Ο μύθος της Αθήνας μέσα απ' τα μάτια μου(παιδικό)

Πριν από πολλά πολλά χρόνια, όταν χωριά και πόλεις δεν είχαν ακόμα ονόματα, έγινε μία ιστορική αναμέτρηση.

Δύο Θεοί, η Αθηνά και ο Ποσειδώνας, επισκέφθηκαν τον βασιλιά των Θεών (Δία) και του ζήτησαν την άδεια να γίνουν προστάτες μίας πόλης. Ως προστάτες της, θα την κρατούσαν ασφαλή από τους εχθρούς της, θα φρόντιζαν τους κατοίκους της και θα εξασφάλιζαν την ομαλή και ήρεμη πορεία της. Το μόνο που ζητούσαν ως αντάλλαγμα, ήταν να πάρει η πόλη το όνομά τους.

Ο Δίας άκουσε με προσοχή την πρόταση, τη σκέφτηκε και αποφάσισε ότι ήταν πολύ καλή ιδέα. Βέβαια, υπήρχε ένα πρόβλημα. Μόνο ένας από τους δύο Θεούς θα μπορούσε να πάρει τη συγκεκριμένη πόλη, Θα ήταν ανήκουστο δύο τόσο δυνατοί Θεοί να προστατεύουν την ίδια πόλη και εντελώς άδικο για τις υπόλοιπες. Έτσι, τους ζήτησε να το συζητήσουν μεταξύ τους και να τον ενημερώσουν για την τελική τους απόφαση.

Οι δύο Θεοί όμως, ήταν ανένδοτοι. Η πόλη αυτή μιλούσε μέσα στην καρδιά τους και αρνούνταν να την εγκαταλείψουν. Έτσι, πήγαν στον Δία και του είπαν:
«Αυτή η πόλη είναι πανέμορφη. Κανένας από τους δυο μας δεν θέλει να την αφήσει.»

Τότε ο Δίας, με όλη του τη σοφία, αποφάσισε:
«Θα πρέπει λοιπόν, να αποδείξετε την αγάπη σας γι’ αυτήν την πόλη».
Φώναξε τότε τον Ερμή και του είπε:
«Πήγαινε και μάζεψε όλους τους κατοίκους της πόλης. Πες τους, ότι οι Θεοί θα αγωνιστούν και όποιος νικήσει θα γίνει ο πολιούχος της πόλης τους. Ο βασιλιάς τους θα είναι κριτής του αγώνα και όλοι εμείς, Θεοί και άνθρωποι, θα είμαστε μάρτυρες της αναμέτρησης αυτής.»

Ο Ερμής έφυγε να εκτελέσει τη διαταγή του Δία, και τότε εκείνος στράφηκε προς τους δύο Θεούς και είπε:
«Θα έχετε και οι δύο το δικαίωμα να μιλήσετε στον κόσμο. Ακόμη, μπορείτε να τους δώσετε από ένα δώρο, αποκλειστικά για την πόλη τους κι εκείνοι θα αποφασίσουν για το ποιος θα είναι ο νικητής. Μην ξεχνάτε όμως πως, υπάρχουν κι άλλες πόλεις που μπορείτε να διεκδικήσετε.»

Οι δύο Θεοί συμφώνησαν και έφυγαν ώστε να προετοιμαστούν για τον αγώνα. Λίγο αργότερα, φόρεσαν τους λαμπρούς μανδύες τους και ξεκίνησαν για τον τόπο συνάντησης. Όλος ο κόσμος ήταν εκεί.

Τον λόγο πήρε ο Κέκροπας, ο βασιλιάς της πόλης, και τους είπε:
«Είναι μεγάλη μας τιμή μα και χαρά μας που αγαπάτε τόσο την πόλη μας. Θα θέλαμε να ξέρετε πως για εμάς δεν υπάρχει νικητής και ηττημένος και πως θα σας τιμούμε και δοξάζουμε και τους δύο ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Ας αρχίσει η αναμέτρηση.»
Μετά τα λόγια αυτά, οι δύο θεοί ορκίστηκαν να μην κρατήσουν κακία στην πόλη ή τους κατοίκους της σε περίπτωση ήττας και πήραν θέσεις. Ο Δίας ως δικαστής, ένευσε πως ο λόγος ήταν του Ποσειδώνα.

