Ο ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΩΝ

Εδώ τα επιλεγμένα άρθρα
Απάντηση
Άβαταρ μέλους
promitheas14
Σούπερ Ιδεογραφίτης
Σούπερ Ιδεογραφίτης
Δημοσιεύσεις: 1832
Εγγραφή: Τετ 02 Ιαν 2013, 16:25
Φύλο: Άνδρας
Έδωσε Likes: 13 φορές
Έλαβε Likes: 20 φορές

Ο ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΩΝ

Δημοσίευση από promitheas14 » Τρί 23 Φεβ 2016, 09:58

Ο ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΩΝ ΤΟΥ
Ως εκπαιδευτικός καλούμαι συνεχώς καθ’ όλο το σχολικό έτος να αξιολογώ και να κρίνω τους μαθητές μου περί του εάν είναι επιμελείς, υπάκουοι και να τους κατατάσσω σε αριθμητικές και άλλες κλίμακες αξιολόγησης. Εδώ θα επικεντρώσω την κριτική στους υπολοίπους, πλην των μαθητών, συντελεστές του εκπαιδευτικού συστήματος, και κυρίως στον εαυτό μου ως καθηγητή αλλά και στο εκπαιδευτικό σύστημα και την φιλοσοφία του.
Παρατηρώντας τον εαυτό μου πίσω στον χρόνο, όπως και συναδέλφους εκπαιδευτικούς, διαπιστώνω ότι όλοι οι εκπαιδευτικοί σε διαφορετικό βαθμό έκαστος, πάσχουμε από έναν ιδιότυπο αυτισμό, που συνοψίζεται στην φράση: «Εγώ και το μάθημά μου». Το μάθημα που διδάσκω ανάγεται σε συστατικό στοιχείο της προσωπικότητάς μου και μάλιστα, όσο πιό δύσκολο και «πρωτεύον» είναι, ή όσο πιό αυστηρός γίνομαι, τόσο περισσότερο κύρος αποκτά το μάθημα και κατ’ επέκτασιν ο εαυτός μου.
Αλλά γιά ποιό «μάθημα» ομιλούμε, ποιές «εξετάσεις» και ποιούς «βαθμούς»;
Εξηγούμαι:
α) Να λέμε πάλι καλά, που η θλιβερή εκπαιδευτική συντεχνία μας κατώρθωσε να επιβάλει στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση το μάθημα της ειδικότητάς μας. Ή μήπως θεωρεί κάποιος ότι το κριτήριο σύνταξης του αναλυτικού προγράμματος είναι κάποιο άλλο, ευγενέστερο; Οι εκτός των τειχών τού εκπαιδευτικού συστήματος θεωρούν δεδομένο ότι είναι, όμως οι «ιθαγενείς» και οι «παρεπιδημούντες» του Υπουργείου Παιδείας γνωρίζουν τι υπαινίσσομαι: Ούσες ισχυρές κάποιες συγκεκριμένες συντεχνίες - ειδικότητες, μάς έχουν πείσει ότι γιά να επιτύχουμε στον βίο μας, χρειάζεται, παραδείγματος χάριν, να γνωρίζουμε την διακρίνουσα του τριωνύμου και τριγωνομετρία, αλλά τίποτε για την χρυσή τομή και τήν ακολουθία Fibonacci, Γερμανικά, κυτταρολογία και τα πλεονεκτήματα των διαγενετικών (γενετικά τροποποιημένων) οργανισμών, όλα τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά τίποτε για τον Ερμή τον Τρισμέγιστο ή τον Μίθρα, πολλά γιά τον «Μέγα» Θεοδόσιο, αλλά λίγα γιά τόν Ιουλιανό τον «Παραβάτη», να κάνουμε χρονικές και εγκλιτικές αντικαταστάσεις σε λεκτικούς τύπους που τους συναντούμε γιά πρώτη φορά στην ζωή μας (μόνο και μόνο επειδή κάποιοι λόγιοι προ αιώνων καταπολεμούσαν την ανοργασμική τους πλήξη ή την ερημία τής ύπαρξης, παίζοντας μέ τις λέξεις) κ.ο.κ. Εάν, αντιθέτως, ήσαν κάποιες άλλες (εκπαιδευτικές συντεχνίες) ισχυρότερες, θα μαθαίναμε θέατρο, (αυτό το θείον ιατρείον), χορό, γεωλογία, αστρονομία, αρχές του βίου και αυτοέλεγχο, ψυχολογία, Ισπανικά, ως ομιλούμενα ανά την μισή υφήλιο κ.τ.λ.
Και εμείς οι συντελεστές και λειτουργοί τού εκπαιδευτικού συστήματος, εξαπατημένοι από τις επιταγές κάποιων «ειδημόνων» περί του δέοντος διδαχθήναι, έχουμε πάρει πολύ στα σοβαρά τον ρόλο μας, σε βαθμό που να καταναγκάζουμε ανθρώπινες ψυχές να παπαγαλίζουν τα όσα θεωρούμε σπουδαία και να σφραγίζουμε με την ανεξίτηλη ρετσινιά τού βλάκα, του τεμπέλη, του παλιόπαιδου, όποιον μαθητή γυρίζει την πλάτη σε αυτή την εκπαιδευτική παράσταση του Ιονέσκο! Επιλέξαμε το εν χιλιοστόν του επιστητού και το καταστήσαμε θεμέλιο και κριτήριο της αξίας της ανθρώπινης ύπαρξης.
Το μάθημά ΜΟΥ, λοιπόν, δεν είναι κατ’ ανάγκην χρήσιμο εφόδιο στον βίο τού μαθητή μου, αλλά οπωσδήποτε είναι χρήσιμο για τον μισθούλη μου. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να επιδεικνύω τόση έπαρση, στα πλαίσια της διδασκαλίας του. Πλην της γλώσσας, η οποία είναι το όργανο έκφρασης και επικοινωνίας του ανθρωπίνου όντος με τα άλλα, τα υπόλοιπα μαθήματα οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε ως πολύ καλές ασκήσεις – παιχνίδια του νου ή ως ενδιαφέρουσες γνώσεις, αλλά σε καμμία περίπτωση ως «απαραίτητα» και «υποχρεωτικά» γιά την σταδιοδρομία τού ανθρώπου. Ίσως έτσι γίνεται κατανοητό γιατί η ελληνική γλώσσα, ως όργανο υψηλής εκφραστικής δύναμης, τα τελευταία σαράντα χρόνια, έχει τοποθετηθεί στην προκρούστεια κλίνη των «ληστών», που κατευθύνουν το κοινωνικό γίγνεσθαι.
β) Έχουμε πορωθεί τόσο πολύ με την αξία και την διδασκαλία του γνωστικού αντικειμένου μας, ώστε αποτυπώνουμε σε εικοσαβάθμια κλίμακα την επίδοση των μαθητών, ώστε να είμαστε σε θέση με επιστημονική ακρίβεια να αποφαινόμαστε περι των δέον απολυθήναι ή «σταυρωθήναι» εξ αυτών.
Εκείνοι εξ ημών που με περισσή ευκολία απορρίπτουμε μαθητές, σκεφτήκαμε ποτέ σε τι μας χρησίμευσαν οι βαθμοί, γιά τους οποίους μοχθούσαμε στο σχολείο; Πού να το σκεφθούμε; Κατά τεκμήριο, ως αποφοίτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, το δικό μας «εγώ» και πρώτο το δικό μου, φούσκωνε, όταν έπεφταν «βροχή» τα εικοσάρια. Αποκτούσαμε (επί τέλους) μία ταυτότητα, οι θλιβεροί, μέσω της επιβράβευσης της νοητικής μας προσπάθειας.
Σε τίποτε άλλο δεν μας χρησίμευσαν οι βαθμοί, πλην της διογκώσεως ή ανεπανορθώτου τρώσεως του εγώ μας, αναλόγως εάν ήμασταν ψιττακοί ή αγριοπερίστερα, «φυτά» ή «ταραξίες». Δυστυχώς, επειδή το εκπαιδευτικό μας συνάφι, κατα το μάλλον ή ήττον εξετράφη στην φωλεά των πολύχρωμων εξωτικών πτηνών, αδυνατεί να αντιληφθεί την ουσία, ότι δηλαδή στα καλύτερα χρόνια της ζωής μας μοχθούσαμε να μάθουμε πράγματα που στον βίο μας έκτοτε δεν μας χρησίμευσαν παρά ελάχιστα και ότι δομήσαμε θετική ή αρνητική εικόνα τού εαυτού μας, αναλόγως του βαθμού που επιτυγχάναμε στο εκπαιδευτικό πείραμα συμμόρφωσης. Διαιωνίζουμε, μάλιστα, και αναπαράγουμε με ζήλο ως εκπαιδευτικοί τον βλαβερό θεσμό της βαθμολόγησης, χωρίς να αναλογιζόμαστε πόση απόρριψη, πόση ταπείνωση, πόσες ενοχές και άλλα αρνητικά συναισθήματα γεννά στις τρυφερές ανθρώπινες ψυχές. Δεν τολμούμε δε, να τον αμφισβητήσουμε, (τον θεσμό της βαθμολόγησης) διότι εάν το πράτταμε, θα σκοτώναμε ένα κομμάτι τού (καρκινικώς διογκομένου) εγώ μας.
Αναρωτιέμαι εάν ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης και οι λοιποί γίγαντες του πνεύματος μοίραζαν πτυχία ή βαθμολογίες τριμήνου στις Σχολές τους!
Οι βαθμοί ΜΟΥ λοιπόν δεν έχουν καμμία χρησιμότητα πλην της κατηγοριοποίησης των μαθητών και της περιθωριοποίησης ορισμένων εξ αυτών.
γ) Ποιές «εξετάσεις», θλιβερή γενεά; Τι αποκομίσαμε από τις εξετάσεις; Τι μας έχει μείνει; Σε όλη μου την ζωή δίνω εξετάσεις. Από την Πέμπτη Δημοτικού, μέχρι το μεταπτυχιακό, τρομάρα μου, έχω δώσει εκατοντάδες εξετάσεις. Λοιπόν, σας διαβεβαιώ πως τίποτε δεν μου έχει μείνει από τις εξετάσεις, εξόν από κάποιες γνώσεις που απέκτησα βιωματικά, κατόπιν παρατήρησης, εξ αιτίας της αγάπης μου γιά να μάθω ή να ερευνήσω. Τα υπόλοιπα, όσα «έμαθα» διότι «έπρεπε», ήταν χαμένος κόπος. Οι εξετάσεις στο μάθημά ΜΟΥ, λοιπόν, ως εκπαιδευτικού, άλλον σκοπό εξυπηρετούν, (είναι μεγάλο θέμα να το ανοίξουμε τώρα) αλλά όχι την ίδια την γνώση. Και για να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα οντολογικά, κουράστηκα να δίνω εξετάσεις στους άλλους περί του ποίος είμαι, τι γνωρίζω και τι αξίζω. Επιλέγω να αυτοπροσδιορίζομαι και όχι να ετεροπροσδιορίζομαι.
Λοιπόν, γιά να μη σάς κουράζω άλλο, ας προσπαθήσουμε να δούμε την ουσία του οικοδομήματος που υπηρετούμε και ας μην γινόμαστε βασιλικότεροι του βασιλέως. Ας μην εκδηλώνουμε το στρεβλό εγώ μας ή αν θέλετε την σκιά μας -με την ψυχολογική της έννοια- πάνω στα παιδιά. Σκιά που εκδηλώνεται ως αυταρχική συμπεριφορά, ως ψυχολογικός εκφοβισμός (π.χ. περί του εάν θα καταφέρουν οι μαθητές να επιτύχουν στις εξετάσεις ή όχι) και ως υπερβολική αυστηρότητα στην βαθμολόγηση, με αποτέλεσμα κάποιοι μαθητές να αναγκάζονται να επαναλαμβάνουν την τάξη ακόμη και τρίτη φορά, ή νά αποχωρούν από την εκπαίδευση ως απόβλητοι, πριν καν ολοκληρώσουν την υποχρεωτική εκπαίδευση. Σκιά ή αν προτιμάτε, κεκαλυμμένη βία, που συχνά εκδηλώνεται ως ειρωνεία, επίκριση, υποτίμηση του είναι και ειδικώτερα της νοητικής συγκρότησης των μαθητών.
Το μόνο που μπορούμε και αξίζει να είμαστε είναι παιδαγωγοί, εμφυσσσώντας με το παράδειγμά μας αρχές, αξίες και αγάπη γιά την μάθηση. Όλα τα υπόλοιπα (όπως οι γνώσεις) είναι άχρηστα, όταν δεν αποκτώνται από αγάπη και με βιωματικό τρόπο, πολλές, μάλιστα, εκ των «γνώσεων» πού διδάσκουμε είναι εσκεμμένα ψευδείς. Αυτό όμως είναι θέμα που άπτεται της κοινωνικής μηχανικής, θέμα το οποίο έχω σκοπό να αναπτύξω σε άλλο κείμενο.


αναρτηθέν εδώ


προταθέν εδώ
Ὄποιος ἐλεύθερα συλλογᾶται, συλλογᾶται καλά.
Ρήγας Βελεστινλῆς
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προεξέχοντα”