι ἕνα πάγωμα νύχτας ἢ τάφου
ἀγάλια ἀγάλια ἀπάνω μου νὰ σκαρφαλώνη
καὶ νὰ τινάξω πολεμῶ τὸ μολυντήρι
τὸ κρύο ἀπὸ τὰ πάνω μου, καὶ λαχταρώντας
ἔξω σέρνω τὰ γόνατα τὰ πληγιασμένα,
ἔξω ἀπ᾿ τοὺς σωριασμένους πάγους θησαυρούς σου,
κι ἀπὸ τοὺς στύλους σου, ἀπ᾿ τὰ δάση ποὺ μὲ πνίγουν,
στὸ φῶς τοῦ ἥλιου καὶ στὸ φέγγος τῆς σελήνης.
Πάει τὸ λιβάνι πιὰ τῆς προσευχῆς, καὶ πάει
τ᾿ ὁλόχρυσο μαχαίρι τῆς θυσίας, καὶ πᾶνε
κ᾿ οἱ μεγαλόφωνοι χοροὶ καὶ λευκοφόροι
τῶν ὕμνων γύρω στοὺς βωμοὺς τοὺς φλογισμένους
καὶ παρατώντας σε, ὦ ναέ, ξαναγυρίζω
στῶν καιρῶν τὸ καλύβι τῶν πρωτανθισμένων.

Ο Ναος - Κωστης Παλαμας

Εικόνα

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Τετ 16 Μάιος 2012, 01:17
από Oneiro
...

- Από αγάπη στο αδέκαστο κενό, από αλλοφροσύνη, για ένα ξέφωτο θα περιπολούμε.

- Για όνομα του θεού, ησυχία- η ησυχία είναι απαραίτητη για να συμβούν ανήσυχα πράγματα.

- Βρεθήκαμε σ’ ένα διάλειμμα του κόσμου ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Θα σωθούμε από μια γλυκύτητα, στεφανωμένη με αγκάθια.

- Αν υπήρξαμε, είναι μόνο από τη νοσταλγία για κάτι που δεν υπήρξε ποτέ.

...


(Φανταστικός διάλογος δύο υπέροχων ποιητών
από τον ευρηματικό Αστροφυτευτή :rose:
https://astrofuteutis.wordpress.com/2012/03/
με τη ζωγραφική του Δημήτρη Σαββίδη)

Εικόνα

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Πέμ 17 Μάιος 2012, 09:37
από Odysseas A
Υγρα τα σκαλοπατια του πολεμου
Φωτιες απ' τα παραθυρα αντηχουν
Κι οι μανες τωρα ψαχνουν για κρυψωνες
Κρυμμενα μονοπατια του ουρανου

Η χωρα μου βυθιζεται στο ψεμα
Σε ηδονες που σταζουνε χολη
Και βρισκουν καταφυγιο οι αλητες
Σε χωμα που μυριζει σαν πληγη

Φυσαει στα σταυροδρομια του κοσμου
Στα σαπισμενα δοντια ενος φρουρου
Φυσαει στα δεκανικια του σακατη
Που ακουμπησε στον ωμο ενός παιδιου

Γυναικα να μην κλαψεις για το γιο σου
Το οπλο του στα χερια σου κερι
Χιλιαδες χνωτα λιωνουν σε εκκλησιες
Που γεμισαν με λασπη και ντροπη

Φυσαει στα σταυροδρομια του κοσμου
Στα σαπισμενα δοντια ενος φρουρου
Φυσαει στα δεκανικια του σακατη
Που ακουμπησε στον ωμο ενος παιδιου

Τασος Λειβαδιτης - ΟΝΑΡ

http://www.youtube.com/watch?v=dKzCE251Gq0

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Τρί 29 Μάιος 2012, 18:38
από Odysseas A
Ο τελευταιος χρονος ειν' αυτος. Ο τελευταιος των Γραικων
αυτοκρατορων ειν' αυτος. Κι' αλλοιμονον
τι θλιβερα που ομιλουν πλησιον του.
Εν τη απογνωσει του, εν τη οδυνη
ο Κυρ Θεοφιλος Παλαιολογος
λεγει «Θελω θανειν μαλλον ή ζην».

Α Κυρ Θεοφιλε Παλαιολογο
ποσον καϋμο του γενους μας, και ποση εξαντλησι
(ποσην απηυδησιν απο αδικιες και κατατρεγμο)
οι τραγικες σου πεντε λέξεις περιειχαν.
Παρθεν
Αυτες τες μερες διαβαζα δημοτικα τραγουδια,
για τ' αθλα των κλεφτων και τους πολεμους,
πραγματα συμπαθητικα· δικά μας, Γραικικα.

Διαβαζα και τα πενθιμα για τον χαμο της Πολης
«Πηραν την Πολη, πηραν την· πηραν την Σαλονικη».
Και την Φωνη που εκει που οι δυο εψελναν,
«ζερβα ο βασιληας, δεξια ο πατριαρχης»,
ακουσθηκε κ' ειπε να παψουν πια
«παψτε παπαδες τα χαρτια και κλειστε τα βαγγελια»
πηραν την Πολη, πηραν την· πηραν την Σαλονικη.

