Χρόνος

[Exciter]

Όλοι καταλαβαίνουμε πως η διεύθυνση και η κατεύθυνση, δεν είναι το ίδιο πράγμα.
Ωστόσο έκανα χρήση - κατάχρηση αυτών των όρων, για είναι ευκολότερη η οπτικοποίηση του επιδιωκόμενου νοήματος στον αναγνώστη.
Αν η ένσταση σου δεν περιορίζεται στην ορθή χρήση των όρων, αλλά επεκτείνεται και στον συσχετισμό τους
με την φορά – κατεύθυνση – διεύθυνση του χρόνου, (όπου είναι και το βασικό θέμα) τότε θα ήθελα να μας τον εξηγήσεις λίγο περισσότερο.

Η ένστασή μου αφορούσε την ορθή χρήση των όρων... εμένα με μπέρδεψε περισσότερο παρά με βοήθησε!

Ας μην κάνουμε χρήση του όρου πυκνότητα (πυκνό η αραιό δεν χει σημασία) γιατί θα μπερδεύει.
Ας μείνουμε στο ότι η μάζα προκαλεί κύρτωση του χώρου και επιβράδυνση της ροής του χρόνου.
Απαντώντας στην απορία σου θα πω πως "ναι", αυτές οι δυο ποσότητες είναι σταθερές μεταξύ τους.

Έτσι όπως είναι γραμμένα τα εισαγωγικά μηνύματα του νήματος, μου φαίνεται σαν να είναι αντιστρόφως ανάλογες (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων), για την ακρίβεια.

Η προσωπική μου άποψη είναι, πως η σκοτεινή ύλη, είναι στην ουσία η απουσία ύλης,
είναι η «μη ύλη» όπως χαρακτηριστικά την έχω αναφέρει και παραπάνω.
Προσοχή δεν αναφέρομαι στην φανταστική αντιύλη, μην τα μπερδεύουμε αυτά.
Ο λόγος συνεπώς που δεν μπορούμε να την δούμε είναι επειδή δεν υπάρχει.
Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι πως το χαρακτηριστικό της ύλης είναι η ελκτική βαρύτητα
και το χαρακτηριστικό της απουσίας της ύλης είναι η αποστικη- απωθητική βαρύτητα.

Αν κάτι δεν υπάρχει, τότε πώς μπορεί να επιδρά σε κάτι που υπάρχει; Εκτός και αν εννοείς ότι η ανυπαρξία ύλης τραβάει την ύλη όπως τραβιέται το δάκτυλό μας που κλείνει την οπή προς το εσωτερικό μίας σύριγγας που της τραβάμε το έμβολο, αλλά τότε έχουμε πάλι χρήση/δαπάνη ενέργειας, η οποία αφ'ενός μεν ξέρουμε ότι έχει σταθερή σχέση με την ύλη, αφ'ετέρου δε οι σύγχρονοι κοσμολόγοι μιλούν και για σκοτεινή ενέργεια, πέρα από την σκοτεινή ύλη, την οποία επίσης δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε (ακόμα;). Κάτι δε μου κολλάει

[BlueAngel]

από το σπίτι μου.
ειχα ξεχάσει ότι την έιχα τραβήξει,και μόλις την είδα σκέφτηκα αυτό το νήμα...
φυσικά αν νομίζεις πως δεν κολλάει την βγάζεις...

[Hlios]

Όλα δείχνουν πως ο χρόνος στην πλήρη του έκταση δεν μοιάζει με τροχιά αλλά με τρισδιάστατο χώρο.

Έτσι καταρρίπτονται όλα τα ανούσια αδιέξοδα, του περιορισμένης έκτασης κόσμου μας. (Ω! ναι)

[ArELa]

Συμφωνα με αυτά που λέει ο Dr David Lewis Anderson

(απο το 6:30)
Το 1949 ο μαθηματικός Κουρτ Γκοντέλ (http://en.wikipedia.org/wiki/Kurt_G%C3%B6del ) πήρε τις εξισώσεις του Αϊνστάιν και απέδειξε μαθηματικά, πως όχι μόνο είναι δυνατό το χρονοταξίδι στο μέλλον, αλλά ότι ο χρόνος μπορεί να αναστραφεί προς τα πίσω, δηλαδή στο παρελθόν.

Το 1974, ο φυσικoμαθηματικός ονόματι Φρανκ Τίπλερ (http://en.wikipedia.org/wiki/Frank_J._Tipler ) έγραψε μια διατριβή που έτυχε μεγάλης προσοχής, για το πώς μπορεί να φτιαχτεί μια μηχανή του χρόνου και απέδειξε πως το χρονοταξίδι είναι απολύτως δυνατό με τους νόμους των μαθηματικών και της φυσικής. Ποτέ δε δόθηκε αντεπιχείρημα που να καταρρίψει αυτό που κατέδειξε, μέχρι σήμερα.

Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν 5 κρατικές υπηρεσίες αλλά και ιδιωτικές, (ανά τον κόσμο) που έχουν ενεργή και διαρκή ενασχόληση με την τεχνολογία ελέγχου του χρόνου..

Λέει ότι αρχικά δεν εστίαζε σ'αυτό, δούλευε σε συστήματα διαστημικής πλοήγησης υψηλής ταχύτητας για την αεροπορία, και παρατήρησε κάτι πολύ ασυνήθιστο σε κάποια πειράματα που έκαναν, που οδήγησε σε ένα μαθηματικό μοντέλο, που στην φυσική 'εχει την ορολογια inertial frame dragging, όπου ένα περιστρεφόμενο σώμα, ΄όπως η γη στο διάστημα, περιστρέφει και τον χωροχρόνο γύρω του. Έβγαλε ένα μαθηματικό μοντέλο που δεν προϋπήρχε, το οποίο περιέγραφε τις επιδράσεις του inertial frame dragging, το οποίο αργότερα έγινε η θεωρία του πεδίου χρονοδίνης (timewarp field theory). Θέλησε να προχωρήσει αυτή την έρευνα στην αεροπορία, αλλά εκείνη την εποχή δεν έδειξαν ενδιαφέρον οπότε ίδρυσε (εκτός αεροπορίας) το λεγόμενο Time Technology Research Center.

ο παρουσιαστής του λέει για την αγάπη του στην άλγεβρα, και απαντάει:

"Κάνω διαλέξεις σε πανεπιστήμια ανά τον κόσμο κι όταν δουλεύω με νεαρούς φοιτητές φυσικής, ένα από τα πρώτα πράγματα που διδάσκω, είναι πως αν μπορέσεις να ξεπεράσεις τον περιορισμό από τον τρόπο που λειτουργεί το μυαλό σου, μέσα από την βιολογική και πολιτιστική σου εξέλιξη, και τον περιορισμό που θέτουν οι αισθήσεις σου, μπορείς να απλοποιήσεις τον περίπλοκο κόσμο της φυσικής περί χωροχρονικών, σε βασικά στοιχεία άλγεβρας. Είναι πολύ δύσκολο, γιατί δεν βλέπουμε το σύμπαν και τον κόσμο γύρω μας όπως είναι πραγματικά, αλλά όπως είμαστε εμείς..."



(ελπίζω να φανεί χρήσιμη αυτή η προσθήκη στο τόπικ)

[Hlios]

Λέει ότι αρχικά δεν εστίαζε σ'αυτό, δούλευε σε συστήματα διαστημικής πλοήγησης υψηλής ταχύτητας για την αεροπορία, και παρατήρησε κάτι πολύ ασυνήθιστο σε κάποια πειράματα που έκαναν, που οδήγησε σε ένα μαθηματικό μοντέλο, που στην φυσική 'εχει την ορολογια inertial frame dragging, όπου ένα περιστρεφόμενο σώμα, ΄όπως η γη στο διάστημα, περιστρέφει και τον χωροχρόνο γύρω του.

Αυτό είναι απολύτως λογικό γιατί η ίδια η γη, είναι και η ίδια χωροχρόνος.
Κάθε τι που είναι από ύλη (ακόμα και εμείς οι ίδιοι) είναι γνήσιος πεντακάθαρος χωροχρόνος.

[Hlios]

Ανακάλυψη υποατομικού σωματιδίου που παραπέμπει σε άγνωστη εξωτική μορφή ύλης



Ίσως κάποτε να εντοπιστεί το "σωματίδιο" του χρόνου
που καθώς χάνει λίγο από το spin του, δηλαδή την ενέργεια του,
αφήνει να ξεδιπλωθεί... (διαχέοντας δηλαδή προς τα έξω) η ψευδαίσθηση του χώρου.

[Hlios]

http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic ... 31#p228231

Χώρος και χρόνος είναι ενοποιημένα μαζί
Έτσι και ο χρόνος είναι αυτό που λέγεται "τρισδιάστατος".
Έχει δηλαδή (ταυτόχρονα) διαφορετικές περιοχές, όπως και ο χώρος.

Η παραπάνω παραδοχή αν και μπορεί να βοηθήσει σε κάποιες νοητικές διαδρομές,
ωστόσο δεν περιγράφει την πραγματική φύση του χωροχρόνου,
ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κουβάρι καμπυλωμένων πεδίων.

Και προπαντός ΔΕΝ είναι τρισδιάστατο η τετραδιάστατο ή 3+μια του χρόνου κλπ κλπ.
Το αντιλαμβανόμενο από τον άνθρωπο σύμπαν είναι ξεκάθαρα ΔΥΟ μόνο διαστάσεων.



http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic ... 61#p228261

Ο χώρος δεν έχει 3 διαστάσεις (ύψος μήκος πλάτος)
Αυτές οι κατευθύνσεις για να έχουν νόημα
θα πρέπει η κάθε μια από αυτές να είναι κάθετη από τις άλλες δυο.
Να σχηματίζουν γωνία ενενήντα μοιρών.
Σε ένα καμπύλο χώρο όπως αυτός που ζούμε,
αυτή η καθετότητα δεν μπορεί να υπάρξει.
Ζωγράφισε σε ένα χαρτί δυο καμπύλες γραμμές
και επιχείρησε να μετρήσεις με ένα μοιρογνωμόνιο την γωνία τους.
Δεν μπορείς.



Την καμπυλότητα του χώρου την αισθανόμαστε ως βαρύτητα.
Και πίστεψε με,...
κάθε στιγμή που ανεβαίνω στη ζυγαριά, μου μοιάζει πολύ μεγάλη.
Τόσο μεγάλη που κάνει το στομάχι μου από το κεφάλι μου…
να βιώνουν τον χρόνο με διαφορετικό ρυθμό.

Ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα στο κεφάλι ή στα πόδια μας;
http://periergaa.blogspot.com/2012/09/b ... _3672.html
[box=]Δεν είναι δηλαδή υπερβολή να πούμε ότι άλλος χρόνος ισχύει στα κεφάλι μας και άλλος στα πόδια μας![/box]

[Hlios]

http://ideografhmata.gr/forum/viewtopic ... 54#p228354

Νίκο, αν το έχω κατανοήσει σωστά, ύλη είναι η στιγμιαία καμπυλότητα του χρόνου προς το χώρο. Επομένως, στο σύμπαν δεν υπάρχει θάνατος. Αυτό που εμείς αποκαλούμε θάνατο είναι απλά μιά μετατόπιση αυτής της καμπυλότητας, άρα μιά νέα ζωή. Συμφωνείς?

Σωστά!
Και ποτέ δεν ξεχνάμε πως ο χρόνος και ο χώρος
είναι σαν τις δυο διαστάσεις ενός ελαστικού ενιαίου αδιαίρετου πλέγματος,
όπου εάν ασκηθεί δύναμη – τέντωμα – επιμήκυνση στο ένα (π.χ. επιτάχυνση στον χώρο),
θα προκληθεί η αντίστοιχη συρρίκνωση στο άλλο (π.χ. επιβράδυνση στον χρόνο).

Η ύλη είναι μια παραφασάδα, σαν ένα μικρό κόμπο, στην ύφανση αυτού του ελαστικού πλέγματος.
Ως κόμπο, αναφέρω μια μικρή τοπική αναδίπλωση του χωροχρονικού συνεχούς, όπου προκαλεί ανεστραμμένα φαινόμενα.



Η τοπική αναδίπλωση του χωροχρονικού συνεχούς (ύλη) προκαλεί κοντά στα εξωτερικά της όρια
μια καμπύλωση όπου αισθανόμαστε ως ελκτική βαρύτητα (την γνωστή μας βαρύτητα).



Επιχειρώντας να εισέλθουμε εντος αυτής της αναδίπλωσης (ενός της ύλης δηλαδή)
θα νιώσουμε μια αποστική καμπύλωση – δύναμη όπου μας εμποδίζει να παραβιάσουμε τα όρια της.
Αυτή η καμπύλωση έχει αποστική φορά, αντίθετη με την θετική φορά της καμπύλωσης που ονομάζουμε βαρύτητα.

Αν απομακρυνθούμε από τα στενά πλαίσια της ελκτικής καμπύλωσης που επιφέρει η αναδίπλωση
θα μεταπέσουμε στο ευρύτερο πεδίο της αποστικής συμπαντικής καμπύλωσης που επιφέρει η σκοτεινή ενέργεια
η οποία είναι υπεύθυνη για την διαστολή ολοκλήρου του σύμπαντος όπως όλοι γνωρίζουμε.



Ο ρυθμός που κυλά ο χρόνος είναι άμεσα εξαρτώμενος με τον ρυθμό διαστολής του σύμπαντος.
Αυτή η επιταχυνόμενη διαστολή του χώρου, είναι ουσιαστικά η αιτία όπου ο χρόνος κυλάει.
Η αποστική βαρύτητα της διαστολής, κάνει το χρόνο να κινείται από το παρελθόν στο μέλλον.

Η ελκτική βαρύτητα επιβραδύνει τον ρυθμό όπου κυλά ο χρόνος.
Στα όρια της ακραίας ελκτικής βαρύτητας μιας μαύρης τρύπας,
ο χρόνος έχει επιβραδυνθεί τόσο που έχει σταματήσει.

Εντός των ορίων της μαύρης τρύπας ο χρόνος αρχίζει και κυλάει ξανά
μα με αντίστροφη φορά από το μέλλον προς το παρελθόν.

[Hlios]

Ο ρυθμός που κυλά ο χρόνος είναι άμεσα εξαρτώμενος με τον ρυθμό διαστολής του σύμπαντος.
Αυτή η επιταχυνόμενη διαστολή του χώρου, είναι ουσιαστικά η αιτία όπου ο χρόνος κυλάει.
Η αποστική βαρύτητα της διαστολής, κάνει το χρόνο να κινείται από το παρελθόν στο μέλλον.

Η ελκτική βαρύτητα επιβραδύνει τον ρυθμό όπου κυλά ο χρόνος.
Στα όρια της ακραίας ελκτικής βαρύτητας μιας μαύρης τρύπας,
ο χρόνος έχει επιβραδυνθεί τόσο που έχει σταματήσει.

Εντός των ορίων της μαύρης τρύπας ο χρόνος αρχίζει και κυλάει ξανά
μα με αντίστροφη φορά από το μέλλον προς το παρελθόν.

Αυτό που θέλω να διευκρινίσω για να μην υπάρχει σύγχυση
είναι πως η ελκτική και η αποστική βαρύτητα
είναι δυο διαφορετικές, ή αντίθετες αν προτιμάτε, καμπυλώσεις.

Δεν πρέπει να συγχέουμε την ψευδαίσθηση της επιτάχυνσης
που είναι αντίθετη φαινομενικά με την επιβράδυνση
νομίζοντας πως είναι αντίστοιχες εκφράσεις της ελκτικής και αποστικής βαρύτητας.

Και η επιτάχυνση και η επιβράδυνση προς οποιαδήποτε κατεύθυνση
είναι καμπύλωση όμοια με την ελκτική βαρύτητα.

Καμπύλωση αντίθετη, δηλαδή αποστικης βαρύτητας,
συναντούμε μόνο μέσα σε μαύρη τρύπα όπως και στο αχανές υποτίθεται σύμπαν μας.

Αυτό επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς ορισμένων που υποστηρίζουν
πως ο κόσμος μας βρίσκεται εντός μιας μαύρης τρύπας.
Αυτό δεν μοιάζει τελικά να είναι και πολύ παράλογο.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως το σύμπαν μας είναι κλειστό και πεπερασμένο.
Συνεχίζεται.

[alkinoos]

Θαρρώ το μόνο εργαλείο που μπορεί να χειραγωγήσει την αίσθηση του χρόνου είναι ο εγκέφαλος δια της σκέψης.

[BlueAngel]

[doctormarkon]

Αφού μπορούμε να κινηθούμε κατά μήκος και κατά πλάτος μπρός πίσω δεξιά ή αριστερά. Αφού μπορούμε να κινηθούμε στο ύψος ανεβαίνοντας μια σκάλα ή ένα βουνό τότε γιατί δεν μπορούμε να κινηθούμε στο χρόνο μπρος πίσω αν ο χρόνος είναι τέταρτη διάσταση?
Και αν υποθέσουμε ότι είναι διάσταση τότε υπάρχουν μέρη στο χώρο όπου δεν μπορούμε να πάμε.
Και δεν εννοώ μέρη που απέχουν έτη φωτός από τη γη αλλά αυτά που βρίσκονται δίπλα μας μέσα στο ίδιο το σπίτι μας.

Ίσως μέρη που ανήκουν σε ένα παράλληλο κόσμο.

Είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια περί παράλληλων κόσμων και χρόνου.
Παρομοίαζε το χωροχρόνο και τη ζωή μας ή την αντίληψη που έχουμε για το χρόνο σαν μία πινακοθήκη.
Η πινακοθήκη είναι σκοτεινή και έχει πολλούς διαδρόμους σα λαβύρινθος.
Μπαίνεις μέσα και φοράς ένα καπέλο που έχει μπροστά ένα προβολέα. Μπορεί να φωτίσει μόνο έναν πίνακα κάθε φορά.
Επιλέγοντας διαδρόμους ή πίνακες βλέπεις μόνο ένα μικρό μέρος των έργων τέχνης κάνοντας μία διαδρομή στην πινακοθήκη.
Η διαδρομή και η σειρά που βλέπει κανείς τους πίνακες είναι ο χρόνος.
Χωρίς τον παρατηρητή άνθρωπο που μπαίνει με το κασκέτο προβολέα δεν υπάρχει χρόνος.
Υπάρχει η πινακοθήκη με τους πίνακες. Υπάρχουν αυτοί που είδε και αυτοί που δεν είδε ο παρατηρητής.

Αν όλα υπάρχουν ταυτόχρονα πως μπορεί ο άνθρωπος με το κασκέτο να δει αυτά που υπάρχουν αλλά δεν επέλεξε να δει?

Μπορεί γεγονότα σε έναν παράλληλο κόσμο να επηρεάσουν γεγονότα στη δική μας χρονικη γραμμή?

[Hlios]

Αφού μπορούμε να κινηθούμε κατά μήκος και κατά πλάτος μπρός πίσω δεξιά ή αριστερά.
Αφού μπορούμε να κινηθούμε στο ύψος ανεβαίνοντας μια σκάλα ή ένα βουνό
τότε γιατί δεν μπορούμε να κινηθούμε στο χρόνο μπρος πίσω αν ο χρόνος είναι τέταρτη διάσταση?
Και αν υποθέσουμε ότι είναι διάσταση τότε υπάρχουν μέρη στο χώρο όπου δεν μπορούμε να πάμε.
Και δεν εννοώ μέρη που απέχουν έτη φωτός από τη γη αλλά αυτά που βρίσκονται δίπλα μας μέσα στο ίδιο το σπίτι μας.

Ο χώρος και ο χρόνος είναι ένα. Η μετακίνηση στο χώρο επηρεάζει και τον ρυθμό που κυλά ο χρόνος.
Και συγκεκριμένα η επιτάχυνση = καμπύλωση που χρειάζεται για την μετακίνηση μας στον χώρο
επηρεάζει ταυτόχρονα τον ρυθμό που κυλά και ο χρόνος κάνοντας στον πιο αργό.
Αν θέλεις να πας πίσω στον χρόνο θα πρέπει να ασκηθεί επάνω σου τόσο μεγάλη επιτάχυνση = καμπύλωση
τόση ώστε να κάνει τον χρόνο σου να σταματήσει και ακόμα περισσότερο να αρχίσει να κυλά ανάποδα.
Περιοχές του σύμπαντος με τόσο ακραία καμπύλωση είναι οι μαύρες τρύπες όπου στο όριο γεγονότων τους
ο χρόνος παγώνει και στη συνέχεια περνώντας στο εσωτερικό τους ο χρόνος αρχίζει και κυλά ανάποδα.
Στην περίπτωση που θελήσεις να πας στο μέλλον θα πρέπει να κάνεις τον χρόνο σου να κυλά πιο γρήγορα.
Ο ρυθμός που κυλά ο χρόνος είναι εξαρτώμενος από τον ρυθμό της διαστολής του σύμπαντος.
Το να κανείς το σύμπαν να διασταλθεί πιο γρήγορα μόνο για εσένα είναι κάτι δύσκολο.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βρίσκεσαι σε σημείο το σύμπαντος όπου υπάρχει
η λιγότερη δυνατή επιτάχυνση (βαρύτητα δηλαδή) ώστε ο χρόνος σου να κυλά χωρίς καθυστερήσεις.
Όπως καταλαβαίνεις Μαρία μου ότι διαθέτει ύλη βρίσκεται σε μια περιορισμένη χωροχρονική αντίληψη.
Ο τρόπος για κινηθείς γρήγορα στο χώρο σε μεγάλες αποστάσεις ή στο χρόνο αντίστοιχα, είναι να το κάνεις χωρίς το σώμα σου.
Το αστρικό σώμα για παράδειγμα που δεν διαθέτει ύλη και δεν επηρεάζεται από τις επιταχύνσεις της βαρύτητας
και από τις καμπυλώσεις που αυτή επιφέρει, είναι ίσως η μοναδική λύση που διαθέτουμε για τέτοιου είδους μετακινήσεις.

[Hlios]

Δεν υπάρχουν παράλληλοι κόσμοι και παράλιοι χρόνοι με την στατική έννοια που το λες.
Όλοι οι διαφορετικοί κόσμοι και χρόνοι είναι όλοι εδώ.
Κάθε τι που βρίσκεται σε ένα διαφορετικό σημείο του χώρου, βρίσκεται αναπόφευκτα και σε ένα δικό του ξεχωριστό κόσμο.
Κάθε τι που βρίσκεται σε διαφορετικό υψόμετρο για παράδειγμα, βρίσκεται στο δικό του μοναδικό χρονικό συνεχές.
Τα πόδια μας από το κεφάλι μας ζουν σε ξεχωριστά χωροχρονικά σύμπαντα. Ο χρόνος τους κυλά με διαφορετικό ρυθμό.
Δεν βρίσκονται στο ίδιο χρόνο ούτε στον ίδιο χώρο.

Εμάς τους ζωντανούς ανθρώπους που η αντιληπτική μας ικανότητα έχει περιοριστεί και εγκλωβιστεί μέσα στο υλικό μας σώμα
βιώνουμε μια παραμορφωμένη πραγματικότητα, που είναι στριμωγμένη μέσα σε περιορισμούς και χωρικούς και χρονικούς.

[Hlios]

Υπάρχουν δυο πράγματα που μπορείς να κάνεις για να κινηθείς έξω από τους περιορισμούς που σου θέτει η ύλη.
Το ένα είναι να αποσπάσεις το σημείο της αντίληψης σου από το υλικό σώμα και να ταξιδέψεις περισσότερο ελεύθερα.
Λέω περισσότερο ελεύθερα γιατί ακόμα και χωρίς το υλικό σου σώμα πάλι δεν θα μπορείς να κάνεις τα πάντα.
Δηλαδή να δεις και να πας όπου θελήσεις. Όχι ούτε πάλι θα μπορέσεις. Για να το επιτύχεις αυτό χρειάζεται και κάτι ακόμα.

Χρειάζεται να διευρύνεις το κέντρο της αντίληψης σου από ένα σημείο σε πολλά σημεία.
Δηλαδή να αποβάλλεις σιγά σιγά την ατομικότητα σου και να μοιράζεσαι την αντίληψη
όλο και περισσότερο ευρύτερου χώρου, πραγμάτων, σκέψεων, αισθήσεων κλπ.
Εισέρχεσαι δηλαδή σε μια κατάσταση περιορισμένης ατομικότητας
και γίνεσαι – συμμετέχεις ως μέρος ενός συλογικότερου και ευρύτερου αντιληπτικού πεδίου.
Τότε νιώθεις τα σχεδόν τα πάντα γύρο σου σαν να είσαι μέσα τους. Ακούς τις σκέψεις όλων και νιώθεις ότι νιώθουν.

Υπάρχει και το ακόμα παραπέρα όπου το ατομικό στοιχείο ατονεί τόσο που σχεδόν εξαλείφεται.
Τότε νιώθεις τα πάντα γύρο σου σαν να είσαι εσύ ο ίδιος. Δηλαδή οι δικες σου σκέψεις γίνονται δικές τους.
Δεν αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως κάτι το ξεχωριστό από όλο το υπόλοιπο σύμπαν.
Δεν χρειάζεται να μετακινηθείς πουθενά στον χώρο ή στον χρόνο γιατί έχεις γίνει ένα με αυτόν.
Αισθάνεσαι, αντιλαμβάνεσαι, νιώθεις και γνωρίζεις τα πάντα από μέσα σαν να είσαι όλα εσύ.

Το μετά είναι ο θεός.

Αυτά τα ξεχωριστά επίπεδα αντίληψης έχουν δομή κρεμμυδιού.
Δηλαδή η αντίληψη μεγαλώνει και οι περιορισμοί μικραίνουν κάθε φορά που περνάς σε επόμενο επίπεδο.
Εγώ το λέω σφαίρες αντίληψης. Άλλοι το λένε ανώτερες διαστάσεις. Δεν έχει σημασία η λέξη αλλά το νόημα.
Κάθε επόμενο στάδιο εμπεριέχει όλα τα προηγούμενα μέσα του. Ο περιορισμός έγκειται στα επόμενα.

Κάποιοι λένε πως τα επίπεδα είναι 7 στον αριθμό. Αν δεν κάνω λάθος ισχυρίζονται πως εμείς ζούμε στο τρίτο επίπεδο.
Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως κάποιοι άνθρωποι έχουν επιβεβαιώσει την ύπαρξη αυτών των επιπέδων
μέσα από ταξίδια τους σε βαθύ και συστηματικό διαλογισμό ως αποτέλεσμα πολυετούς προσπάθειας.
Έχουν περιγράψει τις εμπειρίες τους και το τι είδαν μα κυρίως το τι ένιωσαν σε αυτό το ταξίδι
που τους επιτράπηκε να κάνουν ως επισκέπτες... (γιατί δεν είχαν την ενεργειακή ποιότητα για κάτι περισσότερο).

[Hlios]

Η μετακίνηση δεν είναι εφικτή,
είναι απλά μια ψευδαίσθηση.
Μπορούμε να πλησιάσουμε κάποιο σημείο
ή να απομακρυνθούμε από αυτό,
αλλά αυτό γίνεται ΜΟΝΟ λόγο της ελαστικότητας που διαθέτει ο χώρος
και όχι της δυνατότητας αποκόλλησης μας από ένα σημείο
και προσκόλλησης μας σε ένα άλλο του.

Την ελαστικότητα του ο χώρος την οφείλει στον χρόνο.

Ο χρόνος είναι κρυμμένη – τυλιγμένη διάσταση του χώρου
όπου όταν ασκηθεί επιτάχυνση τότε ξεδιπλώνει και προσδίδει
αυτή την ελαστικότητα στον χώρο και μας δίνει την ψευδαίσθηση πως μετακινούμαστε.
Στην πραγματικότητα απλά εκμεταλλευόμαστε τον χρόνο
κάθε φορά που επιταχύνουμε κάνοντας τον να κυλά πιο αργά.

[Hlios]

Η υλη προκαλεί καμπύλωση του χώρου επιφέροντας μια αίσθηση ελκτικής βαρύτητας
που έχει ως συνέπια να κάνει τον χρόνο τοπικά να κυλά πιο αργά.

Η απουσία ύλης καμπυλώνει τον χώρο αντίστροφα
επιφέροντας απωθητική βαρύτητα όπου κάνει τον χρόνο να κυλά.

Επειδή το σύμπαν μας είναι περισσότερο μη ύλη και λιγότερο ύλη,
επικρατούν απωθητικές βαρυτικές δυνάμεις όπου προκαλούν την γνωστή διαστολή του
και κατά συνέπια την ροη του χρόνου προς αυτή την κατεύθυνση (προς το μέλλον) με συγκεκριμένο ρυθμό.


Το σύμπαν μας είναι διπολικό
στην ουσία του και όχι μεταφορικά.
Εμείς τώρα βιώνουμε την αναστροφή του.
Επιστήμονες μιλούν για την ύπαρξη αντιύλης,
σκοτεινής ενέργειας κλπ.
Ίσως τελικά αυτή την στιγμή
να είμαστε μέσα στο αρνητικό σύμπαν.
Ή όπως το ονομάζουν μέσα σε μαύρη τρύπα.
Τα φαινόμενα αυτά καταδεικνύουν.

[Hlios]

Η υλη είναι απλά ένα συμβόλαιο ιδιοκτησίας χώρου.
Είναι και αυτή χώρος. Είναι κομμάτι του συμπαγούς χώρου.

Απλά το συμβόλαιο ιδιοκτησίας – κατοχής χώρου
ορίζει κάποια όρια όπου μέσα σε αυτά ενεργούν ανεστραμμένες
κάποιες από τις ιδιότητες του χώρου που βρίσκονται έξω από αυτά τα όρια.

[Hlios]

Θα έχετε ακούσει για το χωροχρονικό συνεχές που είναι ένα αδιαίρετο σύστημα.
Δηλαδή πως δεν είναι δυνατό να εξετάσεις το ένα χωρίς το άλλο, γιατί επρόκειτο για ενιαίο συνεχές.
Ο χώρος και ο χρόνος είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Κάθε φορά που ασκείς ώθηση - επιτάχυνση σε κάτι για να κινηθεί στον χώρο,
αναπόφευκτα κάνεις τον χρόνο του να κυλάει πιο αργά για εκείνο.
Δεν είναι δυνατή η μετακίνηση στον χώρο, αν δεν επηρεαστεί και η ροη του χρόνου. Αυτό είναι απόλυτο.
Ο χώρος και ο χρόνος είναι ουσιαστικά οι δυο διαστάσεις του ίδιου πράγματος. Οι δυο όψεις του.
Όταν τεντώνεις τον χώρο συρρικνώνεις τον χρόνο. Κατανοητό;
Υποτίθεται πως ο χώρος είναι τρισδιάστατος. Έστω και σε μικρές μόνο κλίμακες.
Ο χώρος και ο χρόνος είναι οι δυο διαφορετικές όψεις του ίδιου πράγματος.
Έτσι αναγωγικά και ο χρόνος είναι τρισδιάστατος.
Δεν υπάρχει μόνο ένα παρελθόν και ένα μέλλον.
Όλος ο χρόνος είναι παντού και διαρκώς όπως και ο χώρος.
Θα σου το πω και διαφορετικά αν θέλεις.
Υπάρχουν δυο γεωμετρίες καμπυλότητας.
Η μια είναι της ελκτικής βαρύτητας που προκαλείται από την παρουσία της ύλης.
Και η άλλη είναι η αποστική βαρύτητα που προκαλείται από την απουσία της ύλης (σκοτεινή ενέργεια)
Η δεύτερη είναι η αιτία διαστολής του σύμπαντος.
Η ελκτική βαρύτητα κάνει τον χρόνο να κυλά πιο αργά.
Ο λόγος που εμείς νιώθουμε τον χρόνο να κυλάει, είναι επειδή αυτές οι δυο καμπυλότητες δεν ισορροπούν, αλλά η αποστική υπερισχύει.
Αν το σύμπαν συστελλόταν ο χρόνος θα κυλούσε προς το παρελθόν.

Ο χώρος δεν είναι τρισδιάστατος όπως ισχυρίζονται.
Όλος ο χώρος λόγο τον αποστικών και ελκτικών βαρυτήτων είναι πάντα και παντού καμπύλος.
Σε ένα καμπύλο σύστημα είναι αστείο να θεωρούμε πως μπορεί να υπάρξει η απαιτουμένη καθετότητα
για να ορίσουμε το πλάτος το ύψος και το μήκος.
Ακούω πως το σύμπαν μας είναι λέει τρισδιάστατο και μου σηκώνεται η τρίχα.
Η μορφή του σύμπαντος που μπορεί να γίνει άμεσα αντιληπτό από τις αισθήσεις μας είναι δυο διαστάσεων.
Η μια του χώρου και η άλλη του χρόνου.
Το σύμπαν ασφαλώς δεν είναι στην πραγματικότητα μόνο δυο διαστάσεων αλλά περισσότερων.
Εγώ μιλώ για το άμεσα από τις αισθήσεις μας αντιληπτό σύμπαν.
Εκεί όπου υπάρχουν τα όρια (όπως το όριο ταχύτητας του φωτός κλπ)
και παραδοξότητες (όπως μαύρες τρύπες – μεγάλη έκρηξη κλπ)
θα πρέπει να αναζητούμε την μια ακόμα επιπλέον διάσταση
που δεν είναι άμεσα αντιληπτή από τις αισθήσεις μας.
Κάπου εκεί είναι που αποκαλύπτεται η τρίτη διάσταση.

[Hlios]

Ο χώρος είναι τυλιγμένος σαν ελατήριο.
Το τύλιγμα του είναι αυτό που αισθανόμαστε σαν χρόνο.
Όταν τεντώνουμε τον χώρο (το ελατήριο) μικραίνει το τύλιγμα του, δηλαδή η ροη του χρόνου μικρύνει.
Ο χώρος και ο χρόνος είναι το ίδιο υλικό που όμως είναι τυλιγμένο σαν συρμάτινο ελατήριο.

Όταν τεντώνουμε το ελατήριο, δεν μεγαλώνει το μήκος του σύρματος, αλλά απλά ξετυλίγεται το τύλιγμα του.
Όταν θέλουμε να μετακινηθούμε, αυτό που κάνουμε είναι να καμπυλώνουμε τον χώρο,
δηλαδή να τον τεντώνουμε κατά κάποιο τρόπο.
Αυτό είναι εφικτό επειδή υπάρχει το τύλιγμα του χρόνου.
Αν δεν υπήρχε το τύλιγμα (ο χρόνος) δεν θα ήταν εφικτή η μετακίνηση (ή τέντωμα του χώρου).

Δηλαδή με απλά λόγια την ελαστικότητα του ο χώρος την οφείλει στον χρόνο.

[Hlios]

Αν το σύμπαν μας είναι όντος φράκταλ
αυτό σημαίνει πως αν παρατηρήσουμε ένα μικρό τμήμα του
θα μπορέσουμε να δούμε την εικόνα ολόκληρης της δομής του
(της επαναλαμβανόμενης δομής του).

Στην προσπάθεια να ψηλαφίσουμε την μορφή και τις ιδιότητες της τρίτης διάστασης
που γνωρίζουμε πως υπάρχει, αλλά δεν είναι άμεσα αντιληπτή από της αισθήσεις μας,
θα πρέπει να κάνουμε μερικές αναγωγές.

Θα πρέπει να δούμε πως θα έμοιαζε, και τι ιδιότητες θα είχε το σύμπαν μας
αν έλειπε η δεύτερη διάσταση, h διάσταση του χρόνου. Το τύλιγμα δηλαδή.

Μετά θα πρέπει να προσθέσουμε ένα επιπλέον τύλιγμα στο ήδη υπάρχον του χωροχρόνου
και αναγωγικά να βρούμε τι επιπλέον ιδιότητες αυτό θα επέφερε στο σύστημα.

[Hlios]

Αν δεν υπήρχε ο χρόνος, ο χώρος θα ήταν ανελαστικός.
Θα ήταν συμπαγής και εμείς ως τμήμα του, θα ήμασταν πακτωμένοι σε κάποιο σημείο του
χωρίς την δυνατότητα να προσεγγίσουμε ένα άλλο του σημείο ή να απομακρυνθούμε από αυτό.

Το βασικό χαρακτηριστικό του χρόνου είναι η αίσθηση ελαστικότητας που προσφέρει στον χώρο.
Στο άμεσα αντιληπτό από τις αισθήσεις μας σύμπαν υπάρχουν κάποια όρια στην ελαστικότητα του χώρου.
Για παράδειγμα θα αναφερθούμε στο όριο της ταχύτητας του φωτός.
Αυτή η ταχύτητα είναι η μέγιστη επιτρεπτή στο χωροχρονικό μας συνεχές.
Είναι η μέγιστη καμπύλωση – τέντωμα που μπορεί να δεχτεί ο χώρος μέχρι να ξετυλιχτεί όλος ο χρόνος.
Όπως καταλαβαίνετε ο χρόνος για κάτι που κινείται με την ταχύτητα του φωτός
έχει γίνει τόσο αργός που έχει σταματήσει εντελώς. Το σύρμα του ελατηρίου έχει τεντώσει εντελώς.

