Προσπαθούν να μας ελέγξουν μέσω της θρησκείας, της οικονομίας, της παιδείας, της κουλτούρας, της πληροφορίας, στοχεύοντας στα κατώτερα ένσικτά μας. Στον Φόβο. Τα τελευταία χρόνια βγήκε το καινούριο φρούτο της Νew Age εποχής και με τρόμο, παρακολουθούσα όλα αυτά περί Αγάπης, ηρεμίας και μη αντίδρασης. Ο προβληματισμός μου, όπως και ο δικός σου Ήλιε, ήταν πως αυτό ήταν βούτυρο στο ψωμί τους. Αυτό που επιζητούν και έχουν εν μέρει καταφέρει είναι μια ανθρωπότητα αδρανής. Αδιάφορη, φοβική, περιχαρακωμένη στο μικρό εγώ και στα κεκτημένα της, ζωική και παθητική.
Ο μεγάλος τους τρόμος είναι ο Ελεύθερος Άνθρωπος. Ο μη φοβισμένος, άρα ο δύσκολα ελεγχόμενος. Ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν φοβάται καμία Κόλαση, καμία Κρίση, δεν είναι εγκλωβισμένος ούτε στο εγώ, ούτε στα κεκτημένα του, δεν έχει τίποτε να χάσει, τίποτε να κερδίσει. Δεν παλεύει για τίποτε, άρα είναι ελεύθερος. Αυτό δεν σημαίνει, πως σκύβει το κεφάλι και αδιαφορεί. Το αντίθετο. Σημαίνει πως έχει καθαρή νόηση και μπορεί να αποφασίζει απρόσκοπτα, χωρίς προϊδεασμούς και χωρίς να ελέγχεται.
Ο διαλογισμός, δεν είναι κάποια νοητική αφασία, που σε καθιστά φυτό. Ουτε να φοράς λευκές ρόμπες και να ψέλνεις το "Ομ" αδιαλείπτως. Ο διαλογισμός είναι να μπορείς να ηρεμείς και να ελευθερώνεις τον νου σου, από τα παράσιτα που δέχεσαι καθημερινά. Είναι για μερικές στιγμές να μπορείς να συγκεντρώνεσαι μέσα στον Εαυτό σου, να πετάς τα σκουπίδια, αποκτώντας μια διαυγέστερη θέαση των πραγμάτων. Βεβαίως και έχουν παρανοηθεί όλα αυτά αλλά ο σκοπός μας είναι να βρίσκουμε την αλήθεια μέσα από τόνους σκουπιδιών.
Είμαστε όλοι Ένα, είμαστε όλοι ενωμένοι κατά κάποιον τρόπο, είμαστε ίδιοι αλλά δεν είμαστε όμοιοι. Είμαστε όπως πολύ σωστά λες, διαφορετικές εκφάνσεις του Θεού, ή της Πηγής, ή της Ουσίας, πες το όπως θες, δεν έχει σημασία. Η τάση της ομοιογενοποίησης, είναι φαστική και επικίνδυνη. Βλέπεις πως όποιοι διαχωρίζονται, όποιοι αγωνίζονται να διατηρήσουν την ταυτότητά τους, θεωρούνται εχθροί. Είμαστε διαφορετικοί αλλά παράλληλα είμαστε ίδιοι. Υπό αυτή την ένοια, τίποτε δεν έχουμε να χωρίσουμε μεταξύ μας. Απλά το παιχνίδι είναι να πείθουν την ανθρωπότητα, πως απέναντί της, έχει μονίμως έχει έναν εχθρό. Είναι ο μόνος τρόπος για να έχουν έτοιμα πιόνια στην σκακιέρα τους, που θα κάνουν την βρώμικη δουλειά τους.
Σκέψου το αλλιώς...
Αν εγώ, εσύ, όλοι μας, πιστεύαμε ακράδαντα, πως είμαστε αυτόνομα όντα, πως έχουμε δικαίωμα στην Ζωή, πως δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε, πως δεν χρωστάμε τίποτε σε κανέναν και ήρθαμε απλά να ζήσουμε την ζωή μας, όπως εμείς την ορίζουμε, χωρίς να φοβόμαστε κανέναν θεό τιμωρό, πόσο εύκολο θα ήταν να πιστεύουμε όλες τις αηδίες που μας σερβίρουν καθημερινά;
Πόσο εύκολο θα ήταν να γίνουμε ένα εύκολο θύμα στις ορέξεις τους;
Πόσο εύκολα θα στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου;
Πόσο εύκολα θα δεχόμαστε να κάνουμε τους πολέμους τους;
Πόσο παθητικοί και ανενεργοί θα ήμαστε, στις αδικίες που γίνονται πάνω σε άλλα όντα;
Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν έναν βαθμό αυτογνωσίας και αποδοχής όλων των μερών που μας απαρτίζουν ως ανθρώπους. Να αποδεχθούμε και να παραδεχθούμε πρώτιστα τις δικές μας σκιές, που καθρεφτίζονται στους άλλους. Μόνο έτσι θα κατακτήσουμε έναν βαθμό αυτονομίας.
Όσο για την Αγάπη που τόσος ντόρος γίνεται, είναι μεγάλο μπέρδεμα...
Η αγάπη, ταυτίζεται από τους περισσότερους ανθρώπους με το χριστιανικό πρόσταγμα του "αγαπάτε αλλήλους" μπερδεύεται με την συμπόνοια και τον οίκτο. Η Αγάπη στην οποία αναφέρεται ο εσωτερισμός είναι η αποδοχή του ίδιου μας του Ευατού. Είναι η ανακτηθείσα ελευθερία, του να αποφασίζω και να πράττω ελεύθερα, χωρίς καμία σκιά ελέγχου. Είναι αυτό που δεν λένε, που δε διασαφηνίζουν, γιατί τότε τα πράγματα θα σκουρύνουν για αυτούς που ονειρεύονται υποταγμένους ανθρώπους. Αγάπη δεν είναι να επιτρέπω να κάνει ο άλλος ό,τι του καπνίσει, δεν είναι ενα συναίσθημα όπως πολλοί πιστεύουν αλλά η Γνώση της πραγματικης μας Φύσης.
Αγάπη είναι η ελεύθερη επιλογή.
Οι θρησκείες έχουν κάνει ήδη τον κύκλο τους... Αλλά βλέπεις πως είναι ακόμα εδώ, παντοδύναμες, διότι έχουν ανακαλύψει τον μηχανισμό ελέγχου της ανθρωπότητας. Ακόμα και αυτή η ιστορία με τους εξωγήινους τείνει να γίνει ένας άλλος μηχανισμός ελέγχου.
Παρόλο που τα παρακολουθώ, όχι με την ίδια συχνότητα που έψαχνα στο παρελθόν, έχω καταλήξει πως είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν, αυτό δεν αλλάζει τίποτε μέσα μου.
Αυτό που έχει σημασία για μένα, είναι να αντιστέκομαι και να νοιώθω άνθρωπος, κάθε στιγμή της ημέρας. Να καταφέρνω, όσο μπορώ, να μην μπαίνω στο τρυπάκι της αντιπαράθεσης για την αντιπαράθεση, χωρίς να σημαίνει πως δεν θα υπερασπιστώ σθεναρά ό,τι θεωρώ σωστό. Να μπορώ να διαβάζω πίσω από τις λέξεις, να βλέπω πίσω από τα φαινόμενα και να νοιώθω, ακόμα και όταν η λογική μου αντιστέκεται. Ακόμα και όταν ο φόβος με παραλύει.
Είτε το πιστεύεις είτε όχι, διεξάγεται πόλεμος. Ένας πόλεμος, σκληρός ανηλεής, με αμφίρροπη κατάληξη. Ένας πόλεμος που συμμετέχουμε όλοι μας, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι. Και ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να πιστέψουμε και να αποδεχθούμε πως όλα έχουν κριθεί, πως είμαστε μύγες στον ιστό μιας τερατώδους αράχνης, ανήμποροι και αδύναμοι. Αν το θεωρήσουμε ως αληθές αυτό, τότε αυτοί που επιβουλεύονται την υποδούλωση της ανθρωπότητας θα έχουν νικήσει...
Αυτή όμως είναι η δική μου η άποψη... Και ο τρόπος μου να βλέπω τα πράγματα..
προταθέν εδώ
αναρτηθέν εδώ