Εκείνος, χτύπησε την τρίαινά του πάνω στον βράχο και είπε:
«Με αυτήν εδώ την τρίαινα, δίνω στην πόλη σας το δώρο του νερού».
Τότε, κάτω από την τρίαινά του ξεπήδησε ένα ρυάκι αλμυρού νερού. Αστέρευτου, ατελείωτου. Γέμισε ο τόπος νερό. Και τότε πρόσθεσε:
«Αν με χρίσετε προστάτη σας και δώσετε στην πόλη σας το όνομά μου, Ποσειδώνια, το νερό δεν θα σας λείψει ποτέ».
Και σαν απόδειξη των λόγων του, κύματα περικύκλωσαν την πόλη, τεράστια και επιβλητικά. Ο Θεός είχε μιλήσει.

Ο Δίας τότε, ένευσε στην Αθηνά πως ήταν η σειρά της να μιλήσει. Εκείνη, χτύπησε το δόρυ της πάνω στον βράχο και μεμιάς, ξεπήδησε ένα δέντρο, η ελιά, γεμάτη καρπούς. Η Θεά τότε είπε:
«Αυτό είναι το δώρο μου στην πόλη σας. Ο καρπός του θα σας χορτάσει και θα σας γιατρέψει.»

Σαν να είχε διαβάσει την επόμενη σκέψη της, η κουκουβάγια που μέχρι πρώτα στεκόταν ήρεμη στον ώμο της Θεάς, πέταξε και έκατσε πάνω σε ένα από τα κλαδιά της ελιάς. Η θεά πρόσθεσε:
«Τα μάτια της κουκουβάγιας μου, θα είναι τα μάτια μου που θα σας βλέπουν και θα σας προστατεύουν από κάθε κακό.»
Η κουκουβάγια παρέμεινε στο δέντρο, και η Αθηνά στράφηκε προς τον Κέκροπα, σημάδι ότι ο αγώνας είχε τελειώσει.

Εκείνος, ως κριτής, θα έπρεπε να αποφασίσει ποιος από τους δύο Θεούς θα στεφόταν νικητής. Μα η απόφαση ήταν δύσκολη και αφορούσε όλους τους κατοίκους της πόλης. Έτσι, στράφηκε και τους παρατήρησε όλους έναν προς έναν, τους υπηκόους του.
Φαίνονταν εκστασιασμένοι με τον αγώνα. Και τότε, το πρόσεξε. Τα κύματα που πλαισίωναν τον Ποσειδώνα δεν είχαν υποχωρήσει. Παρέμεναν το ίδιο μεγάλα και επιβλητικά. Το μέρος στο οποίο είχε χτυπήσει την τρίαινά του ήταν γεμάτο νερό που σχημάτιζε σχεδόν λίμνη. Το νερό ήταν όντως ατελείωτο. Από, την άλλη, το δέντρο της Θεάς παρέμενε στη θέση του, σταθερό και γεμάτο καρπούς, στεγάζοντας το έντονο βλέμμα της κουρνιασμένης κουκουβάγιας. Τους κοιτούσε θαρρείς και έβλεπε μέσα στην ψυχή τους.

Η απόφαση είχε ληφθεί. Ο Κέκροπας έδωσε την πόλη στην Αθηνά και τα κύματα αυτόματα υποχώρησαν. Ο βασιλιάς, παρατήρησε ανακούφιση στα βλέμματα των υπηκόων του και κατάλαβε πως η επιλογή του ήταν σωστή.

Ο Ποσειδώνας τότε αποχώρησε από την πόλη, της οποία προστάτιδα ήταν πλέον η Αθηνά και το όνομα εκείνης Αθήνα. Η πηγή του Ποσειδώνα παρέμεινε στην πόλη και αργότερα ονομάστηκε «Ερεχθηίδα θάλασσα», ενώ το δέντρο της Αθηνάς παρέμεινε στην πόλη για πολλά χρόνια ως υπόσχεση δόξας και ευτυχίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για την Αθηναϊκή προέλευση της ελιάς μιλούν ο Παυσανίας, ο Ηρόδοτος, ο Κλαύδιος Αιλιανός και ο Σοφοκλής.

Έφτιαξα ένα blog με την ονομασία: http://summon-the-light.blogspot.com κι εκεί θα ανεβάζω τις παραμυθο-μυθολογικο-εμπνεύσεις μου.

προταθέν εδώ

αναρτηθέν εδώ