[Hlios]

Αν η δομή του χωροχρόνου είναι φράκταλ
τότε μπορούμε να υποθέσουμε πως υπάρχει ακόμα ένα τύλιγμα επάνω στο τύλιγμα του χρόνου.
Κάτι τέτοιο θα προσέφερε επιπλέων ελαστικότητα στο σύστημα.
Πράγμα που σημαίνει πως τα όρια του σύμπαντος θα είναι ακόμα πιο πέρα από αυτά που γνωρίζουμε.
Το φως θα μπορεί να τρέχει με ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα και οι μαύρες τρύπες δεν θα είναι πια μαύρες.
Ενδεχομένως η ελαστικότητα του χώρου να είναι μεγαλύτερη και ευκολότερη.
Δηλαδή να χρειάζονται να δαπανηθούν κατά πολύ μικρότερα ποσά ενέργειας για την επίτευξη μεγάλων ταχυτήτων.

Το πιο σπουδαίο όμως χαρακτηριστικό του τρισδιάστατου σύμπαντος
θα ήταν η δυνατότητα μετακίνησης στον χρόνο.
Όταν στο δισδιάστατο σύμπαν το τύλιγμα του χρόνου είναι εκείνο που κάνει εφικτή την μετακίνηση μας στον χώρο.
Έτσι αναγωγικά, ένα επιπλέων τύλιγμα σαφέστατα θα προσφέρει την μετακίνηση στον τρισδιάστατο χρόνο
με την ίδια ευκολία που είναι δυνατή τώρα η μετακίνηση μας στον χώρο.
Ένα επιπλέον τύλιγμα στο σύστημα χαρίζει ελαστικότητα στον χρόνο.
Ενώ στο δισδιάστατο σύμπαν είμαστε πακτωμένοι σε ένα σημείο του χρόνου
και δεν μπορούμε να κινηθούμε σε άλλο σημείο του,
στο τρισδιάστατο σύμπαν είναι κάτι που γίνεται, ακριβώς όπως εμείς κινούμαστε στον χώρο.

[Hlios]

Τα ταξίδια στον τρισδιάστατο χρόνο είναι εφικτά.
Δεν είναι ουτοπία. Ούτε θα γίνουν κάποια στιγμή στο μέλλον.
Τα ταξίδια στον τρισδιάστατο χρόνο είναι εφικτά και τώρα.
Γιατί το σύμπαν μας δεν είναι δυσδιάστατο αλλά τρισδιάστατο
ακόμα κι αν η τρίτη διάσταση δεν είναι άμεσα αντιληπτή από τις αισθήσεις μας ,
υπάρχει και βρίσκεται σε όλα τα μαθηματικά μοντέλα που περιγράφουν τις ιδιότητες του κόσμου μας.
Το θέμα είναι πως θα κάνουμε τις αισθήσεις μας να την αντιληφτούν άμεσα όπως τις άλλες γνωστές μας δυο.
Το θέμα είναι να εντοπίσουμε ποιο είναι το εμπόδιο που κρύβει την άμεση όραση αυτής της τρίτης διάστασης.
Με αυτό θα ασχοληθώ σε επόμενη ανάρτηση.

[Hlios]

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το σύμπαν είναι αυτό που είναι
όλη την ώρα και παντού
άσχετα από το αν εμείς, δηλαδή η τωρινή ικανότητα της αντίληψης μας
δεν μπορεί να την δει ολόκληρη ή ατόφια χωρίς παραμορφώσεις.
Το ορατό σύμπαν είναι έτσι γιατί η μυωπία της αντίληψης μας τόσο επιτρέπει να δούμε.
Όσο αλλάζει ο βαθμός μυωπίας τόσο οι πραγματικές δομές του σύμπαντος αποκαλύπτονται.
Το χαρακτηριστικό της μυωπίας είναι ότι δεν μας επιτρέπει να δούμε
πέρα από μια συγκεκριμένη απόσταση ή πέρα από ένα συγκεκριμένο μέγεθος.
Μας επιτρέπει να δούμε καθαρά τον χώρο,
αλλά το τύλιγμα του που είναι μικρότερο σε μέγεθος δεν το αντιλαμβανόμαστε σωστά.
Μονάχα το νιώθουμε σαν χρόνο.
Η τρίτη διάσταση που είναι το τύλιγμα επάνω στο τύλιγμα του χρόνου
είναι σαφέστατα πέρα από το όριο που η μυωπία μας επιτρέπει να δούμε.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει ή πως δεν μας επηρεάζει.
Απλά δεν είναι άμεσα αντιληπτή. Μπορεί να γίνει όμως έμμεσα.
Είπα προηγουμένως για το που πρέπει να εστιάσουμε για να την αντιληφτούμε.
Στα όρια και τις παραδοξότητες. Εκεί κάνει εμφανή την παρουσία της.
Αυτά είναι κάτι που θα τα δούμε σε επόμενη ανάρτηση.
Αυτό που θα πρέπει πρώτιστος να μας απασχολεί είναι το πώς θα αλλάξουμε τον βαθμό μυωπίας μας.
Το πως θα μπορέσουμε να κάνουμε την αντίληψη μας ευρύτερη
ώστε να συμπεριλαμβάνει έστω και αρχικά την τρίτη διάσταση.
Για τις επόμενες διατάσεις θα μιλήσουμε σε επόμενη ανάρτηση.