Νομίζω ότι απλά θίγεις την κορυφή του ... "παγόβουνου" της ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ !!
Αν πάρεις ξεχωριστά μία-μία τις πολλές παθογένειες των ΑΕΙ και τις αναδείξεις, απλά "βοηθάς" (σχήμα λόγου, έτσι;) στον ... "αποπροσανατολισμό" και στην "συγκάλυψη" των ουσιαστικών αιτιών ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ.
Κι ακόμη χειρότερα, επειδή - σε τελική ανάλυση - μιλάμε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για ατομικά ιδιοτελή συμφέροντα (δηλ. συμφέροντα που έχουν ονοματεπώνυμο, διεύθυνση & τηλέφωνο) και για την "χωρίς αρχές" συντεχνιακή περιχαράκωσης τους (ασχέτως δεξιάς, κεντρώας, αριστερής "πολιτικής" ταυτότητας (= αυτή συνήθως είναι - μ' όρους διαπλοκής - "όχημα" προστασίας των ατομικών ιδιοτελών συμφερόντων και της συντεχνίας), αυτό σημαίνει και συσκότιση των συγκεκριμένων ιδιοτελών συμφερόντων και μετάθεση του όλου ζητήματος στο πεδίο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης.
Ωστόσο, το όλο ζήτημα των αιτιών της ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ επικεντρώνεται σε μη-ορατά (ιδιαίτερα για την κοινή γνώμη) θεσμικά ζητήματα που ΚΑΤΟΧΥΡΩΝΟΥΝ ένα ακαδημαϊκό βρόγχο και σχέσεις υποτέλειας, αυτολογοκρισίας και "μαφιόζικου" τύπου συναλλαγής σ' έναν χώρο που εξ ορισμού σκοπό έχει την ακαδημαϊκή ελευθερία και την παραγωγή γνώσης.
Δυστυχώς, η κοινή γνώμη δεν γνωρίζει την δομή και την λειτουργία των ΑΕΙ - απλά κατά καιρούς ορισμένες διαστάσεις της παθογένειας γίνονται επίκαιρες και ατυχώς "αποκρύπτουν" την θεμελιώδη αιτία που απαιτεί άμεση μεταρρύθμιση:
Το ζήτημα των μεταρρυθμίσεων στα ΑΕΙ κρίνεται από την αποδυνάμωση συντεχνιακών πελατειακών σχέσεων στην λειτουργία της ανωτάτης παιδείας και αυτό έχει να κάνει με την ακαδημαϊκή διαβάθμιση των μελών ΔΕΠ, δηλαδή με το ποιοί και πώς εκλέγουν ή εξελίσουν μέλη ΔΕΠ.
Η ουσιαστική "κάθαρση" αυτής της διακασίας θα εξουδετερώσει πλήρως τις συντεχνιακές πελατειακές σχέσεις και θα απελευθερώσει τα ΑΕΙ από συνθήκες που ευθέως θίγουν την αξιοπρέπεια των μελών ΔΕΠ καθιστώντας τους υποκείμενα στυγνών εκβιασμών.
Στα ελληνικά πανεπιστήμια ένα πλέγμα πελατειακών εξαρτήσεων των μελών ΔΕΠ έχει δημιουργήσει όχι μόνο ένα ακαδημαϊκό τέλμα και μια συντεχνιακή αρτηριοσκλήρωση αλλά και άτομα με «υποτελείς στρατούς» που τους κινητοποιούν για την εξυπηρέτηση ιδιοτελών ατομικών συμφερόντων τους και που συχνά δημιουργούν προσκόμματα σε κάθε πολιτική ηγεσία που αποπειράται να κάνει ήπιες έστω μεταρρυθμίσεις … χωρίς την «άδεια» τους.
Το ζήτημα είναι κατεξοχήν θεσμικό και αφορά στην υλοποίηση συγκεκριμένων μεταρρυθμιστικών μέτρων κατοχύρωσης της ακαδημαϊκής ελευθερίας που καθιστούν χωρίς περιεχόμενο την δημιουργία πελατειακών εξαρτήσεων, έτσι ώστε η ακαδημαϊκή διαβάθμιση των μελών ΔΕΠ σε α, β, γ & δ βαθμίδες να αντανακλά ακαδημαϊκές επιτεύξεις, εμπειρία και φυσικά εύλογες μισθολογικές διαφορές που προκύπτουν από αυτήν την επιτυχή ακαδημαϊκή ανέλιξη.
Σήμερα, η ακαδημαϊκή διαβάθμιση λόγω συγκεκριμένων «προνομίων» σε βάρος της ακαδημαϊκής ελευθερίας έχει γίνει όχημα συντεχνιακών πελατειακών εξαρτήσεων και εστία διαφθοράς μέσα στο πανεπιστήμιο.
Σ’ ότι αφορά στα ΑΕΙ, υπάρχουν συγκεκριμένες θεσμικές θέσεις για τα πανεπιστήμια, που χρόνια τώρα έχουν γίνει υπερώριμες από την συντριπτική πλειοψηφία των μελών ΔΕΠ που είναι εγκλωβισμένα στις πελατειακές εξαρτήσεις και ζητούν πολιτική έκφραση.
Το χτύπημα της διαφθοράς, για παράδειγμα, όχι μόνο στο επίπεδο πανεπιστημιακών αλλά και στην διαφθορά που είναι καθεστώς στους ... εκπροσώπους φοιτητικών παρατάξεων (καθώς συναλλάσσονται κανονικά με τους πανεπιστημιακούς "νονούς" και μάλιστα με ... ευτελή ανταλλάγματα) - δημιουργώντας μια βαθιά παρακμή του κάποτε ισχυρού - από άποψη «πολιτικού πολιτισμού» τουλάχιστον - φοιτητικού κινήματος, στρέφοντας το σε συντεχνιακή κατεύθυνση και αφήνοντας το έρμαιο της πρακτικής των κάθε "κουκουλοφόρων".
Ακόμη άλλο παράδειγμα είναι το ώριμο αίτημα για ΠΛΗΡΗ διαχωρισμό της ακαδημαϊκής λειτουργίας από την διοίκηση του πανεπιστημίου.
Ο διαχωρισμός είναι πλέον κεντρικό ζήτημα για την εξάρθρωση των πανεπιστημιακών "νονών", που για την "συλλογή ψήφων" μελών ΔΕΠ για την ανάδειξή τους σε πρυτανικές θέσεις (ως "εφαλτήριο" προσωπικής προβολής και μη θεμιτών ιδιοτελών σκοπιμοτήτων τους) εκβιάζουν, διαφθείρουν, ευτελίζουν και έχουν αναβιώσει στην χειρότερη μορφή της - την "ληστρική" μορφή - την παλιά λογική αυθαιρεσιών της τότε "έδρας", που η μεταρρύθμιση του '82 προσπάθησε να καταργήσει.
Οι εκλεγμένες πρυτανικές αρχές:
- δεν πρέπει να μετέχουν καθόλου στην ακαδημαϊκή λειτουργία (αναστολή ακαδημαϊκής ιδιότητας, όχι μαθήματα, όχι συμμετοχή σε κρίσεις μελών του Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού-ΔΕΠ) και να ασκούν αποκλειστικά διοίκηση,
- να λειτουργούν έλεγχο νομιμότητας με καθορισμένη (αυτεπάγγελτη) διαδικασία επιβολής κυρώσεων σε διοικητικές παραλήψεις ή παραβάσεις διαδικασιών από μέλη ΔΕΠ.
- να έχουν υψηλούς μισθούς και
- να υπόκεινται οι ίδιοι στον έλεγχο της Συγκλήτου , και σε ισχυρές κυρώσεις, επίσης με καθορισμένη (αυτεπάγγελτη) διαδικασία επιβολής κυρώσεων σε διοικητικές παραλήψεις ή παραβάσεις που τυχόν υποπέσουν, ενώ να υπάρχει τακτικός οικονομικός έλεγχος από "ορκωτούς λογιστές".
Δεν υπάρχει ζήτημα αλλαγής στο να εκλέγονται στην διοίκηση του ΑΕΙ μέλη ΔΕΠ - έστω, όπως είναι σήμερα, δηλαδή μόνο από ΔΕΠ της Α & Β βαθμίδας, που κατά τεκμήριο έχουν πράγματι πείρα λειτουργίας ΑΕΙ.
Μάλιστα, θα υπογράμμιζα: όχι με μείωση αλλά με αυξημένη, καθολική (θα έλεγα ακόμη και υποχρεωτική - δηλαδή η αδικαιολόγητη μη-προσέλευση να είναι προϋποθεση συμμετοχής του φοιτητή στις εξετάσεις) την συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές πρυτανικών αρχών.
Το σκεπτικό είναι απλό: θέλουμε ενεργούς φοιτητές (πρόκριμα ενεργών πολιτών) στην διοίκηση των πανεπιστημίων, ή να ενθαρρύνουμε την αποχή, απάθεια και μη-συμμετοχή στα κοινά;;;)
Όμως, τα υποψήφια μέλη ΔΕΠ για πρυτανικές αρχές:
- να έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον να είναι υποψήφιοι πολύ νωρίς (πχ ένα και πλέον χρόνο),
- να προτείνουν σαφές πρόγραμμα και φυσικά μετά την υποβολή της υποψηφιότητας τους
- να τελούν αυτόματα σε ειδική ακαδημαϊκή άδεια με την υποβολή της υποψηφιότητας τους, δηλαδή ειδικότερα να μην μετέχουν σε ακαδημαϊκές κρίσεις, ώστε να αποφευχθεί η άγρα ψήφων από την υποστήριξη σε διαδικασίες εκλογής ή εξέλιξης μελών ΔΕΠ.
Η αύξηση της φοιτητικής συμμετοχής στις εκλογές και η μη συμμετοχή σε ακαδημαϊκές κρίσεις των υποψηφίων:
- θα καταστήσει σε σημαντικό βαθμό χωρίς περιεχόμενο την προσφυγή των επίδοξων «νονών» σε πρακτικές διαφθοράς και
-θα απαλλάξει το ακαδημαϊκό έργο και τις ακαδημαϊκές κρίσεις από πρακτικές «εξαρτήσεων» και «εξαγορά συνειδήσεων».
Ωστόσο, κάθε κρίσιμη διοικητική μεταρρύθμιση (και αυτή ΔΕΝ χρειάζεται δαπάνες) στον χώρο των ΑΕΙ πρέπει να εστιαστεί στο κύριο ζήτημα που είναι τα Μέλη ΔΕΠ και οι πελατειακές σχέσεις αυθαιρεσίας (δες: πελατειακού τύπου εξαρτήσεις) των μελών ΔΕΠ Α'-Β' Βαθμίδων με τα Μέλη ΔΕΠ των "παρακάτω" βαθμίδων.
Η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων μελών ΔΕΠ Α'-Β' Βαθμίδων έχουν αναδειχθεί σε «νονούς» & «βαρόνους» ενός de facto πελατειακού συστήματος οργάνωσης των ΑΕΙ που τα οδηγεί σε τέλμα, επειδή ακριβώς η λογική του πελατειακού συστήματος (πριν το 1982 ήταν οργανωμένο με βάση την ΕΔΡΑ, σήμερα είναι οργανωμένο από ακαδημαϊκά ΠΡΟΝΟΜΙΑ μελών ΔΕΠ Α'-Β' Βαθμίδων στις διαδικασίες εκλογής) εξυπηρετεί πρωτίστως όχι την Ανώτατη Παιδεία αλλά τα ατομικά συμφέροντα των «βαρόνων».
Και βεβαίως, ένα απλό ρεπορτάζ μπορεί να φέρει στο φως τον "βίο & πολιτεία" συγκεκριμένων (πολλών μάλιστα) «βαρόνων» που είναι υπεύθυνοι της διαφθοράς (οικονομικής & ακαδημαϊκής), αλλά το πολιτικό ζήτημα στην λειτουργία των πανεπιστημίων ΔΕΝ είναι οι ατομικές ευθύνες (= αυτό είναι ζητούμενο διοικητικού ή ποινικού ελέγχου) αλλά είναι ο τρόπος οργάνωσης των διαδικασιών εκλογής και εξέλιξης μελών ΔΕΠ στα ΑΕΙ.
Δυστυχώς, η μεγάλη και ουσιαστική μεταρρύθμιση του '82 - πιθανόν λόγω πολιτικών δυσκολιών της τότε συγκυρίας έκανε μια καθοριστική παραχώρηση προς το θιγόμενο κατεστημένο των τότε εδρών (κυρίως λόγω της τότε πολιτικής & οικονομικής ισχύος των λόμπυ των νομικών και των γιατρών).
Αυτή παραχώρηση, όχι μόνο ΔΕΝ αναιρέθηκε σε επόμενη φάση, όπως εύλογα θα περίμενε κανείς, αλλά εισήχθησαν μέτρα «αντιμεταρρυθμίσεων» στον τότε Νόμο Πλαίσιο (συχνά με εισηγήσεις και ... κάποιων "τακτοποιημένων" πλέον συντακτών του νόμου πλαίσιο του '82), που έδωσαν την ευκαιρία να «αναβιώσει» και πάλι στις νέες συνθήκες λειτουργίας των ΑΕΙ η «έδρα», ως ακαδημαϊκά προνόμια των δύο πρώτων βαθμίδων και να εξελιχθεί, ανάλογα με το ήθος του μέλους ΔΕΠ, σε εστία διαφθοράς & διαπλοκής.
Είναι γνωστό, ότι η τότε μεταρρύθμιση υπήρξε ένας (ίσως αναγκαίος;;) «συμβιβασμός» απέναντι στους «προύχοντες» της έδρας, προσφέροντας σ’ αυτούς το προνόμιο της κρίσης των κατώτερων βαθμίδων.
Αυτός ο «συμβιβασμός» ήταν τελικά - σε συνδυασμό με την διεκδίκηση πρυτανικών θέσεων, στις οποίες υποψήφιοι μπορούν να είναι ΜΟΝΟ τα μέλη ΔΕΠ α' & β' βαθμίδας (καθηγητές & αναπληρωτές καθηγητές) - ο μηχανισμός δημιουργίας «νέας έδρας», «πελατειακών σχέσεων» και κλίματος άνθησης «νονών» που οδήγησαν στην αποτελμάτωση του δημόσιου πανεπιστημίου.
Το «προνόμιο» της κρίσης των κατώτερων βαθμίδων είναι εξαιρετικά αντι-ακαδημαϊκό και μάλιστα καταδυναστεύει πλήρως την ακαδημαϊκή ελευθερία των μελών ΔΕΠ και την υποτάσσει σε εκβιαστικά διλήμματα.
Η ακαδημαϊκή κρίση (αξιολόγηση) για το έργο των υποψηφίων ήταν και παραμένει πάντα υποκειμενική υπόθεση.
Δεν υπάρχουν ουσιαστικά "αντικειμενικά" κριτήρια κρίσης ενός έργου (πέραν ορισμένων τυπικών κριτηρίων, δηλαδή μη-ουσιαστικών όπως «ποσοτικών» κριτηρίων π.χ. πόσες δημοσιεύσεις) και επομένως η αξιολόγηση είναι αποκλειστικά ζήτημα "επιστημονικής άποψης":
ότι είναι "εξαιρετικό" έργο για κάποιον, για κάποιον άλλον μπορεί να μην είναι.
Η επιστημονική αξία ενός έργου κρίνεται από την επιστημονική αποδοχή που έχει - χωρίς να σημαίνει ότι η "μειοψηφία" δεν είναι σεβαστή, αντίθετα η μειοψηφούσα άποψη, γενικά η "άλλη" άποψη, είναι μέρος ενός συνεχούς ακαδημαϊκού διαλόγου που είναι και η ουσία της επιστημονικής προόδου).
- Επίσης, η ακαδημαϊκή κρίση επί της ουσίας του ακαδημαϊκού έργου των υποψήφιων δεν υπόκειται σε δικαστικό έλεγχο από διοικητικά δικαστήρια, που η δικαιοδοσία τους σωστά περιορίζεται μόνο στην τήρηση των τυπικών διαδικασιών.
- Οπωσδήποτε όμως σ’ ότι αφορά και τον δικαστικό έλεγχο νομιμότητας χρειάζεται επίσης μεταρρύθμιση, καθώς η χρονική καθυστέρηση της εκδίκασης τέτοιων υποθέσεων αποστερεί τα δικαιώματα του προσφεύγοντος σε δικαστική κρίση, οπότε εδώ πρέπει να υπάρχει ρητή προθεσμία ή αποκλειστική δικαστική αρχή ή τέλος πάντων πρέπει νομοθετικά ο προσφεύγων να έχει το δικαίωμα ασφαλιστικών μέτρων μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης του κάτι που του αποστερούν σε τέτοιες υποθέσεις.
- Σε κάθε περίπτωση πλημμελή διοικητική εφαρμογή ή έλεγχο νομιμότητας των τυπικών διαδικασιών, που αποδεικνύεται από δικαστικές αποφάσεις, πρέπει να συνεπάγεται καθορισμένες διοικητικές κυρώσεις για παραλήψεις ή παραβάσεις των διοικητικών οργάνων που είχαν αρμοδιότητα στην διαδικασία κρίσης και ελέγχου της νομιμότητας, άμεσα εκτελεστές από την διοίκηση.
Στην ουσιαστική πλευρά του θέματος, είναι εξωφρενικό σε ένα ζήτημα ακαδημαϊκής ελευθερίας, όπως είναι η υποκειμενική κρίση ενός επιστημονικού έργου, να υπάρχουν «κατηγορίες» συμμετεχόντων και να δημιουργούνται προνομιακά δικαιώματα κρίσης ανάμεσα στις βαθμίδες του ΔΕΠ.
Η κρίση για την διαφορά του «καλού» από τον «καλύτερο» ακαδημαϊκό υποψήφιο δεν είναι ζήτημα «πείρας» (υπάρχουν πολλά επιστημονικά αδρανή ή αναχρονιστικά "πεπειραμένα" μέλη ΔΕΠ υψηλότερων βαθμίδων) αλλά ακαδημαϊκής κρίσης, την οποία ικανότητα διαθέτουν όλα τα μέλη ΔΕΠ ανεξάρτητα βαθμίδας.
Για αυτό και ο νομοθέτης ορθά έβαλε στο επίκεντρο της ακαδημαϊκής λειτουργίας και ακαδημαϊκής ελευθερίας την «αυτοδύναμη διδασκαλία» ισότιμα για όλα τα μέλη ΔΕΠ, για όλες της βαθμίδες
[αν και η μετέπειτα συντεχνιακή μεταρρύθμιση στέρησε αυτό το δικαίωμα από τους νέο-εκλεγόμενους λέκτορες – προφανώς κάτω από την επιρροή του νέου τύπου «έδρας»].
Για αυτό επίσης ο νομοθέτης, υπερασπιζόμενος την ακαδημαϊκή λειτουργία και ακαδημαϊκή ελευθερία, καθόρισε ότι τα συλλογικά όργανα (όπως τα Τμήματα των Σχολών), όπου συμμετέχουν και ψηφίζουν ισότιμα ΟΛΑ τα μέλη ΔΕΠ, συντάσσουν τα προγράμματα σπουδών.
Αλλά το εύλογο αυτό μέτρο υπέρ της ακαδημαϊκής ελευθερίας δεν ισχύει για την ισότιμη συμμετοχή όλων στις κρίσεις των μελών ΔΕΠ και αυτό τον τρόπο η ακαδημαϊκή ελευθερία καταλύεται και δημιουργείται το θεσμικό πλαίσιο της αυθαιρεσίας & διαφθοράς των βαρόνων & νονών στα ΑΕΙ.
Τα ερωτήματα είναι απλά:
-Γιατί η επιστημονική άποψη ενός μέλους ΔΕΠ να έχει βαρύτερη γνώμη από του άλλου στην ακαδημαϊκή κρίση ενός υποψηφίου;
-Ποια είναι η ακαδημαϊκή ελευθερία και πως εκφράζεται, αν κάποιοι διατηρούν το προνόμιο να κρίνουν το επιστημονικό έργο των άλλων και μάλιστα όταν έχουν πάψει να υπόκεινται οι ίδιοι σε κρίση για την επιστημονική εξέλιξη τους;
Τίποτε θεσμικά δεν εξασφαλίζει την επιστημονική πρόοδο και ανανέωση, αν συντηρείται θεσμικά ένα «ακαδημαϊκό κατεστημένο», που με το προνόμιο αποκλειστικής ψήφου στην ανάδειξη μελών ΔΕΠ διαιωνίζει τις επιστημονικές απόψεις του.
Ασφαλώς και υπάρχουν (και πρέπει να υπάρχουν) επιστημονικές διαφωνίες και φυσικά είναι αυτές, που μέσω της κρίσης συλλογικών οργάνων , διαμορφώνουν την κρατούσα άποψη έναντι της μειοψηφούσας.
Αλλά υπάρχει σεβασμός της ακαδημαϊκής ελευθερίας που εκφράζεται με την ισοτιμία και όχι με τα αποκλειστικά «προνόμια», τα οποία κάποιοι αξιοποιούν για την δημιουργία «πελατειακών» εξαρτήσεων για την εξυπηρέτηση «προσωπικών φιλοδοξιών» και μάλιστα συνήθως αθέμιτων.
Για αυτά τα θεσμικά ζητήματα δεν απαιτούνται οικονομικές δαπάνες, αλλά δαπάνες πολιτικής εντιμότητας και θάρρους για μεταρρυθμίσεις.
Να ελπίζουμε ότι κάποιοι θα έχουν την πολιτική εντιμότητα και το θάρρος ή θα πρέπει μια καθολική και διαρκή διακοπή της λειτουργίας των ΑΕΙ με αυτό ακριβώς το αίτημα θα το επιβάλει στην "φοβισμένη" (ή διαπλεκόμενη) πολιτική ελίτ;
====
απο το τόπικ εδώ
^^