Ομως απ' τ' αλλα πιο πολυ με αγγιξε το ασμα
το Τραπεζουντιον με την παραξενη του γλωσσα
και με την λυπη των Γραικων των μακρυνων εκεινων
που ισως ολο πιστευαν που θα σωθουμε ακομη.

Μα αλοιμονον μοιραιον πουλι «απαι την Πολην ερται»
με στο «φτερουλιν αθε χαρτιν περιγραμμενον
κι ουδε στην αμπελον κονευ' μηδε στο περιβολι
επηγεν και εκονεψεν στου κυπαρισ' την ριζαν».
Οι αρχιερεις δεν δυνανται (ή δεν θελουν) να διαβασουν
«Χερας υιος Γιανικας εν» αυτος το παιρνει το χαρτι,
και το διαβαζει κι ολοφυρεται.
«Σιτ' αναγνωθ' σιτ' ανακλαιγ' σιτ' ανακρουγ' την καρδιαν.
Ν' αοιλλη εμας να βαϊ εμας η Ρωμανια παρθεν».


Κ. Καβαφης - Θεοφιλος Παλαιολογος

Εικόνα

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Κυρ 24 Ιουν 2012, 18:13
από Mollisia
"Η εξέγερση"

Ο ρόλος μου σ αυτήν την τρομερή υπόθεση, που τόση σύγχυση
έμμελε να προκαλέσει, ήταν να σηκώσω τον μεγάλο καθρέφτη-
μυστήριο, τί μπορεί να χρησιμέψει ένας καθρέφτης σε τέτοιες στιγμές-
ύστερα κάποιος θα έδινε το σύνθημα και θ' άρχιζε η εξέγερση, αλλά
ποιός θά δινε το σύνθημα; άλλοι έλεγαν ο φύλακας του πάρκου,
άλλοι ο αντικρινός φαρμακοποιός κι άλλοι αυτός ο άγνωστος που
περνούσε τ' απογεύματα με το μάυρο καπέλο, αλλά τί σημασία έχει το
ποιός, άλλοι κάνουν τις εξεγέρσεις κι ας μην τους θυμάται η Ιστορία-
αλλά και ποιό θα ήταν το σύνθημα; άλλοι επέμεναν στη λέξη "χίμαιρα",
άλλοι στη λέξη "αθώος", πολλοί έδειχναν το μεγάλο εκκρεμές της πόλης
που είχε από χρόνια σταματήσει, αν έμπαινε άξαφνα μπροστά αυτό θα
ήταν το σημάδι, άλλοι πάλι κάθονταν στα καφενεία κι ισχυρίζονταν πως
θα τους ειδοποιήσουν εν καιρώ.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Κυρ 24 Ιουν 2012, 18:24
από Mollisia
Ο Ντιρλιαχτός

Θέλω να στρίβω πέτουγιες σε καφτερή μολφέτα
Νά ’χω τζερτζέρια στο σκαφτί, μολούκες στην ταράτσα
Να μου μιλούν προσπέρηδες, τουμάχοι και βαλπόνες
Κι απάνω στην πρασάβουλα, να πέφτουν τα πετρέλια

Δεν μου ’μεινε στριλαμπισμός, δεν έχω ωραντέλες
Που ολημερίς δελφολογούν κουμπλάκια και στινάρες
Αποσαμός, κουρουπητός, αψέντης, βλακιαβέλος
Χουνάρω το δελβίκι μου και πρέγω ταις μοκάραις

Αχ, φταις εσύ, βλερούμπαλη, μιτσέτα, καρφανιόλα
Φταίγει και το διπλέτο σου, που μπίρει και νοδάρει
Μα φταίω κι εγώ που λάστισα σε ξοδερή χαλκίνα
Καθώς απροτελάβηκε ο κούκουρας τη διόμα. . .

του Πάνου Θεοδωρίδη

Re: ποιηση για την Ποιηση

Δημοσιεύτηκε: Κυρ 24 Ιουν 2012, 18:50
από Mollisia
ΕΛΛΗ ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Αν είσαι Έλληνας

ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΟΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ
ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ ΕΝΑΣ ΕΝΑΣ ΟΙ ΚΑΛΟΙ
ΚΙ ΑΝ ΚΑΠΟΥ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ
Ν' ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΣΕ ΚΑΛΕΙ.

ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΠΩΣ ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΚΛΕΟΣ
ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΕΠΟΧΗ
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠ' ΤΟ ΧΡΕΟΣ,
ΟΣΟ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ.

ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΟΡΑΜΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΔΕΝ Θ' ΑΡΓΗΣΕΙ
ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ Η ΕΝΟΧΗ.
ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΟ ΑΙΜΑ ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ
ΠΑΡΩΝ, ΘΑ ΠΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ.